Zoals Marijke

Nu spant het er om.
En ik kom maar niet in actie.
Ik kijk naar Pauw en Witteman van gisteren.
Afghanistan.
En ik denk aan leven dat voorbij is.
De geluidsknallen, de bommen en de angst.
Ik ben doodsbang.
Nu wacht ik op moed.
Ik kom maar niet tot mezelf.
Ik heb op de gracht gezeten.
En een joint gerookt.
Glaasje wijn gedronken.
En een eitje gebakken.
Boterham geroosterd en ook de fatburners angekeild.
Zoals dat heet in vakjargon.
Vandaag heb ik Marijke Helwegen gefilmd.
Niet zoals plan.
Ze gaf zich niet bloot.
Soms is ze dapper.
Soms is ook zij doodsbang.
Vorige week spraken we voor het eerst.
In die workshop, toen ik haar het hemd van het lijf vroeg.
Toen voelde ze het.
Vandaag is ze het kwijt en pakt ze me in met goedkope trucs.
Ik kom niet verder.
‘En dat alleen met mulo A,’ zegt ze uit het niets.
Dat heb ik vaker gehoord.
‘Waarom ga je daar niet iets aan doen,’ vraag ik aan zij die alles aan zichzelf verbetert en oplapt.
‘Ach,’ zegt ze, ‘ik heb al zoveel dingen die ik onderneem.’
Ik probeer het nog een keer.
Waarom doet ze er niets aan.
Morgen moet ik naar de Rietveld en ik ben er werkelijk niet klaar voor.
Niet anders dan Marijke.

Bijna thuis,
Jezzebel

Foto: Edwin Smulders