De bom is gebarsten.
Vanochtend belt mijn vader terug.
Met dat Sinterklaasblog heeft hij grote moeite.
Je hoeft niet te kijken, zeg ik.
Hij vindt dat ik niet over de familie hoef te schrijven.
Dat pik ik niet.
Het is de enige plek in de wereld waar ik kan praten over mijn sores, mijn zorgen, mijn pijn.
Hij is boos.
Vijf december gaat inderdaad niet door. Maar dat zit zo.
Ze zouden voor een weekend naar de Weihnnachtsmarkt in Duitsland gaan met een vriend, op de 12e.
Helaas, die kan niet, het is Ouderdag op de universiteit van vriend zijn zoon.
Nou, een week later, de verjaardag van je moeder, dus dat kan ook niet.
En van mij, herinner ik hem aan het feit dat ik de dag voor mijn moeder jarig ben.
Toen werd het dus vijf december, gaat hij door.
Oh, die zoon van vriend dus belangrijker dan je dochter.
Waarom zeg je het niet gewoon.
Het doet je te veel pijn.
Je hebt geen zin in Sinterklaas nu je je kleinkinderen niet mag zien.
Maar je gebruikt een excuus, je vertelt me dat ik niet zo belangrijk ben.
Ik wil geen Sinterklaas, geen verjaardag en geen Kerst.
Laten we het dan maar opgeven.
Wij zijn geen familie, en in leuke dingen zijn we niet goed.
Jezzebel,
Tussen water en water
Foto: Mij onbekend
@Jezzebel: Koppie op meid, gewoon je eigen gang gaan. Dat is het beste. Zowel voor jou als voor jouw familie. Eens zullen ze leren waar jij voor staat!
Groet,
Kokopelli
Ja maar Jezz! Je kunt geen gesprek voeren als je alles op jezelf betrekt. Je hoeft toch ook niet gelijk zo boos te worden over zijn mening.
een gezin of familie kan de warmste plek in je leven zijn maar als het mis gaat doet het heel erg veel pijn. Toch kom je nooit van elkaar af. je blijft familie.
sterkte!
mijn moeder (toen bleek dat ze bij een voorgesteld bezoek alleen mij zouden treffen, en niet mijn toenmalige vriend): "dan komen we wel een andere keer, anders is er voor je vader niks aan."……….
natuurlijk kun je andere dingen doen, met andere mensen afspreken. maar het blijft een gemis.
gelukkig wordt het ook weer een keer januari.
sterkte…
bernadet.
Triest verhaal, Jezzebel.
Wat ik sterk vind van jou is dat je opkomt voor je weblog .
Je mag overal over schrijven. Ik vind het ook wel eens moeilijk. Ik houd met niemand rekening, maar ik zou het anders doen als niemand wist wie ik was. Verjaardagen, sinterklaas en kerst zijn het ergste dat er is. Mijn ouders in Spanje. Sterkte, Jezz!
Komt hard aan zoiets, maar eigenlijk wist je dat toch al?
Als kind schijnt iedereen z’n neus te blijven stoten, jarenlang. Ik ook.
Totdat je verder groeit, en het neemt zoals het is.
Niet meer, niet minder, niets verwachtend.
auwtsj!
Ach, troost je.
Mijn moeder is al meer dan 30 jaar dood en mijn vader zie ik nog 1x in de 2 à 3 jaar. Mijn schoonzus heb ik voor het laatst in het voorbijgaan eens gesproken op het station in Tilburg toen ik nog ergens achteraan in de 20 was en mijn schoonbroer, daarvan weet ik nog geeneens meer hoe hij eruit ziet…
jezzebel, je bent een boogschutter!
rechtdoorzee.
en familie doet zeer, soms te vaak, soms te veel
hou je taai
kop op Jezz, voor mij een reden om ieder jaar december in Milaan te verblijven.
Weet je wat het is Jez,
Natuurlijk kun je schrijven wat je wilt.
Maar je weet dat je vader het leest. Dus je weet dat hij van een blog aan de hele wereld moet lezen hoe jij over je ouders denkt en voelt.
Dus jouw reaktie nadat hij zijn irritatie uit is wat ongepast. Als je vader het leest dan heeft jouw blog een andere demensie voor jou wat betreft familie zaken. Ken je dat boek The Chosen waar de vader communiceert met zijn zoon via zijn vriendje…. kan ook pijnlijk zijn.
Hij kan wat meer begrip opbrengen voor jouw gevoelens maar dat geld ook andersom. Heb begrip voor de gevoelens van jouw vader.
Trouwens ik haat die geforceerde family happenings
maar dat geheel terzijde.
Reactie is geredigeerd
@Kokopeli, ik denk niet dat ze eens zullen weten waar ik sta. Ze zien me liever niet.
@K, dit ging over mij.
Zijn mening is nooit meer bloggen, dat heeft mijn vader me al eens eerder gesommeerd. Omdat hij het beste met me voor heeft.
@Zoë, wat doet het pijn!
@Bernadet, het zijn die achteloos uitgesproken zinnetjes, echt pijnlijk.
@Kees, ja verdrietig.
@Gingy, dank, maar ik heb geen keus, dit is mijn plek, waar ik het er eens over kan hebben.
@Blew, ja die dagen dat het er op aankomt dat je een ‘gezin’ bent, ‘familie’, man oh man wat verdrietig allemaal.
@christinA, ja ik wist het al, en net als een klein kind blijf ik tegen beter weten hopen dat het dit keer anders is.
Oi va voi, als je hunkert naar ouderliefde.
@Mephi, de pijn zit voor mij niet in de frequentie dat we elkaar zien, maar in de achteloosheid waarmee de gemeenschappelijke dingen die we samen doen, toch al niet zo veel, aan de kant worden geschoven.
Altijd een excuus, vroeger was het de winkel, dit keer is het de vriend.
Het is een leugen, ze hebben er niet zo veel zin in. Nooit gehad.
@Gala, mijn moeder ook een boogschutter (dag later) en die heeft niet veel met rechtdoorzee.
Dank voor je woorden, soms is het inderdaad te vaak en te veel, de pijn van familie.
@Zev, leuk, Milaan.
@Richard, mijn vader kan wel zeggen dat hij niet wil dat ik blog.
Maar dat is helaas niet aan hem.
Dit is de plek die voor mij heilig is, een plek die me bij elkaar houdt.
En als hij niet wil weten wat me bezighoudt, wat me pijn doet, wat me verdrietig maakt, dan moet hij niet kijken.
Maar om mij te vertellen dat ik niet mag bloggen is natuurlijk omgekeerde wereld.
Het probleem in een ouder-kindrelatie is vaak dat ouders niet overstappen op een evenwichtige volwassene-volwassenerelatie zo gauw de kinderen volwassen zijn. Je vader zal zich moeten realiseren dat hij die autoriteit aan de kant dient te zetten want de situatie is veranderd. Het vervelende is. Jij bent blijkbaar de enige die hem dat duidelijk kan maken op het ogenblik en dat is geen gemakkelijke taak. Het kan in ieder geval niet als je zelf boos wordt. Dan is geen van beide ontvankelijk. Sterkte Jezz!
Jezz. toen ik mijn eerste expositie had leefden mijn beide ouders nog. Mijn vader had de uitnodiging weggegooid, omdat " ze toch niet gingen".
Nu kijk ik er anders en met minder pijn tegen aan, want ik begrijp nu, dat ze de confrontatie niet aan konden..
@K, ja dank.
@Gingy, met begrip komt vergeving.
Oi vee, het is eerst de pijn, dan de woede en dan de berusting.
Wat een schlepp!
Heftig. Dat is het nadeel als je naaste verwanten of collegae weten wie je bent. Wat dat betref is anoniem bloggen, als je echt ALLES wil zeggen, toch aan te bevelen.
groetjes
rené
Lijkt wel of je mijn familie beschrijft, en als je dan toch bij elkaar bent moet het ook nog "gezellig" zijn.
Wèg met december, wèg met die feestdagen, ik haat het.
Sterkte,
Jezzebel,
gisteren had ik wéér gelezen, maar niks gezegd… bedacht later dat ik zelf het ‘probleem’ van meelezende familie of bekenden die zich willen bemoeien met wat ik schrijf, min of meer heb opgelost met een dagboek bij Hart & Ziel van de VK. + door anoniem te bloggen. iedereen die dat wil, mag met mij in discussie gaan over wat ik schrijf, maar moet dan wél met Maria-Dolores discussiëren, net als iedere bezoeker, en kan dan dus niet komen vertellen dat ik ‘dat niet mag schrijven’, het niet netjes is of dat ik lieg. en wie Maria-Dolores precies is en wat die zegt, dat bepaal IK… jouw vader doet (voor zover ik weet) hier niet mee aan de discussie, maar vertelt je dan later dat je het fout hebt gedaan. dat kan dus niet als je anoniem (zo anoniem als ik, bedoel ik dus) blogt, want dat houdt voor mij in: wie wat wil zeggen, kan dat hier doen, in het openbaar, en krijgt hier een antwoord. wat eventueel ook iets zou kunnen zijn in de geest van: ik wil daar met jou niet meer over praten…
ciao
Loop door de storm over het strand en schreeuw tegen de golven. Kus
@René, ik heb een pseudoniem, dat lijkt me genoeg. Als je het niet wilt lezen, dan moet je niet kijken.
@Luna, ik ga het gezellig maken in mijn eentje, hoor. Niets weg er mee, ik ga er van genieten, op mijn manier 🙂
@Maria, ik begrijp je, maar ik heb een andere manier gekozen, die van open vizier (ondanks mijn pseudoniem). Daar blijf ik bij.
@kuifje, het is heftige storm aan de kust, binnen waai je al bijna van je stoel 🙂
Kus terug, uiteraard.