De stagiaire

Ze doet een opleiding voor redacteur voor mavo-klanten, vmbo heet dat nu geloof ik, of vroeger, zoals zij me vertelde. Haar algemene ontwikkeling is nul, ze is een keurig Christelijk meisje in een veel te kort, spannend minirokje.
 
Speciaal voor haar 10-weekse stage aangeschaft, denk ik.
Ik moet haar uitleggen wie Mick Jagger is. Prinses Gracia van Monaco, nooit van gehoord. De Twin-towers werden haar pas bekend toen ze niet meer bestonden. En ze heeft het over Kassandera, het bijna-model, de nummer twee van dit of dat. Ze heeft het over Jim die mij een droplul lijkt en ze heeft het over een ander model uit die show.

Ik heb het over Israël, waar de boel vandaag op scherp staat. ‘Ja,’ zegt ze, ‘dat is voorspeld.’
‘Hoezo,’ vraag ik misschien te fel.
‘Nou ja,’ zegt zij, die op zondag bijbelklas aan jonge kinderen geeft, ‘ik weet het ook niet precies, maar er zal daar pas vrede zijn als Jezus terugkomt.’
Jezus, denk ik, godverdomme, ik heb daar een grote liefde die nu misschien weer opgeroepen wordt, als het kav shmone over de radio klinkt en alle mannen, alle vrienden, alle lovers, alle broers, alle zonen en alle vaders hun plunjezak pakken en hun moeder, dochters, vrouw, broers en zussen gedag kussen.

‘Ik ben echt chagerijnig,’ zegt ze. Maar ik heb het razend druk en haar gebabbel begint me flink de keel uit te hangen. ‘Ik heb geen één Valentijn sms-je ontvangen,’ zeurt ze deze dag.
Vanavond ga ik met koppijn naar huis – laat – en schiet dat lied van vroeger me weer te binnen.
Zoals ik dat daar zo vaak in gedachten zong, een generatie terug.

Thuis,
Jezzebel

Art: Zoya Cherkassky, Victim of education