Dat hou je niet tegen

Ze vertelt me opnieuw het verhaal. Verhaal dat haar nooit meer los zal laten. Haar oudste kleinkind dat ze niet meer mag zien van mijn zusje, ook die andere twee niet, maar die zijn jonger daar heeft ze niet zoveel gelegenheid voor gekregen om een band mee te smeden.
‘Weet je wat het is, Jezz,’ zegt ze, ‘ik heb het al honderd keer verteld, maar dan zat ze achterin de auto in haar kinderzitje en dan zei ze opeens met zacht omfloerste stem: Oma, ik hou van je. Dat ontroerde me zo, dan smolt ik.’

Twee jaar geleden dat ze nog min of meer oké was met mijn zusje, zie ik aan de foto’s die mijn vader eindelijk digitaal heeft weten te uploaden. Hij krijgt computerles, de zoveelste poging. Computer is niet werkelijk zijn ding, hij heeft er niets mee laat hij me weten, zoals hij niets met musea heeft, of kunst waar je droevig van wordt, alleen Corneille kan hem bekoren.

Soms maakt me dat verdrietig, ik zou zo veel meer met hem willen delen, als hij maar een beetje meer interesse had. Ik probeer het wel. Op mijn moeders verjaardag waren we bij Warhol in het Stedelijk en probeerde ik in hapklare brokken te vertellen, waar het over gaat, waarom het bijzonder is, wat het zegt over toen en nu, de tijd waarin we leven. Hij heeft er weinig geduld voor, wel wil hij weten hoe ik dat allemaal weet. Ik probeer hem te vertellen dat de lessen van mijn art teacher in Israël serieus waren, niet zomaar van de straat. Maar kunst min of meer een verboden onderwerp bij ons thuis, hij vindt het maar niets, hij begrijpt er weinig van en wat ik bij die Rietveld te zoeken heb is hem helemaal niet duidelijk, hoe ga ik dat betalen?

Ik heb geen flauw idee. Ik bedenk wel wat. Ik wil eerst eens kijken hoe ver ik kom. Ik wil die toelatingsopdracht, twee werkstukken ter beoordeling. Dat de ellende van privéles en geen gerenommeerde academie, nu wil ik weten waar ik ben, andere kunstenaars leren kennen, kijken wat mijn volgende stap zal zijn, hoe kom ik verder, dat wil ik allemaal vragen, misschien kunnen ze me helpen? Misschien wordt het de opleiding, maar misschien ook een totaal andere weg, ik wil alleen kijken, hoe dat verder gaat.

Op de computer zie ik de foto’s van zijn liefste kleinkind, zij die vooral ook heel erg naar hem trok, uren bracht ze met hem in zijn werkkamer door, soms zaten ze samen te tekenen. Die prachtige schildersdoos in zo’n supermodern chirurgischstalen koffertje, die hij naar mij in Israël stuurde in ruil voor een lieve brief aan mijn moeder, heeft hij ook voor die kleine aangeschaft, zie ik in de kast. Ik moet er om lachen, bij die kleine vond hij het prachtig dat ze zo creatief was.

En misschien, probeer ik ze uit te leggen, heeft dat er ook mee te maken, misschien speelt jaloezie ook een rol in dit verhaal. Soms is het heel moeilijk te begrijpen dat er zo veel liefde, zoveel aandacht en zoveel begrip is voor die kleintjes, misschien deed het mijn zusje te veel pijn?
Ik raad hem aan om de computer in zijn macht te krijgen, die kleine is nu bijna zeven, het duurt niet lang meer voordat ze zelf op zoek zal gaan.
Dat hou je niet tegen, dan zal ze je zoeken, er komt een moment, Pap, dat ze je zal vinden.

Jezzebel
Thuis