Rioolrat

Vrijdagavond, ik hang onderuit.
Uitzendinggemist.nl, ik kijk naar Club van 100, RVU
Mijn zwervers aan de overkant, eten voor de Hortus.
Precies jaar geleden werkte ik daar, blauwe maandag.
Aan de bak, programma waarmee ik mezelf aan werk hielp.
Tijdelijk contract, twee maanden.
Maand later was ik op straat.
Zware tijd, ik probeerde mijn weg te vinden.
Holland herinneren, draad oppakken.
Ergens beginnen, verder met dat leven.
Ik paste niet, in dat kringetje.
Lieve mensen daar niet van, maar ik werkte ook voor dat roddelblad.
Heel vies voor lieve mensen.
Zij waren met de wonderen van mensen die lief zijn bezig.
En ik, ik probeerde mijn hoofd boven water te houden.
Ik werd ontslagen, ik weet niet waarom.
Misschien omdat ik maar niet kon bedenken
Hoe ik mijn baan in kon vullen.
Ik behoorde tot de redactie, geen idee wat er van me verwacht werd.
Ik vroeg er naar, niemand die het vertelde.
Zij die School voor Journalistiek deed, moest mij niet..
Ik kon haar niet goed begrijpen.
Ze hield van beesten.
Ze vond het echt zielig voor koeien buiten, in de regen.
Maar ik kwam uit Israël, niet zo lang na de zoveelste oorlog.
Ik had heel wat liefdestranen achtergelaten en meegenomen.
Ik probeerde niet te verzuipen in al die Hollandse oprechtheid.
Eerlijk, Ik kon me heel moeilijk druk maken om koeien in de regen.
Toen heeft ze geklaagd, hoogste baas.
Toen werd ik ontslagen, duurde het lang voordat ik mezelf vergaf.
Soms sprak ik dan met die man van dat roddelblad.
Hij gaf me nieuwe kans.
Veel minder dan ik gewend was.
En toch… Ik hou van die baan.
Ik probeer een verschilletje te maken.
Niet zo groot, maar misschien is er iemand die er om geeft.
Iemand die er iets aan heeft.
Want weet je; lief meisje dat van beesten houdt, ik ben die rioolrat.

Shabat Shalom,

Bijna thuis,
Jezzebel

Foto: Mij onbekend