Nu spant het er om.
En ik kom maar niet in actie.
Ik kijk naar Pauw en Witteman van gisteren.
Afghanistan.
En ik denk aan leven dat voorbij is.
De geluidsknallen, de bommen en de angst.
Ik ben doodsbang.
Nu wacht ik op moed.
Ik kom maar niet tot mezelf.
Ik heb op de gracht gezeten.
En een joint gerookt.
Glaasje wijn gedronken.
En een eitje gebakken.
Boterham geroosterd en ook de fatburners angekeild.
Zoals dat heet in vakjargon.
Vandaag heb ik Marijke Helwegen gefilmd.
Niet zoals plan.
Ze gaf zich niet bloot.
Soms is ze dapper.
Soms is ook zij doodsbang.
Vorige week spraken we voor het eerst.
In die workshop, toen ik haar het hemd van het lijf vroeg.
Toen voelde ze het.
Vandaag is ze het kwijt en pakt ze me in met goedkope trucs.
Ik kom niet verder.
‘En dat alleen met mulo A,’ zegt ze uit het niets.
Dat heb ik vaker gehoord.
‘Waarom ga je daar niet iets aan doen,’ vraag ik aan zij die alles aan zichzelf verbetert en oplapt.
‘Ach,’ zegt ze, ‘ik heb al zoveel dingen die ik onderneem.’
Ik probeer het nog een keer.
Waarom doet ze er niets aan.
Morgen moet ik naar de Rietveld en ik ben er werkelijk niet klaar voor.
Niet anders dan Marijke.
Bijna thuis,
Jezzebel
Foto: Edwin Smulders
Heb je ook Mulo A en die reclame voor de Donald Duck gedaan?
Gewoon doen, werkt.
Sjezus, natuurlijk niet zoals Marijke!
Zij is de hoes (niet Johnny), de schil, het Ego, de wannabee, het niet-echte ten voeten uit. Zij MOET breken.
Gewoon open en bloot, jij, ten voeten uit, echt.
Het is misschien verschrikkelijk eng, maar dat moet het doen.
Ach fuck, ik lul ook maar wat. In de kunst moet je vooral kunnen praten om je werk te verkopen, ik weet het.
Succes.
Als je werkelijk niet klaar bent, en dat kan, dan zou je je denk ik het beste kunnen voorbereiden op het ergste scenario, al hoeft zich dat helemaal niet te voltrekken. Maar als je je daar op voorbereidt komt er wellicht ruimte vrij om je te concentreren op hoe het gaat, zo’n "auditie", wat ze verwachten hoe ze je tegemoet treden, waar ze naar zoeken, met welke namen ze leuren, wat ze willen horen van je. Dat is immers heel waardevolle informatie voor een volgende keer proberen, of, dat kan ook, elders proberen. En je weet toch dat de Rietveld ook een schrijfafdeling heeft? Ze zullen je vast vragen waarom je niet daarheen stapte als je van je weblog vertelt.
Hoe dan ook, rustig aan, het is maar een instituut dat op de eerste plaats zichzelf ontzettend belangrijk vindt. En dat merk je. En dat is dubieus vind ik. Maar nogmaals, proberen kan geen kwaad. Daar leer je van, beslist.
Wat een foto Jezzebel! enorm imponerend en of je klaar bent weet ik niet maar wel dat dit blog prachtig is
Super! Voor zoiets ben je nooit klaar, je moet het gewoon doen. Succes, ik lees je morgen…
Uhm…
Ik heb het schilderij waar ik het meest bang voor ben achter de kast vandaan gehaald.
Ik heb door de schetsen gebladerd en een was in de machine gegooid.
Ik heb de vragen doorgenomen.
Alles ligt klaar op de grond.
Morgen ga ik het praktische gedeelte doen.
De auto, de route, het in en uitpakken.
Ik zie wel.
Ik deed het omdat ik wilde kijken hoe ver ik kan komen.
Dat zal ik ze vertellen morgen.
oi vee!
oh, ik dacht dat zo’n gesprek òòk bedoeld was om jou als toekomstige studente de kans te geven om te kijken of zij jou daar bij kunnen brengen wat je wilt leren…
"Ik deed het omdat ik wilde kijken hoe ver ik kan komen."
Dat vertel je ze niet.
Dit ben ik, is de boodschap.
Reactie is geredigeerd
kwam bijna in de verleiding om mijn naam met een hoofdletter te schrijven :).
nooit!!!! doen zoals Marijke, ga als jezzebel en het komt goed!!
SUCCES!
Marijke staat voor de verpakking belangrijker vinden dan de inhoud. Rietveld staat voor de inhoud laten zien middels de verpakking. Je weet best wat je wil. Vertel het ze!
Oi va voi, straks dus. 🙂
Jongens, afgewezen.
Ik ben dus nu ook nog een gesjeesd kunstenaar.
Snot en dikke tranen.
Het doet echt pijn.
@Jezz: Het spijt me voor je meid. Mijn duimen heeft dus niet geholpen. Ik zou met liefde een deel van je pijn overnemen. Er zijn gelukkig meerdere kunstacademies en creativiteit laat zich niet muilkorven.
Trouwens, wat is eigenlijk een gesjeesde kunstenaar? De meeste knutselaars, sorry, kunstenaars krijgen vrachtladingen shit over zich heen van jaloerse collegas.
Zoals ik je al eerder heb verteld, ik geloof heilig in de wijsheid van mijn schoonmoeder. It must have been like that. Its probably all for the best.
Mijn oude diensttijdkreet kwam trouwens ook even bij me boven: when the going get tough, the tough get going.
Geef je creativiteit de ruimte. En ik weet dat zij niet bepalen of je wel of geen kunstenaar bent.
Shit zeg. Hadden ze nog een reden?
En gesjeesd, natuurlijk niet, de Rietveld is niet zaligmakend.
Dat kan ik me voorstellen, dat doet pijn. Maar de relativering wacht de vorlgende dag, of die daarna. Geduldig. Het enige dat aan jou is is toch doorzetten. Opnieuw proberen, ergens anders, en vooral verder werken met je dingen. En gesjeesd? Snel af van dat lege etiket!!!
Komt er een blog over hoe het eigenlijk ging? Zou jou ook kunnen helpen met de al genoemde relativering.
Reactie is geredigeerd
Gesjeesd, jij? Dacht het niet! Doe je eigen ding, jezz, dan blijkt vanzelf wel wat erbij past en wat niet!