Joepie!

Joepie, ze is in Parijs aangekomen, mijn mooie denkende vriendin.
Ze weet nog niet hoelaat ze op maandag in Amsterdam is, dat hangt van de lezing van haar vriendin af.
‘Oké,’ zeg ik, ‘ik ben thuis en als ik er niet ben, dan ben ik naar yoga, hooguit een uurtje.’
Oh man, ze is onderweg en ik weet niet wat ik allemaal moet vertellen, als ik er aan denk dan moet ik huilen. Wat een toestanden. Al dat afscheid nemen, opnieuw ontmoeten en weer loslaten. Zoals dat gaat, want de wereld draait, zoals zij draait… Ik ben bijna jarig, man oh man wat voel ik het.
En ik wil niet de hele dag sikkeneurig zijn, maar er valt niet zo vreselijk veel te lachen als je kopje ondergaat.
Ja tuurlijk, ik kom wel weer ergens boven drijven. Zo gaat dat altijd, maar ik zou zo graag eens willen landen, want dit gesodemieter knaagt aan je zelfvertrouwen.
Oi, ze is onderweg, dat wordt zeker huilen en giechelen, ik hoop dat we weer samen kunnen giechelen.
‘Hé,’ zegt ze, ‘ben je niet meer treurig?’
‘Ach,’ zeg ik, ‘wat moet je, je kunt moeilijk de hele dag blijven huilen.’
‘Koud in Europa,’ schreeuwt ze voor we ophangen.

Joepie! Ze is onderweg.

Thuis,
Jezzebel

Art: Cathy Daley