Parelhoer

‘Goh,’ zegt ze met een valse schitter in haar ogen. ‘Jij bent dus ook getrouwd geweest.’
‘Ja,’ vertel ik het hele verhaal. ‘En jij,’ kaats ik, ‘hoe zit het met jou en de liefde?’
We houden conversatie, hij van het hoogste gezag ook in de garage om een sigaretje te roken. Stiekem. Maar hij is nog aan de telefoon en staat even om het hoekje.
Daar wachten we allebei op.
Nu hij weer rookt, ben ik beter op de hoogte.
Volgens mij heeft zij, die verlekkerd uit haar ogen kijkt en mij naar de liefde van mijn leven vraagt, een verhouding met hem, hij die ik wel eens de mensentemmer heb genoemd.
‘Nee,’ zegt ze, ‘na mijn scheiding heb ik er geen zin meer in. Geen tijd voor.’
Ze houdt haar hoofd schuin en lacht wat.
Maar dat is onzin, elk weekend gaat ze stappen met haar vriendinnen, dan zuipt ze zich lam, ze wordt flügelprinses genoemd (consument, Nederland).
Ik kijk haar aan en wil weten hoe ze eruit ziet als ze liegt.
Daar kan ik van leren, voor later.
De flügelprinses is een happy klein meisje.
Ze likt de voetzolen van hij die het voor het zeggen heeft.

De worstenbroodjes van Albert Heijn zijn hetzelfde gebleven.
Ik ben met de smaken uit mijn jeugd bezig.
Alleen het broodje is anders, dat herinner ik me knapperiger.
En ik weet niet zeker of dat komt omdat men wilde voldoen aan een modernere tijd, of omdat ik het me niet goed herinner.
Maar ergens achter in mijn smaakpalet, tegen mijn huig, herinner ik mij vroeger.
Parelhoer.
Vandaag heb ik getekend, het contract.
Een plaatje. 
De vrouw die haar eigen naam pijpt, of waren het de woorden
online vrouwen?
Vanaf vandaag word ik betaald voor de parels die ik inslik, en uitkots.
Ik heb het koud en buikpijn.
Het is weer zo ver.
Dit keer veilig.
Ik heb een baan.
Maar ik heb het ook wel meegemaakt.
Dat dat juist zo’n dag is van wiegende heupen en de wereld die stuitert.
Man, oh man, laat het mild zijn deze keer, vandaag of morgen.

Ik ben ouder geworden, getekend.

Thuis,
Jezzebel

Art: Hila Lulu Lin