Hoge hakken, echte buikpijn

Op hoge hakken sleep ik me door de stad.
Hoe verzin ik het, ik voel me niet lekker.
Gisteren naar een huis gekeken dat wel aardig was.
Maar net zo duur als waar ik nu woon en lang niet zo fijn.
Dat vertellen ze je niet op de website.
Alles bij elkaar zit ik toch op dat bedrag dat ik niet betalen kan.
Ik ben er heel vroeg voor opgestaan.
Op woensdag is het buffelen op de site.
Ik kan het me eigenlijk niet permitteren, op zo’n ochtend.
Als het hele zooitje live gaat.
Ik doe het toch, sta om half vijf op.
Alles voor elkaar, om acht uur ben ik in Zandvoort.
Kijk ik naar dat huis, dat als ik het van te voren geweten had…
En zo.
Never mind, nog steeds geen thuis.
En iedereen is vandaag heus wel lief.
Ik krijg geen salarisverhoging, misschien bij een andere baan dan…
En zo.
Hij laat me nog even voelen dat hij me best missen kan.
Hoe verzin ik het, op een dag als vandaag, vraag ik om salarisverhoging.
Maar het water stijgt, steeds hoger het tij, bijt ik mijn lippen stuk.
Ik ben ook nog ongesteld, ik heb het warm, koud en stevige buikpijn.
De redactie bedenkt oplossingen mee.
Ah joh, we bouwen een kartonnen doos voor onder de brug.
Je hebt vast wel recht op een urgentieverklaring, zegt een ander.
Helaas pindakaas, daar heb ik geen recht op. Ik heb geen kind.
Koop een zomerhuisje in Bergen, roept een ander.
Dan heb je een heerlijk thuis, waar je niet het hele jaar mag zijn.
Godsamme, wat kan ik nog bedenken.
Ik zoek naar oplossingen, ik heb ze niet.
Dus stort ik me na het werk op hoge hakken in de stad.
Op het Koningsplein koop ik een boek.
Lang geleden.
Cadeautje voor mezelf, pakt u het maar in.
Thuis trap ik de hakken uit.
Morgen meer.

Bijna thuis,
Jezzebel

Art: Cathy Daley