De wereld trekt en drukt
en ik heb geen weerstand.
Weerloos sta ik aan de oever van de toekomst.
Totale waanzin overspoelt mij,
of is het weerzin,
of is het weerzien,
of is het een simpele depressie?
Elke golf beukt op mijn heupen,
mijn heden,
mijn verleden.
En wat er morgen komt
daar hoop ik alleen het beste van.
Ik wil naar zee,
geef me mijn rots,
mijn plek
waar ik het ritme van de aarde hoor,
als zij ademt,
als zij de slappe lach of de hik heeft,
als een dronken vrouw op leeftijd,
eenzaam in de nacht,
zwanger van verlangen
achter haar haperende laptop.
Dertien lange jaren hebben hun tol geëist.
Ik ben er niet mooier op geworden, wel krommer.
De last van de wereld op mijn schouders,
mijn lippen vertrokken,
kaken schrap,
als een terriër, zo verkrampen mijn darmen.
Mijn lever heeft zich groot gemaakt,
generaal van mijn lichaam,
zoals de Chinezen zeggen,
zei zij.
Elk gelag een aanslag.
Over mijn gal, weet ik niets te zeggen,
die doet het wel, laat ik haar giechelend weten.
Zij die er verstand van heeft.
Ze krijgt me aan het huilen,
tranen die niet stoppen.
Een uur lang niet lang genoeg.
Alle sores,
heel mijn heartburn,
maagzuur en oprispingen,
alles van mijn hart.
Een groot gat
zegt ze,
slikt ze in,
dwing ik haar uit te drukken.
Hou toch op,
maar ze is meedogenloos,
mijn lichaam keihard.
Er is geen tijd,
geen plaats,
geen ruimte
voor zacht.
Zacht is voor watjes en voor eitjes.
Morgen wil ik naar Zandvoort
en ik heb een nieuwe adapter voor mijn computer nodig.
Deze loopt op blessure tijd,
met de juiste tik,
de juiste klop,
hikt zij nog even verder.
Zoals mijn adem,
op ruiten waartegen regen biggelt
als tuiten met tranen.
Ik ben het hoofd van mijn stam,
die uitsterft met mijn laatste adem.
Godin
van haar bestaan,
blaast uit.
Thuis,
Jezzebel
Foto: Mij onbekend
Lieve Jezz, heb ook lange tijd gedacht dat zacht voor watjes was. NEE! Je loopt nu zelf op blessuretijd, dan kun je niet anders. Dat heeft overleven.Overleven door hard te zijn. Als je iets echt wil, moet dat nog kunnen. Linksom of rechtsom. Luister naar je hart, voel wat je moet voelen en beperk je niet alleen tot het luisteren naar je hartslag…liefs..
Swingsister, I know, ik loop op blessure tijd, en huil de tranen van het verleden, man oh man, ik verlang naar die lange teug in, adem van binnen.
zacht zijn
daar is soms zoveel moed voor nodig
een harnas
verdraagt slecht tranen
laat de zee je voetsporen uitwissen morgen
en kom met de wind en het zoet in je haren weer terug
Zachte vrouwen maken gelukkig….maar, ….
harde vrouwen eigenlijk ook…
creatief besef gaat altijd naar de bodem en de turbulentie daar tilt het weer omhoog als een veertje of slaat het neer.
Jèèèèèzzzzzzz!!!!…..wel gEE van de dEE…..
kom op…wat zwaarmoedig….
waar is je "længslens vingeslag", zoals het zo mooi heet in het deens…(de vleugelslag van het verlangen)
kick your soul
get-up-and-go
sparkle
creature…….
be there
be present
remain and stay..
voor elk woord een brede glimlach..
jegkys
Lopen op blessuretijd vind ik een treffende uitspraak.
En vergeet niet dat er in blessuretijd vaak gescoord wordt.
Goedemorgen 🙂
@Anne, voor zacht zijn heb je niet alleen moed nodig. Het ‘milieu’ (om het maar eens populair over externe omstandigheden te hebben), speelt ook een rol.
Wat zeg je dat heerlijk kom met het zoet in je haren terug…. Dank 🙂
@Scram, zachte of harde vrouwen maken niets als ze het ‘zelf’ niet raken.
First things first.
@Alleen en 50, zoals je adem, zoals een golf, rising, falling, rising… such is life. 🙂
@Jeg, vloekend en tierend lach je naar me. Jeg, de dingen zijn zoals ze zijn, for good or for bad, vandaag weer verder. 🙂
@100, ik vergeet het niet, maar God, wat heb ik zin in een nieuwe wedstrijd. 🙂
Ach jezzebel, wat klinkt je gevoel mij bekend in de oren…
De Cranio weet ik veel massage had dus impact lees ik, auw auw auw!
Ik heb een poosje een osteopaat bezocht, daar heb ik ook al een en ander over geschreven hier en daar in gedichten en letterlijk. Het is een proces, en als je er eenmaal aan begonnen bent is het lastig om het nog los te laten, maar los laten is in dit geval ook niet wat ik zocht, ik zocht een herovering, een herovering op mijzelf, mijn lichaam, mijn gevoel.
ik ben al jouw schrijven over lef nog niet vergeten, voor mij was het, is het, een periode van het zoeken naar mijn lef, en mijn ballen zoals jij dat zo vaak schreef.
Nu begrijp ik dat het een combinatie is van lef en passie, een passie voor het leven, een passie voor de dingen die je doet, of de dingen die je nog niet doet, maar die je wel gepassioneerd zou willen doen, waar je naar streeft met heel je hart, daar waar de passie toch zetelt in mijn ogen, en dan stroomt het vanzelf naar je buik, en vandaan naar je benen, zodat er beweging komt in het geheel.
Lef en passie moeten mij in beweging brengen, ik heb te lang stil gestaan, uit de comfort zone komen, en ja, het is het misschien moeilijk te begrijpen voor anderen, maar ook dagelijkse misere en ellende kan een comfort-zone zijn.
Oh om altijd maar de belofte te zijn!!
Op dit moment vind ik het al een geslaagde dag als ik hem met rechte rug door ben gekomen. Lange benen maken niet graag kleine stapjes he?
@Erna, je woorden doen me veel!
En oi va voi de tranen hangen los.
En ik weet niet zeker of het door die cranio toestand komt, of dat iedere gek met zijn gebrek… en zo… het maakt me ook niet uit Cranio sacraal therapie is voortgekomen uit osteopathie. En de mevrouw die me behandelde was ontzettend lief, dat huilt ook gemakkelijker :-).
En weet je, ik weet ook niet hoé, maar soms is een klein verschilletje, iets net even anders, het begin naar een volledig ‘andere’ kijk, of realiteit, of whatever.
Ik denk er de laatste tijd vaak aan. In Israël heb ik me bezig gehouden met vipassana meditatie. Een vorm van lopend en zittend mediteren, lichamelijk behoorlijk pittig. Ik vergeet nooit meer de dag dat ik op het strand zat te mediteren, werkelijk een prachtige dag, de zon scheen, de hemel knal blauw zoals je dat alleen in het Middenoosten in de winter hebt en plotseling stond ik op, razend!
Wat was dit voor gedoe! Ik zat daar maar te zitten, het was NIETS, ik creëerde niets, ik deed niets, niets, niets, niets.
Ik ben naar huis gegaan en heb een vel papier uit de kopiermachine getrokken en toen de eerste lijntjestekening gemaakt.
Man, dat was het begin van een heel nieuw avontuur, waar ik nog steeds ‘de vruchten’ (of de lasten, dat is maar net hoe je het bekijkt) van pluk. 🙂
En gisteren heb ik twee kartonnen geprept, een gratis opdracht voor de mispoche, we will see, eens kijken wat ik er van terecht breng.
Dank voor je woorden!
Weet je, ik moet ook steeds denken aan de woorden van Clarissa Pinkola Estés, die De Ontembare Vrouw schreef. Niet helemaal gelezen, want ik heb het geduld niet om me door al die toestanden te worstelen die ik ergens al weet.
Maar zij had het over dat als een vrouw zich terugtrekt, als zij ‘onderduikt’ is dat altijd het moment dat ze kracht opdoet om weer in vol ornaat ergens boven water te komen.
Lange krachtige benen zullen het hele zaakje dragen.
Och, wat fijn is het om dit even met je te kunnen delen. 🙂
hey jezzebel,
ook goede open woorden ….ja zo gaat dat, krachten opdoen, verzamelen, hergroeperen… 🙂
Er zit zoveel ‘in’ jezzebel, in jou, dat het wel heel erg verwonderlijk zou zijn als er nooit ook iets ‘uit’ komt wat naar je zin is.
Tenminste ik hoop dat het zo werkt, ook voor mijzelf :))
hugs and kisses!
@Erna, je gelooft het vast niet, maar er is een raar balletje gaan rollen, heb ik net begrepen… volgende week sollicitatiegesprek, ik durf er nog niet zo veel over te vertellen, maar als, dit of dat… man!
Weet je, er is maar één ding waar ik onvoorwaardelijk in geloof, of het waar is of niet kan me niet schelen, maar ik geloof in doorgaan, verder, elke dag een beetje, ergens zal er iets gebeuren… totnogtoe had ik gelijk, en dan was het stuiteren. 🙂
Dikke kus voor jou, zo fijn om even te kunnen kletsen, je woorden steunen me enorm.
nooit dat geloof in doorgaan opgeven. het is een mooi geloof
stil word ik ervan
@Rommert, dank, ik doe mijn best.
@Gianni, dat heb ik ook soms. 🙂
Beeldschoon & bull`s eye!!!