Lege koffer vol

Weet je dat ik er soms bang voor ben, al die grote kunstenaars met wie ik dweep, ik heb niet de minsten uitgekozen om van te leren en naar te kijken.
En mijn hoofd ontzettend vol, te veel om zelf te creëren. Anderhalve week later, in mijn nieuwe baan, vannacht precies een jaar verder, hier, mijn nieuwe leven.

En vanochtend heel vroeg zat ik in het atelier, staren naar dat doek waarvan ik de contouren scherp heb gezet, enkele lijn, de rest is leeg en zo verdwijn ik in dat werk dat nog niet bestaat.
Lekker om gewoon te zitten, in mijn atelier, kijken, anderhalve week later, hoe leuk en lekker maakte ik, vlak voordat ik in het gareel liep, strikte discipline.
Vlak voordat ik een baan instapte die me in elk geval veiligheid geeft voor een jaar, als ik het niet verneuk.

En echt die eerste dagen vond ik het helemaal niet leuk, maar in deze week en een paar dagen heb ik geprobeerd er van te houden. Het is nog maar een klein beginnetje, maar nu al anders, ik heb niet zo’n riant salaris, maar wel veel vrijheid om van een plekje op het internet, ergens tussen al die verdomde showbiz-sites, iets leuks te maken.
Ik ben een nieuwe koers gaan varen, we gaan de dingen eens anders doen, op mijn manier, misschien kan ik er iets van maken, al is het maar heel klein, net dat ene verschilletje.

Dat kost veel tijd en energie en soms heb ik het nodig, gewoon voor me uit staren, uren achter elkaar. Eindeloos verwerken, herkauwen, en opnieuw tot me nemen.
Een jaar later. Een paar dagen geleden vond ik zo’n koffer uit je nachtmerrie, op straat. Zo’n ouderwetse met houten baleinen. Zo’n koffer die grootmoeders op zolder hebben met foto’s, herinneringen, brieven en flarden van gedachten, of misschien is het de verkleedkist uit een ander leven.

Ik geloof dat het toen begon, metamorfose, toen mijn schuur de studio werd, toen ik die lege koffer naar binnensleepte. Als ik werkelijk mijn biezen wilde pakken, dan had ik dat ouderwetse bakbeest zeker op straat laten staan.
Er is me een serieus goede baan aangeboden in Israël, een paar dagen geleden. Ik heb nog niet geantwoord, de deur op een kier, maar ik heb van binnen besloten. Ik ga niet, nieuw leven, ik ben er nog maar net en ik kan niet eindeloos achter mezelf rennen en sjokken, ik wil zo graag vooruit, verder.

Leven van de non
lege koffer vol
leeg schuilobject
zoals de figuur tegen de muur
en al het vuur
leegte op zijn plek
als je thuis komt
als de basis solide wordt
als je landt
als de grond onder je voeten
vast en ademt
vroeg
in de ochtend bij
wakkere kaars
in wodkafles
tijden voorbij
nieuw leven
aangebroken
opgebroken
ingebroken
dat er broge moge zijn
op dit moment voor even

Jezzebel,
Thuis

Foto: Richard Avedon, Liza Minelli