Ik heb vandaag gedaan wat ik kon om prijs die we wonnen hoger te tillen.
Ik hoop dat ik niemand vergeten ben te bedanken voor zijn hulp en inzet.
Het ligt allemaal gevoelig.
En mijn hoofd vol.
Zoveel aan de hand.
Ik ben gisteren ongesteld geworden.
Vandaag de roes en ook gisteren pijn.
Ik spreek met de boekhouder die me een rekening stuurt over een kwartaal waarin er niets te doen is voor hem. Dat doe ik zelf, zeg ik moedig.
Ja maar, dit en dat, het blijken nog kosten te zijn van het laatste kwartaal vorig jaar.
Oké, dat moet dan maar.
Ik spreek met mijn vader, ik heb zijn hulp hard nodig.
Ook hij in een roes, hij is trots op me. Hij regelt het vandaag.
We kletsen er over. Het is leuk om samen met mijn vader te lachen.
Ik spreek met de makelaar. Er moet meer actie worden ondernomen, zoveel tijd heb ik niet, ook al heb ik uitstel gekregen tot juli, elk moment dat het langer duurt kost me veel geld.
Hij begrijpt de noodzaak, maar zijn aandacht is verdeeld.
Hij is nog maar net voor zichzelf begonnen en niet al zijn spullen op orde.
Ik begrijp de situatie als geen ander. Daar ben ik zelf nog steeds mee bezig.
Toch moet er gebeuren wat kan.
Hij zet zich er 300 procent voor in.
Een discussie die we vorig jaar hadden, schiet door mijn hoofd.
Toen ik gratis een interview met hem en zijn partners schreef.
En ik zei dat je beter honderd procent kunt zeggen, dat is namelijk alles en 300 een leugen.
Maar dat is blijkbaar niet over gekomen.
Ik regel een editor.
Volgende week gaan we knallen schat ik.
Hoop ik, ik ga er mijn best voor doen.
En ook met de technische jongens van de site maak ik afspraken.
Samen spreken we door hoe we de boel zo lang mogelijk in de lucht kunnen houden.
We bespreken de noodscenario’s.
Er is heel veel dat er mis kan gaan. En ik heb geen enkele uitwijk mogelijkheid.
Woensdag gaan we klappen, donderdag moet ik naar de Rietveld.
Ik breng de website op orde, ik zorg dat er goede berichten op staan voor het weekend.
En als laatste plaats ik het bericht waarin ik vertel over De kleine prijs die we wonnen, hoe blij we er mee zijn.
Daarna is het op. Ik kan niet meer.
In de middag om een uur of vier trek ik er de stekker uit.
Ik ben gaan slapen.
En toen ik wakker werd, wist ik het weer.
Het is belangrijk om te focussen.
Niet vergeten dit weekend te schilderen en mijn werkstukken uit te zoeken.
Als ik lef heb ga ik donderdag voor een beoordeling naar de Rietveld.
Ik heb geprobeerd de auto te lenen van een vriendin.
Maar haar lievere vriendin komt over uit Londen en die zit met de kinderen.
Aan haar heeft ze ook de auto beloofd.
Ik vertel dat het niet lang zal duren, een uurtje of twee schat ik, daarna breng ik hem meteen terug.
Het is moeilijk moeilijk.
Ik hoop dat het lukt.
G.I Jane stuurt een sms-je ze heeft het rete druk.
Het spijt haar werkelijk ze kan donderdag niet helpen slepen.
Man oh man, ik weet niet eens waar de Rietveld is.
En ik moet ook nog een lijstje met vragen doornemen.
Maar daar heb ik eigenlijk niet zo’n zin in.
Het is wat het is, of wat het zal zijn.
Bijna thuis,
Jezzebel
Art: Richard Avedon
En weer met pleizier gelezen!
Dat wordt doorpezen in het weekend!
Fred. Roeskestraat 69 staat in de telefoongids online.
Hoe meer stress, hoe beter je schildert. Het is niet verkeerd!
Dat wordt goed organiseren, maar tis pas weekend.
Goedemorgen,
@Gingy, dank 🙂
@K, dank voor het adres, maar wat dat schilderen betreft dat klopt niet.
Voor schilderen heb ik rust nodig, meer dan wat ook. Ik ga er toch mijn best voor doen. 🙂
@christinA, ah ja, stap voor stap, volgende week om deze tijd is ‘de hele toestand’ voorbij. 🙂
Dan maar een rustig muziekje erbij. Dat is wel inspirerend. ;-))
JEETJE, jij kan wel klagen zeg, maar het is een leuk soort klagen. Alhoewel, je zit even met ‘housing’ probleem.
En dat is geen fun.
Zelf een keer zoiets gehad en….nee.
No fun at all.
Ik hoop dat je gauw iets suitables vindt.
Excuus vor mijn ietwat Engels taalgebruik.
Liefs
Reactie is geredigeerd
@K, ik heb, ik geloof, drie keer gekeken naar de documentaire De Vijfde Bruid, over Petra, de vijfde bruid van Anton Heyboer. De hele dag vandaag dacht ik, zal ik de meisjes bellen, ik heb ze zo lang niet meer gezien.
Ik heb geschilderd 🙂
@Gus, such is life. Liefs terug.
Ik bewonder je discipline, je gedrevenheid – die je waarschijnlijk niet dwingt, maar die urgent is.. telkens weer.
Look these girls up.
Bomans ging vaak naar Heyboer, gewoon om met hem te praten.
Geen minne jongens, dunkt me.
Er heen, pak de trein, bus of….
Oeh, ik wou zelf wel eens face to face met hem staan.
Om heel eerlijk te zijn, ik weet niet of hij nog wel leeft.
Want ik kijk al anderhalf jaar geen TV meer en lees geen krant.
In de kroeg hoor ik wel via, via het een en ander en heb mijn eigen gedachtens er bij.
Ga er heen Belle.
Liefs.
@B, dank, je woorden geven me kracht.
@Gus, Anton Heyboer leeft niet meer. Zijn vrouwen, zijn leven, zijn kunst, leeft verder.
Jezzebel, bij die toelating, concentreer je op het gesprek. Zorg dat je veel weet van andere kunstenaars en wie je inspirerend vindt. Dat wordt op de Rietveld ontzettend belangrijk gevonden, dat je al bij het begin jezelf kunt "plaatsen" in het kunstcircuit. Vertel over je web-log, waarom je het belangrijk vind in je leven, of wat je er anders van vindt, maar vooral die kunstenaars. Hoe beter je kunt verwoorden wie en waarom je geinsprireerd raakt, hoe beter. Succes.
@Zintuigen, dank voor je goede advies!
Oh man, ik krijg er kippenvel van.
Ik denk dat ik het kan verwoorden, ik wil er niet te veel over nadenken, het gaat het best als het spontaan is.
Soms is het moeilijk voor me om te overzien, maar werkelijk alles, alles, alles, alles hoort bij elkaar.
En ik denk dat je het kunt zien in mijn werk, op het blog en al het andere.
Oi va voi, ik begin bang te worden! 🙂
Ik weet niet of je het weet, maar op de Rijksacademie is een kunstbibliotheek waar je ook als niet-deelnemer lid van kunt worden. Heel vriendelijke mensen over het algemeen, en een rustige plek om te zoeken. Sarphatistraat, vlakbij Tropenmuseum. Die oude kazerne. Doen!