Vrijdagmiddag en ik voel me leeg. Tegen huilen aan. Net terug van de huisarts. Ik heb een oogontsteking, oorontsteking en eczeem op mijn rug en mijn armen. Volledig uitgeput, zoals ik dat vroeger had na een paar weken filmen, Baghdad of Auschwitz.
En ik heb vandaag een proefopdracht ingeleverd voor een baan bij een behoorlijk pretentieus tijdschrift voor webredacteur online.
Gisteren heb ik een baan aangeboden gekregen bij een ander categorie tijdschrift, ook als webredacteur. Negen maanden contract. Ik heb om uitstel gevraagd.
Even goed nadenken, hoe zit het juridisch, kan ik onder zo’n tijdelijke overeenkomst uit, stel dat ik meedoe over een paar weken bij die baan voor dat pretentieuze tijdschrift dat ik eigenlijk interessanter vind dan wat me gisteren is aangeboden?
Man oh man, zo is het allemaal zo schraal als de huid op mijn rug en zo regent het tranen met tuiten.
Wat is wijsheid? Mijn verlies nemen, zeg ik tegen mezelf, begin in godsnaam iets, gooi ziel en zaligheid in die 9 maandenbaan, die overigens niet zo heel goed verdient. Mijn vaste lasten kan ik er niet mee betalen.
En wat die andere baan betreft, vandaag heb ik drie stukken ingeleverd, geen flauw idee hoeveel mensen een proefopdracht kregen, vast geen honderd, een stuk of tien wellicht, als ik daar doorheen ben, dan neem ik aan dat het een gesprek wordt. Maar dat zijn allemaal zulke vage opties. En toch… en toch… en toch…
Jezzebel,
Thuis
Art: Wendy Schneider en hier al eens eerder gebruikt.
40 Responses to En toch…