Man wat is het koud soms

Vlak voor Dirk, of de joker, dat is maar net hoe je het bekijkt, heb ik geaarzeld.
Zal ik nog even de Dirk II of III, dat weet ik niet precies, binnen glippen voor een fles wodka?
Ik weet het niet. Ik heb al te veel geld uitgegeven vandaag. Een pakje Camel, vijf euro…
En Julia’s pasta ook 5 euro! op het station, is werkelijk niet te eten.
Ik moest steeds denken aan dat verhaal over geraspte kaas dat geen kaas maar siliconenkit is, of zoiets, bouwplastic.
De Alfredosaus van Juul heeft echt niets met room te maken. Of smaak, for that matter, gadverdamme wat een viezigheid.
Er is nog maar weinig echt. Grappig, daar had ik het vanmiddag over met Marijke Helwegen, toen we filmend boven haar koelkast hingen.
Oh nee, geen uitspattingen voor Marijke, ze eet groen en gezond.
Haar man vindt het niet altijd leuk, lekker of fijn, maar zo is ze, dat eet zij.
Doperwten, kapucijners en iets heel smerigs wat ik niet mocht weigeren, ze deed er alles mee. In het haar, voor de handen, de voeten en soms at ze er ook een lepel van uit de pot, moest ik proeven.
De kokos was nog oké, daar kon je nog wat bij bedenken, maar man, dat oranjepalmvet, dat is niet voor consumptie hoor.
Marijke smeert het in haar gezicht en op het brood, op haar voorhoofd zit een vlek waar ik niets van durf te zeggen.
Naar huis, in de boemel naar het einde van de wereld. Wat voelt het allemaal treurig, al die mensen met grote cadeaus en tassen vol. Door de stad slepen.
Grootouders onderweg van of naar hun kleinkinderen, woensdagmiddag, guur in december.
Opgewonden gesprekken in de trein. Wat doen we met het eten, wanneer zie ik je weer.
Ik luister naar de woorden van een kraker die een onbekend meisje uitlegt hoe dat gaat, als ze je ramen ingooien, de post onbezorgbaar op het kantoor blijft stapelen en bulldozers de boel platwalsen.
Als ze je weg willen hebben, krijgen ze je er altijd uit, want als er geen ruiten in zitten, dan heb je geen eigen, geen eigen plek.
Vlak voor Dirk II of III aarzel ik, toch maar wodka dan?
Mezelf te pletter zuipen deze avond, in elk geval slapen, de nacht een roes, dronken plan de campagne maken en morgen als een verschrikt vogeltje de boel op je neer laten kletteren. Goed gesprek.
Nah, dat lijkt me niet. Deze nacht ben ik nuchter. En morgen vast kalm.
Thuis sla ik op de kalender een blaadje om. Cadeautje van mijn mooie denkende vriendin, vorig jaar, toen ze op mijn verjaardag in Nederland was.
Ik kijk naar de maand december, grootouders van Frida Kahlo.
Man, wat is het koud soms, ook zij kon daar niet goed tegen.

Jezzebel,
Tussen water en water

Art: Frida Kahlo, Grandparents