Poef!

Niet vergeten, zeg ik tegen mezelf, het duurt minstens 1,5 tot 2 jaar voordat je ergens werkelijk landt.
Ik heb vandaag het huis aan kant gemaakt, het glimt en straalt, mijn mooie denkende vriendin kan komen.
En ik heb een verjaardagscadeautje voor mijn moeder gekocht. Oi va voi op koopzondag de Douglas in is een ware opgave, maar ik heb me er doorheen geworsteld en ook voor mezelf een nieuwe mascara gekocht. Nog even verwennen dan, voordat ik verder ga met de rest van mijn huis poetsen.

En als ik eindelijk zit en zelfs de computer weer brandschoon is, heb ik het gevoel alsof ik de hele dag met mensen in gesprek ben geweest en nu pas stilte heb. Stilte is trouwens een groot woord, de gedachten komen, mijn hoofd vol.
Ik heb heimwee, ik probeer me te herinneren hoe de geur was van daar, direct nadat je landt, of als je in de taxi zit op weg naar Tel Aviv en de raampjes opendraait ter hoogte van de vuilnisbelt en je in dit jaargetijde de sinaasappelbloesem ruikt. Nog even en je ziet de bloesem van amandelen de weg naar Jeruzalem in wolken wit en roze storten. Oh man, wat mis ik het land van mijn hart.
Wat een ander leven. Maar dat is niet helemaal waar. Het is hier net zo hard stuiteren en vechten voor iets dat lukt, piepklein maar. Helemaal niet gemakkelijk om je plek in Nederland te vinden.

Op mijn stoel minutenlang starend naar het bureaublad van mijn computer, waar de zon voor eeuwig in de zee zakt in dat magische licht, waan ik me op mijn rots. Zo ging dat vroeger. Niet kletsen, even denken, dan naar huis en dan pas opschrijven.
Nu hang ik boven de toetsen als ik mijn gedachten vrij laat, zoals ze vliegen.

Man, ik ben bijna 42 en dat is oud voor de Nederlandse markt. Voor een appel en een ei op de eerste rang, dat willen ze, lekker jong, lekker fris, kun je kneden en kost niet veel.
Hoe doe je dat toch, ergens een nieuw leven opbouwen.
Niet vergeten, het duurt altijd even, zo gaat dat nu eenmaal, voordat je gewend bent, voordat je je draai gevonden hebt en voordat je moed hebt om de dingen te doen die je leuk vindt, zo goed als het gaat.

Ik word hier te oud voor. Het kost me vreselijk veel moeite om opnieuw aan totaal veranderde omstandigheden te wennen.
Vandaag belde de Grote Liefde ook nog, ik mis hem en die kleine Lieverd, die nog steeds papegaaitjeleefjenog zingt omdat je dan zo ongegeneerd lekker kunt knuffelen en griezelen
en gillen bij ‘poef!’

Thuis,
Jezzebel

Art: Anthony Wilson