We roken een sigaretje in de garage ’s ochtends vroeg. We luisteren naar een cheffin die een weekje met haar 18-jarige zoon bij haar Iraanse ex in Blackpool was.
‘Afschuwelijk! Nóóit meer!’
Ze werd nooit alleen gelaten. Met een vriendin even samen zijn was er niet bij.
De vriendin moest maar naar het huis van de gastvrouw komen. Ook de plek waar haar ex stiekem zijn zoon kwam halen om leuke dingen te doen. Cheffin bleef bij de vrouwen achter. En ze moest maar eten. Ze kon nooit nee zeggen, dat accepteerde de familie niet.
Dit het moment dat het faliekant verkeerd gaat. Ons gesprek gaat nu over cultuur, gewoonten, gebruiken.
‘Ja,’ zegt hij die denkt dat hij de baas is. ‘Dat vind ik zo raar. Als ze bij jou zijn dan weigeren ze met grootste gemak en jij moet dat wel accepteren.’
En hij vindt het onzin om te zeggen dat de Nederlanders niet gastvrij zijn.
Of dat ze gierig zijn. ‘Dat is onze cultuur. Nederlanders willen van te voren weten wie er komt zodat ze genoeg aardappels schillen.’ Ja, logisch, bij zijn Aziatische schoonfamilie, maken ze een pan nasi, dat is makkelijk, dan maakt het niet uit.
‘Nou,’ zeg ik, ‘Nederlanders zijn wel het volk van één koekje uit de trommel en snel het deksel er op. Ze geven de minste fooien. En, als je bij ze op visite bent en er wordt geroepen om zes uur: ‘We gaan eten!’ dan wordt het als gast zaak, heel gauw je boeltje bij elkaar te graaien, zo snel mogelijk verdwijnen. Want wé gaan eten betekent; de familie gaat aan tafel, tot ziens.’
Hij legt het uit. Het heeft te maken met generatie die grote armoede heeft meegemaakt in de jaren dertig en veertig. Die mensen hebben keihard voor hun koekjes moeten werken. Zachte koekjes zijn niet lekker. Belangrijk dat ze vers blijven.
Nederlanders zijn best gastvrij, ze vinden het fijn om te weten wanneer je komt en met hoeveel je bent. Dan kunnen ze daar lekkere dingen voor in huis halen. ‘Die andere culturen kunnen daar wel eens rekening mee houden.’
‘Nou,’ zeg ik, ‘ik blijf het een populistisch praatje vinden.’
‘Kom met bewijzen,’ schreeuwt hij opeens woedend.
‘Bewijzen? Ik hoef helemaal niets te bewijzen. Ik heb je net verteld wat ik zuinig en ongastvrij vind. Jij komt met argumenten waarom het deksel op de trommel gaat en hoe dat zit met die aardappelen. Daarmee heb je mij niet overtuigd dat de Nederlander gul en gastvrij is.’
Hij is werkelijk razend.
Hij laat me niet meer uitspreken.
‘Argumenten,’ schreeuwt hij onderweg naar het toilet als we weer snel naar binnen gaan, ‘die heb je niet.’
De rest van de dag is de sfeer om te snijden.
Oh man, ik moet eens leren mijn mond te houden op de juiste momenten.
Moge je mond koekjes eten
Chag Sameach, vanavond is het Erev Soekoth
Jezzebel,
Tussen water en water
Art: Droste
Het was wel de waarheid. Daar kan de mens slecht tegen.
@K :-), weet je, aan het einde van het gesprek, voelde ik me zo’n Droste-meisje, alsof je tot oneindig naar jezelf moet kijken, gevangenis waar je nooit meer uitkomt.
Dit was een hele smerige manier van discusiëren.
Jezz…ik ben het helemaal met je eens…
okay, er bestaat een kleine groep andere nederlanders, die wel gastvrij en royaal zijn, maar over het algemeen….
en dan nog zo ontwaardigt zijn, kennelijk heb je hem op zijn pik getrapt…hem ergens diep geraakt…dat moet wel…
maar blijf je mond open doen, als we allemaal onze mond houden wordt het er niet beter op….
dan maar een Droste meisje…:)))
chocolademelk is lekker!
jeggroet
De Nederlander kent een grote mate van geprogrammeerdheid. Spontane eters zit niet in het programma. Dat is in veel culturen wel zo.
Of dat iets met oorlog te maken heeft weet ik niet. In andere culturen is het wel vaker gebruikelijk meer te koken voor het geval er een spontane eter bij komt. Daar kunnen we nog veel van leren!
Als hij eerlijk was zou hij moeten toegeven dat het op de bezoeker als ongastvrij overkomt ipv een agressieve verdediging te kiezen. Er werken niet de meest aimable mensen op je kantoor. Dat was me al eerder opgevallen. Op zich wel een goede oefening om de kracht in jezelf te versterken.
Off-topic. Helaas kregen we vanavond het verdrietige bericht dat onze beste vriendin overleden is tijdens een operatie. Juist 61 jaar geworden. Ze had gedurende de laatste 15 maanden kanker.
@Jeg, weet je, ‘de Nederlander’ bestaat helemaal niet, dat weet hij ook wel. Maar oi va voi als je het zegt, dan krijg je van die Máxima-toestanden, die dat ook eens zei. 🙂
@K, wat ongelooflijk rot voor je. Oh man, heel veel sterkte.
Moge de nagedachtenis van je vriendin tot zegen zijn.
En wat je zegt over werk, ik hoop op kracht, elke dag.
ik vind het soms wel lastig als iemand plotseling blijft mee eten, maar ik ga niet als een of andere idioot ‘met het bord voor de kop’ staan koken zónder eerst te vragen wat de bedoeling is van de bezoeker, en dat gaat heel simpel : "Ik moet nu gaan koken, wilde je blijven eten? of,..? Ik was van plan dit of dat te maken dus het kan wel, maar je moet het wel lusten natuurlijk"
De meeste mensen zeggen trouwens ‘nee dank je, ik moet zo weg’ Nou ja, en om eerlijk te zijn ik ben ook meestal wel blij dat dat gebeurt scheelt een hoop tijd :))
@K, wat verdrietig! Sterkte
@Alice, goedemorgen.
In Israël, wat ik het best ken, wordt niet gevraagd of je blijft. Tuurlijk blijf je!
Al het fruit, al de noten en al de blikken olijven in huis worden opengetrokken. En als dat niet genoeg blijkt te zijn, bestellen we pizza! Ah, weet je wat, we bestellen pizza anyway. 🙂
Goedemorgen Jezz! Vroeger, toen ik nog een klein meisje was, ging ik met mijn vader mee naar zijn geadopteerde Indische familie. En altijd moesten we mee-eten. Ik vond het wel lekker, het is nog steeds mijn favoriete eten. Dat gezin was sowieso groter dan het gezin waarin ik ben opgegroeid, het ‘gezin’ beperkte zich niet tot vader, moeder en kinderen. ‘Wij’ zijn misschien meer van het afspraken maken. Als ik van mezelf uitga: als iemand onaangekondigd rond etenstijd langskomt (wat werkelijk nooit gebeurt), dan zou ik me om mijn schamele voorraad schamen 🙂 Maar goed, een pizza bestellen (brr, 1000 kcal!!) kan natuurlijk altijd. Grappig dat dit me tot zo’n uitgebreide reactie verleidt. O, en als je komt, ooit, onverwacht, dan eet je natuurlijk gewoon mee wat de pot schaft 🙂
Reactie is geredigeerd
interessant thema :-). het lastigste van ‘vreemde culturen’ vind ik altijd dat je domweg niet wéét wat het allemaal betekent, dus of aandringen (om mee te blijven eten of nog meer te nemen, of dat ze koffie voor je gaan zetten) echt betekent dat ze wìllen dat je blijft eten, of het vooral gevraagd wordt omdat het zo hoort. soms bieden *zij* het aan om beleefd te zijn en *ik* zeg ja om niet onbeleefd te zijn. aan de andere kant heb je als vreemdeling ook de gelegenheid om gewoon vriendelijk te zeggen: sorry, maar ik wil eigenlijk liever dit of dat… en dan gebiedt de etiquette òòk dat dat gewoon geaccepteerd wordt :-).
Dat met die deksel die na één koekje op de trommel gaat klopt als een bus.
Net zoals het klopt dat alle Nederlanders op klompen lopen.
groetjes
rené
@Solv, Ik zei het al een beetje tegen Jeg, Nederlanders zijn al dan niet gastvrij, je kunt helemaal niet zo discusiëren, het is een verschrikkelijk generalisme en daar verdenk ik hem van, dus ging ik er tegen in.
Allemaal niet zo verstandig.
Ik eet graag mee met wat de pot schaft, geen pizza? Husse met je neus er tussen? 🙂
@Maria-Dolores, ja tuurlijk. Als de gastvrouw blijft aandringen dat je eet, dan kun je een klein beetje van alles nemen om haar ‘eer’ aan te doen en daarna toch gewoon zeggen, het spijt me, ik heb genoeg.
Volgens mij is het belangrijkst in verschillende culturen dat je duidelijk bent in wat je wel en wat je niet wilt. Dus je biedt iemand geen koffie aan als je niet wilt dat hij blijft…. toch?
@René, ja tuurlijk, maar ik gebruikte dit voorbeeld enkel om te laten zien hoe dat soms gaat in een discussie, hoe ze je hoor en dol kunnen lullen, dat je oren er van tuiten en denkt: hè? Hoe kom ik hier terecht?
🙂