Ze vertelt me opnieuw het verhaal. Verhaal dat haar nooit meer los zal laten. Haar oudste kleinkind dat ze niet meer mag zien van mijn zusje, ook die andere twee niet, maar die zijn jonger daar heeft ze niet zoveel gelegenheid voor gekregen om een band mee te smeden.
‘Weet je wat het is, Jezz,’ zegt ze, ‘ik heb het al honderd keer verteld, maar dan zat ze achterin de auto in haar kinderzitje en dan zei ze opeens met zacht omfloerste stem: Oma, ik hou van je. Dat ontroerde me zo, dan smolt ik.’
Twee jaar geleden dat ze nog min of meer oké was met mijn zusje, zie ik aan de foto’s die mijn vader eindelijk digitaal heeft weten te uploaden. Hij krijgt computerles, de zoveelste poging. Computer is niet werkelijk zijn ding, hij heeft er niets mee laat hij me weten, zoals hij niets met musea heeft, of kunst waar je droevig van wordt, alleen Corneille kan hem bekoren.
Soms maakt me dat verdrietig, ik zou zo veel meer met hem willen delen, als hij maar een beetje meer interesse had. Ik probeer het wel. Op mijn moeders verjaardag waren we bij Warhol in het Stedelijk en probeerde ik in hapklare brokken te vertellen, waar het over gaat, waarom het bijzonder is, wat het zegt over toen en nu, de tijd waarin we leven. Hij heeft er weinig geduld voor, wel wil hij weten hoe ik dat allemaal weet. Ik probeer hem te vertellen dat de lessen van mijn art teacher in Israël serieus waren, niet zomaar van de straat. Maar kunst min of meer een verboden onderwerp bij ons thuis, hij vindt het maar niets, hij begrijpt er weinig van en wat ik bij die Rietveld te zoeken heb is hem helemaal niet duidelijk, hoe ga ik dat betalen?
Ik heb geen flauw idee. Ik bedenk wel wat. Ik wil eerst eens kijken hoe ver ik kom. Ik wil die toelatingsopdracht, twee werkstukken ter beoordeling. Dat de ellende van privéles en geen gerenommeerde academie, nu wil ik weten waar ik ben, andere kunstenaars leren kennen, kijken wat mijn volgende stap zal zijn, hoe kom ik verder, dat wil ik allemaal vragen, misschien kunnen ze me helpen? Misschien wordt het de opleiding, maar misschien ook een totaal andere weg, ik wil alleen kijken, hoe dat verder gaat.
Op de computer zie ik de foto’s van zijn liefste kleinkind, zij die vooral ook heel erg naar hem trok, uren bracht ze met hem in zijn werkkamer door, soms zaten ze samen te tekenen. Die prachtige schildersdoos in zo’n supermodern chirurgischstalen koffertje, die hij naar mij in Israël stuurde in ruil voor een lieve brief aan mijn moeder, heeft hij ook voor die kleine aangeschaft, zie ik in de kast. Ik moet er om lachen, bij die kleine vond hij het prachtig dat ze zo creatief was.
En misschien, probeer ik ze uit te leggen, heeft dat er ook mee te maken, misschien speelt jaloezie ook een rol in dit verhaal. Soms is het heel moeilijk te begrijpen dat er zo veel liefde, zoveel aandacht en zoveel begrip is voor die kleintjes, misschien deed het mijn zusje te veel pijn?
Ik raad hem aan om de computer in zijn macht te krijgen, die kleine is nu bijna zeven, het duurt niet lang meer voordat ze zelf op zoek zal gaan.
Dat hou je niet tegen, dan zal ze je zoeken, er komt een moment, Pap, dat ze je zal vinden.
Jezzebel
Thuis
@ Jezzie. Het allerbelangrijkste is dat je jezelf begrijpt. Toch?
Groet, Annem.
@Anne, ja tuurlijk, maar ik zou het zo graag eens met hem willen delen.
Dank voor je reactie. 🙂
Familie maakt veel los en maakt ook veel duidelijk wanneer je durft te kijken…
Grappig die schildersdoos. Mijn vader vindt ook alles fijn voor mijn dochter wat hij voor mij ten zeerste afkeurde..
Proost op de dagen naar het nieuwe jaar, zodat we daar ook veel kunnen proosten..
@Mira, you’re my kinda girl! 🙂
Lechaiem, dat we vooral veel mogen blijven toasten, heerlijk die dagen, elk excuus geldt :-), ik zag http://www.youtube.com/watch?v=owK5tHjL0aE trouwens nog iets geestigs, 12 dagen lang!
🙂
Ik vind je zo’n lieve schat. Wat moet ik zeggen, gewoon zo’n lieve schat.
ja en het is klote, als je met je pa niet dat ene kan delen, wat je interesse heeft.
Dat jij al die dingen weet, daar kan jij niks aan doen. Is gewoon je intellect.
Honger naar weten.
Mijn Pa zeek me ook af omdat ik in Mondriaan en Kandinsky stijl schilderde.
Tja.
M’n Rietveldstoelen vond ie ook niks.
Tja.
Ik denk dat je soms niet iets meer moet verwachten.
Heeft het gewoon te maken met niet van je houden.
Face the truth.
En dat besef kost tranen.
Ik heb een zoon en die moet me niet, hij is in de "heer". Maar heeft wel uit mijn huis gestolen.
Ik zie hem nooit meer en dat gaat niet van mij uit.
Vaak genoeg geprobeerd contact te maken.
Maar op een gegeven moment houdt het op.
3 jaar niet gezien.
En ik heb er ook geen zin meer in.
Keihard misschien, maar nee, geen zin meer.
Vind mijn schilderstijl ook shit en levenswijze en…
Gewoon verspilde moeite op een bepaald moment.
Ik had hem graag willen bijbrengen wie Piazolla was en langs musea trekken en uitleggen en…
Het houdt een keer op.
Net zoals met jouw pa, verwacht er maar niks meer van.
Tja, dat zijn gemiste kansen.
Ik zie mijn Pa nog heel laatdunkend kijken naar een schilderij, waar ik heel erg mijn best op had gedaan. Hij leeft niet meer.
Maar ik heb wel met mijn werk 1 1/2 jaar ge-exposeerd hier in Groningen.
Zo slecht vond men het dus niet.
(Re-integratieorganisatie Calder aan het Hoendiep)
In de drukst bezochte ruimte.
Tja.
Anderhalf jaar.
En dat werd afgedaan door mijn Pa als, "dit is niks".
Thank you very much.
Heeft me ook nooit zien optreden.
Wilde zelfs eens een keer mijn drumstel met een bijl kapot slaan wat ik zelf verdiend had.
Voor gewerkd.
Tja.
Knipte kaartjes die ik stuurde van uit India en Istanbul en Nepal/Pakistan aan stukken.
Begrijp als ik soms wat hard overkom.
Liefs Guus
Gus, er komt een moment dat die kleine hem zal vinden… dat is eigenlijk alles dat ik er over kan zeggen.
Zoals altijd aanbevolen Jezzebel, en weer geroerd.
Ach, misschien heb ik wel een te grote reactie gegeven, excuus. Maar je maakte wat bij me los en ik hou niet zo van die vluchtige reacties.
"Heel mooi geschreven"
"Aanbeveling waard"
Ik vind dat zo niks soms.
En die kleine, misschien wil ik wel niet meer gevonden worden. liefs Guus
Reactie is geredigeerd
komt vanzelf. en jij nieuwe verf. xx
@Ina, dank, fijn om te horen. 🙂
@Gus, ik begrijp je wel en je reactie niet te lang, maar dit is werkelijk van mijn vader en zijn liefste kleinkind.
@Zev, vanzelf gaat het zeker niet, maar ik hoop dat die dag wel komt.
Het is net als met zand wat je wilt vastpakken. Knijp erin en het glipt tussen je vingers. Houdt je hand open en het blijft liggen. Het komt weer terug op een dag.
Kerst 2007 bijna voorbij, hiep hiep hoera, ook weer gehad!
Ik ben zo nieuwschierig naar je werk! Een superdure schildersdoos voor het kleinkind. Vast een lieve vader, maar ook lieve vaders hebben ongelukkige manieren…
Proost! Op ieders welzijn maar we kunnen niet zorgen voor ieders welzijn!
Dat vind ik mooi van jou dat je je ouders probeert het inzicht te geven van wat er gevoelsmatig mis kan zijn tussen hen, de dochter en het kleinkind. Het is zo als Lin zegt. Èèn ongelukkig gevallen voorval in een kwetsbare situatie en het is mis. En je weet zelf hoe moeilijk het is dingen uit het verleden uit te praten als je je niet zeker bent over hoe de reactie zal zijn.
conflicten binnen een familie of gezin zijn zo moeilijk. Voor alle partijen.
gr Z
Jongens, ik heb vandaag met veel te veel wijntjes getoast op het leven en op mezelf, op het laatst met wodka, oi va voi, dat doek daar durfde ik niet dichterbij te komen.
Ik hoop op moed, misschien morgen beter?
@Swingsister, moeilijk hoor voor opa en oma, oi va voi, wat hebben ze er veel verdriet van.
Kerst is voorbij, dit jaar heb ik nog één verplichting, morgenavond, iets krankzinnigs waar ik totaal geen zin in heb. Maar ik wil het meemaken, misschien heb ik nog iets te kletsen?
@Lin, een lieve vader, een beetje onbeholpen en het mooie was dat zijn liefste kleinkind daar allemaal geen oog voor had, wat hij klunzig of verkeerd deed, ze vond het gewoon fijn met hem, ik vind het zo jammer dat het hem is afgenomen.
Misschien komt het nog.
@K, dank voor je reactie, ik hoop dat het goed komt.
@Zoë, man oh man, hoe pijnlijk al die liefde. Thanks, 🙂
Ja , mooie overpeinzing en let it carry you away.-))
pjoost!
Hihi, ja kleinkinderen hebben een andere status dan eigen kinderen, daar ben ik ook al achter. Maar goed, wellicht openen zij dan ook deuren, die eerst gesloten waren. Daar kun jijzelf ook weer profijt van hebben?
Kus!
Reactie is geredigeerd
En dan ben je opeens zoveel jaar verder en vraag je je af hoe alles zo heeft kunnen lopen als het gelopen is… Althans, dat vroeg ik mezelf een keer af toen ik naar de verhoudingen binnen mijn eigen familie keek.
Wat ik me ook afvraag is of je familie je blog leest en zo ja, wat ze daar dan van vinden en vooral ook van de "oordelen" van buitenstaanders die reageren op wat je schrijft?
(eenvoudige vraag hè ;-))
Goedemorgen, wakker en er bij… geloof ik 🙂
@alleen en 50, not much to get carried away about, as of yet.
@Landheha, goedemorgen 🙂
@Thera, het is jammer dat er geen deuren geopend zullen worden omdat mijn ouders hun kleinkinderen niet mogen zien, alle drie niet.
@100, mijn ouders lezen mijn blog niet. Heel in het begin toen ik de eerste blogger van de week werd, heb ik weleens stukjes gefaxt. Ze vonden het mooi, ‘een andere manier om mij te leren kennen.’ Totdat de faxmachine kapot ging en die nooit meer werd gerepareerd, of zo werd me verteld.
Heel kort antwoord, het interesseert mijn ouders niet. Aan de ene kant is dat wel jammer, aan de andere kant geeft het me vrijheid om míjn verhaal te vertellen.
Ja, ja, hoofd er bij en zo 🙂
Als het dan maar niet te laat is.
In 2008 schijnen allerlei dingen weer op hun pootjes terecht te komen heb ik ergens gelezen, dus dat komt wel goed 🙂
Aanbevolen 🙂
gr,
botofogo
Het is afschuwelijk als kinderen in een volwassenen ruzie, gedwongen worden te vervreemden van eigen familie. Ik kan me niet voorstellen dat het meisje nooit om opa en oma gevraagd heeft en dan luistert je zus ook niet zo goed naar haar eigen kinderen. Een fam. kwaal misschien? Och Jezzebel, misschien moet je ophouden hén iets te willen duidelijk maken en inplaats daarvan proberen te horen wat ze jou duidelijk willen maken. Dan komen jullie in ieder geval op één golflengte en van daaruit verder praten kan dan verstáán worden.
Anders zou ik niet weten.
Geschilderd! Nog niet helemaal af, een paar dingetjes nog, ik schat morgen of zo, misschien, als ik lef heb, zal ik het laten zien.
@Beus, misschien is het precies het juiste moment?
@Francois, van jouw lippen naar zijn oor 🙂 (of die van haar in dit geval… oi va voi voor zusjes)
@botofogo, dank 🙂
@Wilma, ik zou het wel fijn vinden als mijn ouders een beetje een idee hebben wie ik ben. Na dertien jaar in het buitenland is dat sowieso niet zo gemakkelijk.
En ik zou het fijn vinden als mijn ouders de kans krijgen om de liefde die ze werkelijk in zich hebben te kunnen uiten bij hun kleinkinderen.
Maar het is niet in mijn handen en dus probeer ik er zo goed mogelijk mee te dealen, zoals dat gaat.
@Jezzebel
Ik vroeg het me inderdaad af vanuit mijn eigen gedachte dat ik niet vrij zou kunnen schrijven over moeilijke familiebanden als ze mee zouden lezen.
Eigenlijk is het leven te kort voor dit soort "gedoe", hoewel het toch ook vaak gaat zoals het gaat, zonder dat er echt veel aan te doen is…
@100, weet je gelukkig is dit leven op een of andere manier lang genoeg om er je best voor te doen, wat het ook wordt.
Dat maakt me blij.
Dag Jezzebel,
Ik ken het niet uit eerste hand, een familieruzie/conflict/onmin. Maar wel uit tweede hand. Ik zou het begrijpen als je zou willen bemiddelen, maar het is zo dat mensen hun eigen misverstanden moeten wegruimen…
Heeft die dertien jaar weg de relatie met je ouders verdiept of verslechterd? Misschien komt er ook aan de ongemakkelijke verhouding tussen de onminnigen een einde ( hopelijk in minder tijd dan 13 jaar!) en wordt het uiteindelijk een voor alle betrokkenen een vertrouwenwekkende, warme relatie, en zeker voor je nichtje!
Reactie is geredigeerd
@Yoliefie,
Het is een lang verhaal, dit slechts scratching the surface.
Dertien jaar is een lange tijd, ik heb alles al geprobeerd, nu probeer ik te aanvaarden, gewoon zoals het is, leuk en minder leuk, dat komt wel goed.