Zeg

Een echt Libelle-kind ben ik, niet van thuis, mijn moeder is een werkende vrouw, altijd geweest, samen met mijn vader had ze geen geduld voor huiselijk getut en gedoe, ik ben een kind van middenstanders, alles leuk en aardig, zolang de kassa rinkelt.
En als ze wat leest dan toch het liefst de roddelbladen, en de glossy’s, daar was ze al heel vroeg bij, de Elegance en Avantgarde, en alles dat daarna kwam, dat vindt ze heerlijk, nog steeds, al die glitter en die glamour. Moeders van vriendinnen dweepten met de Margriet en zo.
En ik met Jan Jansen en de kinderen en nu ga ik maar eens een brief aan Esta schrijven.
Of zo, denk ik, als ik lef heb.
Esta is voor meisjes in de veertig, begin vijftig als ik het zo schat, je begrijpt het al, lekker leuk, lekker jong, en vooral lekker op leeftijd.
Oh man, ik word er soms zo treurig van. Nou ja, ingeschreven bij het uitzendburo, gekeken naar de Esta, dus nu ben ik moed aan het verzamelen om zo’n rottige brief van mijn hart te schrijven, gekeken ook naar journalistieke advertenties online en iemand gebeld die rondleidingen geeft in het Joods Historisch Museum.
Man, oh man, het is allemaal net niet voor mij.
Toen ben ik maar een joint gaan roken en frutselen met mijn kunstwerk, no worries, wordt niet doodgeschilderd. Ik ben met gips, lijm, lak en toestanden bezig (en nu zelfs met borduurgaren), de verschillende stadia moeten drogen voordat ik verder kan.
Zo! Dus jij hebt geslowed met twee dames! 🙂 Terwijl ik de artistieke zwerver aan het uithangen ben.
Zegt die man op het uitzendburo: ‘Op een advocatenkantoor ga je dood, niets voor jou, daar ben je na twee dagen weg.’
‘Nou,’ zeg ik nog, zo’n kantoor lijkt mij veel interessanter dan bij Mexx in de winkel staan of zo, mijn ouders hebben damesmodewinkels. Maar dat heb ik er allemaal niet bij verteld, ik heb hem wel laten weten dat het allemaal niet zo heel spannend hoeft te zijn, ik heb werk nodig!
Bij het hoofdkantoor van Mexx zoeken ze constant mensen en als ik ergens niet wil zitten dan is het daar.
Te hip voor mij. Godverdomme, er is toch wel ergens een krantje of tijdschrift dat iets heeft aan mijn geleuter?
Man oh man, wat een leed.

Thuis,
Jezzebel

Art: Meret Oppenheim