Op een dag als deze is hij er zeker.
Zondagse schoenen aan.
Nieuwe gympen onder glimmend sportpak.
Ook als het miezert en regent.
Hij is er elke zondag bij.
Doordeweeks niet.
Daar zorgt zijn vrouw voor.
Eens in de week glipt hij door haar vingers.
Gevlucht van huis en haard.
Ouder dan de rest.
En eigenlijk ziet hij er goed uit.
Zij houdt hem schoon en fris.
Hij is naar zijn maten op de bank.
In het zonnetje aan de gracht.
Samen drinken ze een biertje.
De doordeweekse daklozen en hij.
Af en toe draaien ze een joint.
Op zondag doet hij mee.
Maar zo tegen de avond.
Gaat hij weer op huis aan.
Als de anderen blijven.
Hij steekt zijn hand op.
Zondag is hij er misschien weer bij.
Bij de Dokwerker staan ze even stil.
Het ontgaat hem en zijn kornuiten.
Hij strompelt, op weg naar huis.
Volgende week komt hij weer.
Op visite, roept hij.
Door de doodse stilte van acht uur.
Op 4 mei.
Bijna thuis,
Jezzebel
Art: Van Gogh
Mooi !!
Groeten, Henk
@Henk, dank 🙂
Wat een mooie beschrijving van een zwaar origineel zondagsritueel!! En niks of niemand kan het ritueel breken, zelf geen ander ritueel van nationale aard…
Je kunt het hem bijna niet kwalijk nemen.
@Amelie dank, ik zag gisteren de documentaire van Robert Capa In Love and War toen moest ik er ook aan denken. Ook hij was een soort zondagszwerver. Ik wou dat ik de link kon vinden, al was het maar voor mezelf. 🙂
@Blew, ik neem hem niets kwalijk, ik kreeg bonje met de buurman die om kwart voor acht zijn vuilniszakken buiten zette, dumpte voor mijn open raam, op zo’n warme dag! 🙂