Vandaag eerste dag van mijn werkvakantieweek.
Ik handel nog wat zaken met bedrijf en redactie af.
Helemaal los is er vandaag nog steeds niet bij.
Ik regel vier of vijf bezichtigingen, misschien vind ik mijn nieuwe huis.
En ik krepeer van de pijn.
Bewustzijnsvernauwing.
Mijn God wat een leed, elke maand.
Ik ga naar een terrasje, ik had Hortus uitgekozen.
Maar daar moet je dik betalen voor de lekkerste koffie van Amsterdam.
Ik houd niet van koffie en een wit wijntje kan ik overal even slecht krijgen.
Er wordt gefilmd en geen mens die vraagt of het goed is.
Dat ze je portret stelen, ook als je je niet lekker voelt.
Ik sleep me over het Waterlooplein naar huis.
Man, ik voel me echt beroerd.
Ik teken.
Alweer de nukken van mijn schoot.
Universum in beweging.
Op een dag zal ik thuis komen.
Bijna thuis,
Jezzebel
Art: Anselm Kiefer, The Red Sea
Ik heb het net weer achter de rug…
> Alweer de nukken van mijn schoot.
Geweldige regel. Vruchtbare vrouwen zijn dus een soort rare jongens. Je kunt er gewoon niet omheen. Elke maand veranderen ze in een niet te peilen of te controleren hormonenmonster. Terwijl mannen dat gewoon van uur tot uur hebben. De nukken van hun schoot bedoel ik.
Trouwens, onvruchtbare vrouwen zijn óók een soort rare jongens. Ik hoef daar hopelijk geen twee voorbeelden van te noemen.
En ertussenin is het helemáál feest. Sommige vrouwen laten zichzelf opvliegen aan een touwtje bijvoorbeeld.
Nee, de wegen der menselijke soort blijven raadselachtig. Per geval is dat niet anders.
‘Op een dag zal ik thuiskomen.’
Ja, dat hoop ik (ook).
Groeten, Marjelle
Sterkte Jezz! Over een paar dagen beziel je ons weer met positieve energie.
@Ina, heerlijk als de kracht weer terugkomt, oi va voi! 🙂
@Herman, mannen zijn ook een soort rare jongens. 🙂
@Marjelle, bijna thuis 🙂
@Blew, van jouw lippen naar Zijn oor 🙂