Tropisch!

Als ik mijn ogen sluit dan zie ik het voor me.
Mijn hangmatje tussen twee palmbomen aan het strand.
Alles volgens het boekje.
Op mijn bureau staan bloemetjes in een leuk vaasje.
Aan de muren hangen teksten en plaatjes die het universum in beweging zullen brengen.
Op de redactie heb ik zelfs in de haast bij elkaar gescharrelde stenen naar binnengesmokkeld.
Ik heb een collage van alle foto’s van zonsondergang gemaakt.
Eentje boven het water, waar iemand, alleen, in de laatste stralen dobbert, in de verte een vissersboot.
En eentje ergens boven een kudde schapen.
Weet ik veel, daar hou ik van, de rust, de kalmte, de stilte.
Lekker om naar te verlangen.
Daarom woon ik in de stad, in een klimaat waar geen normaal mens zich handhaven kan.
Hoe deden ze dat vroeger, die nederzetters?
Die moeten van oorsprong toch al zeer Calvinistisch zijn geweest.
Mijn God, dit haalt toch geen normaal mens in zijn hoofd?
‘Ja hoor, laten we hier maar blijven!’
Maar daar had ik het niet over.
Als ik mijn ogen dicht doe, dan zweef ik halverwege mijn bestemming.
Zo wordt me beloofd.
Ik heb het echt allemaal gedaan zoals het moet.
Met precies datzelfde Calvinistische principe.
Vanochtend was ik om half acht, de eerste sneeuwklokjes bij de buren uit hun plantenbak aan het rauzen.
Ja, ik weet het, niet zo leuk natuurlijk, maar dat is de natuur.
Soms is er een bloemetje verdwenen.
God van het universum, verhoor mij!
Stuur mij op vakantie naar dat tropical resort!
Ik ben een trouw dienaar, ik heb bloemetjes van de buren geplukt.
Ik heb behoefte aan de zon op mijn lijf!!!

Thuis,
Jezzebel

Foto: Mij onbekend