Normale mensen

Drie uur ’s nachts, normale mensen slapen.
Ik stap uit bed.
Multiplexplaten aan de buitenkant van de opbreking.
Daar ga ik wat van maken.
Ik zoek naar de handschoenen uit de gereedschapskist.
Die professionele.
Maar ik denk dat ik ze bij de verhuizing heb weggeven.
Net alsof ik in Nederland nooit meer met hout en boor enzo.
Al het gereedschap, maar geen handschoenen.
Ik kleed me aan.
Dan maar de tuinhandschoentjes die ik cadeau kreeg.
Vrolijk tijdschrift gaf ze weg.
Bij ons in de kantine krijg je elke week wel iets, bij een blad.
De bekroonde Mind gaf donderdag een stiksjaaltje weg.
Maar dat heb ik op de redactie laten liggen.
Drie uur ’s nachts, normale mensen slapen.
Ik sta buiten, heb de ramen van het souterrain open geklapt.
En ook de deur staat open.
Niemand op straat, de buren slapen, Hortus ademt verder.
Maar de bovenste is zeiknat.
Ik klap hem overeind. Man wat is dat ding zwaar.
De onderste vrijwel droog, maar ook die als lood.
Ik probeer te slepen en te schuiven.
Het lukt me niet.
Dit moet je met z’n tweeën doen.
Oh godver, daar sta ik midden in de nacht.
Normale mensen slapen.
Middernacht, toen ik wakker werd.
Ik ben door de verjaardag van de man van mijn beste vriendin geslapen.
Dit vergeeft ze me niet.
En om half drie probeer ik verder te slapen.
Maar die multiplex platen.
Ik wou dat iemand me kon helpen.
Wie in de buurt krijg ik zo gek.
Ik wil ze drijfnat binnen.
Zodat je er overheen loopt.
Zodat ze niet krom trekken en langzaam drogen.
Bijna vier uur ’s nachts.
Normale mensen slapen.
Ik heb de wekker om halfzes gezet.
En een glas cognac in geschonken.
Normale mensen slapen.
Ik moet naar bed.

Thuis,
Jezzebel

Foto: Mij onbekend