Om kwart voor tien liggen we voor de deur.
Mijn moeder, ik en de andere Libelle-meisjes.
Ze zijn lief en zorgen goed voor hun gezin.
Ze leren slingers van stof te maken, feel good collages en yoga om te ontspannen.
Er wordt ze voorgedaan hoe ze zichzelf mooi kunnen maken.
Workshop hier en daar.
Wij hebben vrijkaarten die mijn moeder al drie keer heeft weggeven.
Uiteindelijk gaan we samen.
Dat waren we niet van plan.
Maar als we het doen herinneren we ons weer.
Vroeger konden we dat ook goed.
Samen shoppen, geduld voor de ander.
We lopen over de vlonders en krijgen er lol in.
Alsof je over een Franse boulevard slentert tijdens een of ander festival.
De dag is stralend, Libelle-meisjes en hun onzichtbare toch aanwezige gezin.
Mijn moeder laat zich het wenkbrauwsjabloon en de anti-rimpelcrême opsmeren.
Ik val voor de Stegeman Franse harde worstjes.
Samen lachen we in de Nivea-strandstoelen onder dat onhollandse zonnetje.
De drukste dag ooit.
We schuifelen verder, later voetje voor voetje.
Dan zijn we het allebei zat.
Dag Libelle-zomermeisjes, volgend jaar proberen we het weer.
Bijna thuis,
Jezzebel
Art: Mij onbekend, al eens eerder gebruikt nu geshopt
Heeft Stegeman harde worstjes? Dat wist ik niet.
@K, 🙂
klinkt lief zo 🙂
@Alice, 🙂
Daar krijg je mij met geen 100 Belgische trekpaarden naartoe.
@Ina, en toch was het heel erg de moeite waard, ik werd er mild van.
Zij niet anders dan jij, of ik.
Ik weet niet of i er milder van wordt, ik hou gewoon niet van die massaliteit en oen ik vorige week naar Utrecht ging stapte er bij het Almeerderstrand een hele kudde in, compleet met zilverkleurige libelle zomertas.
En de hele weg maar keuvelen, ik werd er knettergek van en absoluut niet mild.
@Ina, ik moet om je lachen. Ja, die tassen heb ik ook gezien (wij hebben ‘m thuis niet).
En toch, en toch, en toch, ik vond het leuk 🙂