No picture

[L]

‘Wat ben je stil ,’ wordt er twee keer gezegd.
Ik weet niet…
Niets aan de hand, geloof ik.
Mijn longen doen pijn en ik voel me niet optimaal, maar best oké.
Ik praat nooit veel tijdens de lunch, toch?
Die ene irriteert me met haar gespeelde domheid.
Alsof ze nog nooit een voetbalpooltje heeft gespeeld.
De gesprekken ergeren me, details, futiliteiten.
Die ander is haar zonnebril verloren in Albert Heijn.
Omdat ze hem in haar decolleté liet hangen.
‘Ja,’ zegt ze, ‘moet je ook nooit doen, dat is het domste dat je kunt doen.’
Maar ’s avonds was hij toch gevonden, geloof ik.
Ik luister maar half, ik weet niet wat ik denk.
Om half zes ben ik de eerste die naar huis gaat.
Ik heb er genoeg van.
Treinen rijden maar voor de helft.
Stroomstoring bij Amersfoort.
Het is klam zoals vroeger in Tel Aviv.
We staan met tientallen, in het halletje gedrukt.
Een vrouw stapt op mijn voet.
Ik duw haar van me af, ze wordt boos.
Ik wil naar huis.
Maar dat is een goede vraag, waar ben ik in godsnaam thuis.
Thuis bel ik mijn mooie denkende vriendin uit het land van mijn hart.
Ze is net verhuisd.
We komen niet verder, het lukt ons niet.
We vertellen onze diepste ziel niet meer.
En ik spreek in op de voice mail van mijn vriendin hier, van vroeger.
Ik heb al weken niets meer van haar gehoord.
Is ze in Cannes, is ze alweer terug, heeft ze er een vakantie aan vastgeplakt?
Ik heb geen flauw idee.
Dat soort informatie delen wij niet meer.
Ik staar uit het raam naar de zwervers aan de overkant.
Daar ook ruzie.
Die ene loopt in een overhemd en een tanga slip.
De ander kan er niet goed tegen.
Ik voel me rusteloos en opgesloten, ramen open.
Half af bestaan.
Ik ben niet hier, ik ben niet daar.
Ik voel me verdrietig en diep eenzaam.

Bijna thuis,
Jezzebel

Art: [L] No picture