Zwanenwit

De stad is eigenlijk al te wakker om kwart voor tien ’s ochtends.
Als ik besluit eindeloos lange benen te nemen.
Een klein blokje maar, het miezert.
Mijn lichaam doet nog steeds pijn.
Maar de geluiden van zondagstoeristen, trams en het altijd wakkere centrum irriteren me.
Ik vlucht verder dan ik van plan was.
Bij Entrepotdok heb ik een geheim bospaadje ontdekt.
Een tijdje geleden al, tegen het parkeerterrein van Artis.
Woonboten liggen er met verslonsde tuintjes tegen een modderpad dat wild is.
Het loopt dood, jammer genoeg, Artis heeft het hek gesloten.
Ik ga er toch heen.
Onzichtbaar aan de andere kant van de struiken wordt er druk geschreeuwd op het zondagse uitje.
Papa parkeert, kinderen kletsen opgewonden en moeders halen de trollies uit de achterbak.
Bij een verlaten overwoekerd motorbootje vind ik een zwanennest.
Ik durf niet te dichtbij te komen.
Zwanen zijn groot en ik ken de woede van schilderijen.
Maar als ik terugloop naar de overkant zie ik dat ze met me meegegaan zijn.
Dezelfde honger die ons verder drijft.
Soms bijna kopje onder.
Wat zijn ze toch prachtig, ze doen me aan de qetoret denken.
Heilige kruiden die als offer gebruikt werden in de tijden van de tempel.
De meest zuivere geur met de kracht van leven en dood.
Ze zeggen dat de vrouwen van Jericho er hun aantrekkelijkheid aan hebben te danken.
Onder de rook van Jeruzalem bleef deze wierrook in hun haren kleven.
Het bestaat uit twaalf pure geuren, waaronder maar liefst zeven verschillende soorten kaneel, en één rottend bestandsdeel.
Geleerden weten niet wat dat ene ingrediënt is.
Dat stralende zwanenwit zou lang niet zo glanzend zijn als het zwart om de ogen niet zo diep was.

Bijna thuis,
Jezzebel

Own pictures