Kijk, zeg ik tegen mijn moeder.
Jij hebt van je derde tot je vijfde ondergedoken gezeten.
Jij hebt geleerd te overleven in de aandacht die je genereerde.
Dat is de rest van je leven je punt geweest.
In het middelpunt van de belangstelling.
Overal waar je kwam, met je fonkelende diamanten.
Je klaterende lach en je perfect gepolijste masker.
Je concurreerde met je kinderen, die behalve aandacht.
Nog zoveel meer nodig hadden.
Je concurreerde met vrienden en vriendinnen.
Met je broer en met je zussen.
Jij was zo bijzonder, en zo bang.
Het was jouw manier om te overleven.
Daarmee heb je ons uit het nest gedrukt.
Ja maar, zegt ze, wat heb ik dan gedaan.
Ze begrijpt het niet, ze piekert.
Onmachtig haar eigen tekortkomen onder ogen te zien.
Ik, haar oudste dochter, ik moet het haar vertellen.
Ze vraagt er om. Ik weet niet wat ik moet zeggen.
Je ziet me niet mama, ik besta niet in die perfecte wereld van jou.
Je durft nog geen sigaretje met me te roken op een bankje in het dorp.
Je klanten en de zaak, hoe lang al je excuus.
Jouw werkelijkheid bestaat niet.
En papa haalt uit naar iedereen die je pijn en verdriet doet.
Naar mij, ik doe je al pijn met het feit dat ik besta.
Zo anders dan jouw perfecte wereld.
Hij, die ouderwetse ridder, prikt er gaten in.
Maar zijn vizier al zoveel jaren dicht.
Je wilt niet weten wat ik schrijf. Je wilt niet kijken naar wat ik teken.
Je wilt niet horen van mijn pijn. Je wilt me niet voelen.
Schandvlek op je blazoen, moeder.
Je hebt er lang geleden een streep onder gezet.
Familie en de kinderen die erbij horen.
Sterfhuisconstructie zegt mijn vader, wat ik niet hardop zeggen mag.
Confrontatie zo pijnlijk.
Ik heb open wonden en langzaam bloed ik dood.
Jezzebel,
Tussen water en water
Art: Dame Laura Knight, al eens eerder gebruikt
Hoe herken ik mijn moeder, mijzelf en mijn kinderen in jouw verhaal.
Dezelfde problematiek, maar anders dan jouw moeder ben ik jarenlang in therapie geweest.Het heeft me veel opgeleverd, maar evengoed is er een kind, dat met mij en iedereen gebroken heeft.
Na mijn woede kwam er inzicht, dat me verder hielp.
Wens je kracht en wijsheid.
Ik zou je willen helpen maar zou niet weten hoe. In the end moet je het toch zelf doen ook.
De eerste foto, op de ereplaats, in mijn tentoonstelling is voor een Joodse meneer die als driejarige met zijn ouders op de foto staat. Ze zijn vergast in Auschwitz. Ik mocht het er hangen (met hem zoals hij nu is er ingemonteerd) zei hij op mijn uitdrukkelijke vraag, omdat de pijn was verwerkt. Hij bedoelde waarschijnlijk dat hij het een plaats had gegeven.
Dus hoe erg ook, je hoeft niet dood te bloeden. Zie het een plaats te geven hoe moeilijk ook.
rené
Reactie is geredigeerd
Ging, dank voor je woorden, ze betekenen veel voor me.
@René, ook veel dank, soms is het al genoeg om het hardop te zeggen.
Als je moeder dat heeft meegemaakt, heeft ze een zwaar leven gehad. Ik ken een kind van vluchtelingenouders die ook een vluchteling is en het altijd zal blijven. Jij hebt ook recht op haar liefde. Ergens moet dat bankje zijn waar jullie samen een sigaretje kunnen roken. Sterkte Jezzebel!
Jezz, dit is heel moeilijk. Je wandelt tussen verleden en heden. Sterkte.
Groeten, Henk.
Wat ik zo goed vind van jou, is,dat je dit zo duidelijk opschrijft, geen indirecte boodschappen!
Knap vind ik dat.
@Blew, er is wel ergens een bankje, we praten samen, we geven niet op.
@Henk, ja moeilijk en pijnlijk, maar misschien komen we verder op deze wandeling.
@Gingy, ik ben erg verdrietig. Ik probeer het te verwerken door het duidelijk te maken.
‘Onmachtig om eigen tekortkomingen onder ogen te zien’, zomaar een regel uit een indrukwekkende bijdrage. Zijn wij zelf daartoe dan in staat? Een vrouw met zo’n verleden, daar sla ik een arm omheen……..
@blogpieper, je kunt jezelf volgens mij nooit haarscherp zien, je kunt wel proberen ook naar de lelijke kant te kijken.
Daarom is het niet zo goed dat ik het haar vertel, ik zit met mijn eigen pijn, mijn eigen verdriet, falen en boosheid.
Ze is een vrouw waar iedereen graag een arm omheen slaat, ze is mooi, stralend, charmant en heel lief ook.
Ik wou dat ze eens met mij op dat bankje wilde zitten, zodat je inderdaad ook kunt troosten.
Maar als je het steeds niet wilt weten, dan doe je elkaar zo’n pijn met al dat verdriet dat niet uitgesproken wordt.
jezz, ergens, in een ander blog, schreef je: iedereen zit gevangen in zijn eigen verdriet, dat is zo, denk ik, wanneer het om de het diepste verdriet gaat, dat, waaruit ook je ziel bestaat, ; je kunt het erover hebben en elkaar troosten door te accepteren, dat het zo is, maar dat is zo godsgruwelijk moeilijk voor moeders en vaders
Jezzebel,
ik begrijp je en herken ook veel van wat je schrijft, maar volgens mij gaat dat verdriet niet weg door het met degenen te bepraten die het veroorzaakt hebben (of hoe je het wilt noemen…). ondertussen zit het in jou, en daar kun je het alleen zelf proberen te bezweren, te verwerken dat dàt is wat je kreeg, en nooit wat je zo hard nodig had…
@Gala, voor vaders, voor moeders, ook voor dochters, voor zonen is het moeilijk. Maar nu verder, nu eruit, hoe komen we boven al dat verdriet uit.
Ik weet het niet, maar ik ga het wel vinden. 🙂
@Maria, verdriet wordt volgens mij minder als je het begrijpt, waarom iemand ook maar deed omdat hij niet anders kon.
Ja en het is verdrietig dat je niet kreeg wat je hard nodig hebt, maar hoe verder.
Dat is mijn volgende stap, ik ben nu bijna 43, hoe ga ik mezelf geven wat ik hard nodig heb.
Dat ga ik zoeken. 🙂
jezz, door erover te schrijven laat je het al los, dat is het enige, of erover te schilderen, door er woorden aan te geven, beelden, dat verzacht, maakt het hanteerbaar
@Gala, ja hoe waar, de woorden en de beelden, dan begrijp je het weer een beetje beter.
Fijn dat je het nog even zegt.
Hoofd erbij. 🙂