Writer’s Blog

Het heeft eerder op de loer gelegen.
Mijn writer’s block.
Vroeger geloofde ik er niet in.
Schrijven is geen zweverige toestand.
Schrijven is vooral zitten en doen.
Niet zeiken.
En toch…
Het monster gromt altijd om de hoek.
En op een dag word je aan stukken gereten.
Heb je niets meer te vertellen.
Dan weet je, net zo meedogenloos als.
Je niets meer te zeggen hebt.
Ergens is iets misgegaan.
Je bent niet eerlijk geweest.
Je hebt iets verdoezeld.
Niet hardop gezegd.
Gedaan alsof het niet bestond.
Erger nog, gedaan alsof het niet belangrijk was.
En als je schrijft, dan weet je ook.
Alles telt.
Mooi, lelijk, afschuwelijk, afstotelijk, pijnlijk, verdrietig en zelfs wreed.
Sla er oog op.
Of het pad loopt dood.
En knalt de deur in je gezicht.
Hoe pak je de draad weer op.
Volgens mij komt het dan aan op kracht.
Discipline en vakmanschap.
Ga zitten, ga schrijven.
Stroop die veilige huid af.
Wees eeuwig naakt en schrijf.
Kan niet schelen wat.
In pijn en frustratie zal een nieuwe bloem bloeien.
Als je maar kracht hebt om te wachten op het ontluiken.
Dat probeer ik dan maar.

Jezzebel,
Tussen water en water

Art: Damien Hirst, Atmosphere, al eens eerder gebruikt