Stille kracht

Stil, in mijn hoofd of erg druk, dat weet ik niet zeker.
Ik kreeg een email van mijn mooie praktische vriendin uit Jeruzalem, zij die met dat rare idee kwam, dat ik maar eens moest bellen met zij die alles wist over hoe je een schaap vangt.
Dat leek mij aanvankelijk ook een spannend leuk idee. Maar gemakkelijker gezegd dan gedaan, ik heb het tientallen keren geprobeerd ook een boodschap achtergelaten, maar haar niet te pakken gekregen. En vanochtend wilde de Jeruzalemse vriendin dus weten hoe het er mee stond. Ik heb teruggeschreven dat ik het er bij ging laten, ik heb mijn best gedaan, niet gelukt, ik ben met andere dingen bezig. Nog steeds geen werk.
Een half uur later belt zij, de vrouw waar we over mailden deze ochtend, ze staat op Schiphol onderweg naar Amerika en ze moest me nog bellen, van heel lang geleden.
Ik moet lachen en ben overstag, we maken een afspraak, eind december. Even later stuur ik meteen een mail richting Jeruzalem, zat zij daar achter? Allebei moeten we giechelen, nee ze had er niets mee te maken, maar het feit dat zij er vanochtend aan dacht… het hing waarschijnlijk al in de lucht.
Even later gaat de telefoon, part time sollicitatie als receptioniste bij een tv-productiebedrijf. Mijn CV erg interessant, maar ze kon niet begrijpen dat iemand met die kwaliteiten voor deze baan… etc. Ik heb het uitgelegd, in april wil ik de kunstacademie doen, ‘s avonds, ik freelance (zo goed als het gaat), ik heb een beetje stabiliteit nodig, dit leek me prachtig, ik ken het, ik weet hoe het werkt.
Morgen een gesprek.
En toen heb ik me maar weer in de sportschool gestort, dag twee, oi va voi ik heb spierpijn en kreeg een idee, mooi verhaal, de dingen en de zaken, ik ga het weer even op zijn plek zetten, van binnen en van buiten, met stille kracht, op de zevende dag chanoeka.

Thuis,
Jezzebel

Foto: Richard Avedon