Sodemieter op!

Ik krijg een mail van een vriendin.
Of het weer een beetje beter met me gaat.
Voor het gemak trekt ze conclusie.
Dat het vast niet goed gaat als ik boos ben.
Ze vraagt of we de lucht kunnen klaren.
Ik wil wel, maar weet niet wat er geklaard moet worden.
De lucht.
Gebakken wat mij betreft.

Zij bestudeerde het project van kunstenaars.
Mijn uithaal op het blog zit haar niet lekker.
Eerlijk en openbaar wilde ze leren.
Maar open en eerlijk is wat ruim genomen.
In haar reacties begon ze over wat haar dwars zat.
Het bouwen van de ene cultuur op de andere.
Schande schande sprak ze er van,
Terwijl ze de beelden liet zien van.
Domme angst.
Islamisering van de wereld.
 
Alsof je voor het Christendom niet bang zou moeten zijn.
Als de dood ben ik voor al die betweters
Iedereen die mij vertelt hoe het moet.
Sodemieter op!
Dat maak ik zelf wel uit.
Ik hoor nergens bij.
En cultuur wordt altijd op de resten van iets anders gebouwd.
Verder tillen noem ik dat.
We zullen zien wat het wordt.

Haar bijdrage was populistisch zonder kritische kanttekeningen.
Dat neem ik haar kwalijk.
Ze nam een onderwerp dat lekker ligt.
Zo kun je scoren.

Ze kan mijn venijn niet aan schrijft ze.
Daarvoor is ze niet in de wieg gelegd.
Ze is geen sterke vrouw zoals ik, zegt ze letterlijk.
Of ik daar rekening mee wil houden.

En dan zegt ze iets wat ik onvergefelijk vind.
Ergens begin maart schreef ik volgens haar.
Dat ik Wilders met mijn leven zou willen verdedigen.
Maar godver de godver, zij noemt zich mijn vriendin.
Ze heeft niet goed gekeken.
Niet Wilders verdedig ik met mijn leven.
Vrijheid van meningsuiting mijn hoogste goed.
Dat schreef ik.

Met Wilders heb ik niet veel.
Maar ik wil wél dat hij kan zeggen, maken, denken, doen, wat hij wil.
En ze vraagt of ik een beetje mijn best wil doen voor haar.
Maar ik kan niet met een leugen leven
Daar is zij beter in.
Zo niet dan wenst ze me het allerbeste. Steeds.
Maar ook dat een leugen.
Ze is razend.
Waarom zegt ze dat niet?

Thuis,
Jezzebel

Art: Corneille