Ook als de zon schijnt

De dagen rijgen als een korset steeds strakker, in eenzaamheid, in sluiers, in een eindeloze herhaling. Het keurslijf van alles dat moet knelt steeds rauwer in waarheden waar ik niet omheen kan.
Ik word in de wacht gezet, hier en daar, maar ik heb geen geduld meer voor wachten, daar heb ik geen tijd voor! Hoe is het in godsnaam mogelijk dat niets lukt.
Ik teken af, ik borduur voort, ik blaas en ik piep, maar nergens, nergens, nergens gaat een deur krakend open.
Als ik geluk heb wordt er soms een luik op een kier gezet, mijn venster op de wereld, zoals in de schilderijen van Van Gogh, in zijn Hollandse tijd, als de lucht net zo zwaar is als het veld en het licht een smalle streep waardoor geploeterd wordt.
Er zijn dagen dat ik verboden gedachten koester, achter eindeloze lappen van geweven patronen, een gevangenis, iemand die voor je zorgt, soms verlang ik naar geen enkele verantwoordelijkheid, op die dagen dat de wereld grauw is, ook als de zon schijnt.

Thuis,
Jezzebel

Foto: Mij onbekend