De sterren van Sinaï

De stad uit, vertel ik mijn mooie denkende vriendin.
Ze sputtert tegen, ze houdt van Amsterdam.
Maar dit is mooi, zeg ik.
Ik weet hoe ze van esthetisch houdt.
Klein Amsterdam, uit de middeleeuwen, allemaal bewaard gebleven.
Ze hebben er Frans Hals en een kunstacademie.
Twintig minuten van de stad, tien minuten van zee.
Mijn huis aan de gracht.
Prachtig smalle straatjes, hobbelstenen, overal bloemen.
Ah, zegt ze, zoals Yaffo.
Ja, zoals Yaffo minder kunst misschien.
Minder kunst?
Haarlem is geen artiestenkolonie, wel een creatief klimaat.
Ik vertel over het Nationale Keramos Gilde.
Ze begint te gloeien.
Ik hoor het aan de andere kant van de lijn.
I like it, zegt ze.
Volgende week pas weet ze de uitslag van de test.
Haar nieren nog steeds niet in orde.
En als ik met vakantie kom.
Dan moet ik eerst bellen.
Niet in juni, dan zijn ze in Italië.
Niet in juli, dan komt haar dochter uit Amerika.
Niet in augustus dan gaan ze naar Heidelberg, schreeuwt ze door haar mobiel.
Onderweg naar Bi’ilin, ze is weer demonstreren.
September of oktober, niet eerder.
Ik moet lachen.
Ik weet niet wanneer ik vrij kan krijgen.
We zullen zien.
En mijn vakantie gaat dit jaar niet over luieren.
Poetsen, verven, timmeren, verhuizen.
Ik snak naar een plek die loom maakt.
Vroeger was Nederland mijn bestemming.
Nu zal ik steeds terugkeren naar het land van mijn hart.
Maar waar ik werkelijk naar verlang…
Op mijn rug de sterren tellen, aan de hemel van Sinaï.
Ook zij is daar lang niet meer geweest.
Nu ze een vriendin heeft die van reizen houdt.
Vecht ze voor haar plekje thuis.
Ze spreekt niet meer over zichzelf in enkelvoud.
Zij is een wij-entiteit geworden.
Man oh man, hoe ik verlang.
Sterren van Sinaï

Bijna Thuis,
Jezzebel

Foto: Mij onbekend, View form a Chusha