Het is zo’n nacht waarin ik met mezelf vecht.
Mijn lichaam doet pijn.
Ik zit niet lekker.
Mijn benen schokken, onwillekeurig en onrustig.
Geen plek waar ik rust vind.
Niet als ik uit het raam de nacht en de stad in staar.
Niet in het bed waar ik uitvlucht.
De wereld irriteert me op de achtergrond.
Maar de week is voorbij.
Shabat, als de nacht valt.
En het ritme is van mij.
Ik kijk naar de ravage om me heen.
Griep, werk, en eerdaags geen dak boven mijn hoofd.
Nu ook ongesteld.
En geen plek om te bestaan.
Ik zou willen huilen.
Maar tranen verdrink ik met een glas wijn.
In gedachten hoor ik stemmen
Moeten, niet willen, niet kunnen.
En wat zijn dan die dromen hoog als bergen, tart ik mezelf.
Waar ben je, waar blijf je.
Hinkend op duizend gedachten strompel ik verder.
Air
Bijna thuis,
Jezzebel
Art: Wayne Douglas Barlowe, Female Soul
Beeld , muziek en jouw woorden vallen wrang samen.
En Phil Collins : een duivelskunstenaar,
met groet,
@Gingy, dank 🙂
Fijn dat je af en toe om het hoekje kijkt. 🙂
Alleen de grootsten zijn duivelskunstenaars volgens mij. Iemand die creëeert heeft met ‘alles’ te maken, goddelijk en duivels.
je moet niets
je wil als je wilt
je kunt blijven proberen
travel with the flows of rhythms
out of your reach
the monthly
the higher ones
and all will fall in its place
Morgen beter! Sterkte!
Ben ik nog even, het ergste gelukkig alweer voorbij.
@Richard, ik blijf proberen, dank 🙂
@Blew, morgen meer, dank. 🙂