Teken aan de deur

‘Oh,’ zegt hij, ‘ik zie dat je de mezoezah van je deur hebt gehaald, heel goed.’
‘Nou,’ vertel ik, ‘zo is het niet precies.’
Toen ik hier net kwam wonen, waarschuwde hij, de Israëliër uit de buurt, me al. In Nederland moet je dat niet doen, zo’n buisje met gebedsrolletje aan de deur, dat is vragen om moeilijkheden.

Dat vond ik onzin, zo wil ik niet leven. In Israël deed ik het ook, waarom hier niet.
Ik ben niet religieus, maar de mezoezah is me heilig. En die van mij heel speciaal.
Ik had hem gekregen van een man die gewond raakte tijdens een bomaanslag in een café.
Samen met de bewaker en het Franse meisje in de bediening hielden ze de aanslagpleger tegen toen die zichzelf voor de deur opblies. Het Franse meisje leeft niet meer. Hij raakte ernstig gewond en mist een arm, zijn buik is een mijnenveld van putsen, littekens en nog steeds zitten er heel wat spijkers en andere metaaldeeltjes in zijn lichaam. Ook zijn hoofd is niet meer helemaal oké, soms dronken we koffie samen.

Een keer kwam hij bij me thuis en was niet erg tevreden over de mezoezah aan de deur. Die was vast niet kosher, dat was hij wel, maar hij vertrouwde het niet. Hij kwam terug met een door een ultraorthodoxe rabbijn goedgekeurd exemplaar. Het was belangrijk, de zege op mijn huis en hij wilde er zeker van zijn, dat het zou werken, dat het me zou beschermen, zo in mijn eentje.

In Nederland was dat het eerste wat ik deed, op de rechterdeurpost van mijn souterrain, hangt zo’n zilveren buisje met daarin zijn bracha voor mijn huis, het is me dierbaar.
Een paar weken geleden zag ik dat iemand het buisje had opengebroken en het kostbare, met de ganzenveergeschreven, gebedsrolletje eruit had gehaald. Dat vond ik shocking.

Ik woon in een buurt waar veel Joodse toeristen komen, naast de Portugese synagoge en tegenover het Joods Historisch Museum. Niemand die langsloopt ziet zo’n buisje, je moet er oog voor hebben en weten wat het betekent.
‘Ik weet wie er baat bij heeft gehad mijn gebedsrolletje te jatten en dat maakt me verdrietig,’ vertel ik aan de Israëliër. Voor mij is dit het laagste van het laagste.

Even later komt hij terug met een gloednieuwe mezoezah en een super kosher gebedsrolletje. Die heb ik vanavond opgehangen, en de zege over mijn huis uitgesproken, nu een deur meer naar binnen in het halletje. In deze buurt kun je dat blijkbaar niet buiten hangen. Maar mijn huis is beschermd en dit is een symbool dat me heilig is.

Thuis,
Jezzebel

Art: Mij onbekend. En hier kun je meer te weten komen over de mezoezah