En ik heb geen weerstand

De wereld trekt en drukt
en ik heb geen weerstand.
Weerloos sta ik aan de oever van de toekomst.
Totale waanzin overspoelt mij,
of is het weerzin,
of is het weerzien,
of is het een simpele depressie?
Elke golf beukt op mijn heupen,
mijn heden,
mijn verleden.
En wat er morgen komt
daar hoop ik alleen het beste van.
Ik wil naar zee,
geef me mijn rots,
mijn plek
waar ik het ritme van de aarde hoor,
als zij ademt,
als zij de slappe lach of de hik heeft,
als een dronken vrouw op leeftijd,
eenzaam in de nacht,
zwanger van verlangen
achter haar haperende laptop.
Dertien lange jaren hebben hun tol geëist.
Ik ben er niet mooier op geworden, wel krommer.
De last van de wereld op mijn schouders,
mijn lippen vertrokken,
kaken schrap,
als een terriër, zo verkrampen mijn darmen.
Mijn lever heeft zich groot gemaakt,
generaal van mijn lichaam,
zoals de Chinezen zeggen,
zei zij.
Elk gelag een aanslag.
Over mijn gal, weet ik niets te zeggen,
die doet het wel, laat ik haar giechelend weten.
Zij die er verstand van heeft.
Ze krijgt me aan het huilen,
tranen die niet stoppen.
Een uur lang niet lang genoeg.
Alle sores,
heel mijn heartburn,
maagzuur en oprispingen,
alles van mijn hart.
Een groot gat
zegt ze,
slikt ze in,
dwing ik haar uit te drukken.
Hou toch op,
maar ze is meedogenloos,
mijn lichaam keihard.
Er is geen tijd,
geen plaats,
geen ruimte
voor zacht.
Zacht is voor watjes en voor eitjes.
Morgen wil ik naar Zandvoort
en ik heb een nieuwe adapter voor mijn computer nodig.
Deze loopt op blessure tijd,
met de juiste tik,
de juiste klop,
hikt zij nog even verder.
Zoals mijn adem,
op ruiten waartegen regen biggelt
als tuiten met tranen.
Ik ben het hoofd van mijn stam,
die uitsterft met mijn laatste adem.
Godin
van haar bestaan,
blaast uit.

Thuis,
Jezzebel

Foto: Mij onbekend