Spiegeltje, spiegeltje in mijn hand,
Wie is het mooiste kippetje van het land?
En dus kijk ik vanochtend naar alle wallen
Alle brokken, kindje mag niet jokken.
Het liefst plof ik terug in bed, dekbed over mijn hoofd.
Vandaag besta ik niet.
Ik moet trouwens schoonmaken.
Maar de mooiste van het land,
Zijt gij en dus stift ik mijn lippen
Doe normaal, dat doe ik normaal niet,
maar vandaag valt er te compenseren
En om half elf zit ik in de metro richting Centraal,
Flink opschieten
Het was weer spoken en dwalen deze nacht,
Uitgeslapen niet wakker om een uur of negen
En na de zonneschijn komt zeikregen,
het stort ijskoud in Rotterdam
Elke minuut van deze reis besluit ik terug te keren
Ieder moment van dit vervloekte plan heb ik er meer dan genoeg van.
Maar ik, zei de dwaas, die zichzelf zo graag verwent, zet door.
In het Boymans van Beuningen haal ik mijn hart op.
Hardop, ik ben die imbeciel die tegen zichzelf praat.
De surrealisten, hier zijn ze
zoals mijn art teacher ze me in haar boeken gaf
Vandaag zie ik ze in het echt,
Het is me veel te veel.
En alweer dat ongemakkelijke gevoel wat ik altijd in musea heb.
Je mag er niet aankomen, je mag er niet dichtbij zijn.
Sommige stukken ronduit verkeerd geëxposeerd,
op het vogelpotentafeltje van Meret Oppenheim
op een verhoging
zie je de vogelpootjes niet,
dat nu juist de gein, op die eindeloos lange benen.
Maar dit wel het moment dat ik haar weer terug vindt.
Die prachtige vrouw van het kopje bont.
Zij is niet vergeten,
maar heeft lang niet de credits gekregen die ze verdient.
‘Beter dan Picasso,’ zei mijn arteacher,
ze bedoelde waarschijnlijk Dali, begrijp ik vandaag beter.
Dali heeft heel wat ideeën van haar gejat,
zoals hij zich ook vrijelijk bediende van bestaande scheppingen
andere kunstenaars van zijn tijd.
En toch… duivelsfratsenmaker,
groot genie, een man om niet mee te leven.
En ik ben Gala of Karina Wolkers niet.
Mijn eigen ego te groot.
Meret Oppenheim, wat laat je het me mooi zien.
Kippetje op een presenteerblaadje,
Bruidschoentjes zonder benen, nuffige bij elkaar gebonden,
opgeleukt heet uit de oven.
Thuis kijk ik naar mijn eigen werk dat nog ligt te drogen,
ik wil niet schrijven, ik wil prutsen.
Ik schrijf,
maar het idee ontwikkelt zich verder,
ik ben nog iets leuks aan het maken.
Oh joy, oh happinez.
Thuis,
Jezzebel
Art: Meret Oppenheim
blij dat je onder je dekbed vandaan bent gekomen, dus…
=En ik ben Gala of Karina Wolkers niet.=
Nee, jij bent Jezzebel. Ieder het zijne, jij het jouwe.
Gebruik het.
Heerlijk ja, die http://www.boijmans.nl/nl/7/kalender/calendaritem/11 😉
Good morning 🙂
@Kornelis, superduper blij, vandaag weer verder 🙂
@Christina, ik ga er mijn best voor doen, je hoort nog wel hoe 🙂
@200+ dank voor de link, ja echt heerlijk. Ik heb de catalogus maar aangeschaft, ik kon het niet laten… 🙂
zo komt happinez er toch nog goed af. als slotwoord zelfs
Mooi Jezz!
Not always a warm gun I guess ?
Ja ehm, wat moet ik hier nou op zeggen, ik heb geen zin in een stomme reactie te lezen.
Werk godverdomme aan je werk.
Maar niet te lang, opdat je het niet dood schildert.
De spontaniteit er niet uithaalt.
Op een gegeven moment moet je kappen en een nieuw doek opzetten.
Liefs Guus
Hi Jezz, Goed te lezen dat je ook iets met de surrealisten hebt! Een rijke bron om kennis van te nemen, want het waren gotsijdanck wilde jong ens in tegenstelling tot het huidige inge pamper de, burgerlijke, overgesubsdieerde kunstenmakers bestand!
Jaren geleden kocht ik in Den Bosch voor een paar gulden een originele, niet open gesneden versie van Het Surrealistische Manifest door André Bre ton. Hier in de Bourgogne kost het al gauw zes tig, zeventig euro.
Niet dat je er veel van op steekt, maar als curio siteit vond ik het leuk om te kopen.
In Amsterdam sprak ik in 1967 en later zo nu en dan kunstschilder Kristians Tonny, die voor de oorlog een galerie had in Amsterdam waar Meret Oppenheim, Man Ray, Dali, Max Ernst, Magritte o.a. exposeerde. Dankzij de invloed van die arrogante betweter-klootzak Menno ter Braak heeft het surrealisme in Nederland lang in het verdom hoekje gezeten tot in de mid sixties helaas.
Verder kwam ik rond 1964 over huis bij Ger Punte, ex surrealist en lid van de voor oorlogse surrealistische beweging.
Het surrealisme dat ik in 1963 in Brussel ont
dekte (een expositie van Delvaux) heeft mijn verdere leven bepaald en mijn keuze voor het kunstenaarschap was op dat moment een feit.
Modekunstenaars die de surrealistische formule hanteren in hun slappe kiekjes met de daarbij behorende slappe pseudo filosofische lul verha len hebben niet mijn aandacht! Zeker niet als ze in een Grinus galerie in Groningen-of all places- exposeren en daarbij heel wat tam tam maken.
Reactie is geredigeerd
@Rommert, ik ben nog niet klaar met de happinez 🙂
@Scram, toch wel altijd met ballen.
@Gus, no worries, komt goed.
@Fred, dank voor je uitgebreide reactie, je vertelt me heel veel en ik steek er werkelijk wat van op, wat jij me te vertellen hebt, maar dit is ook een venijnig stukkie, toch?
Zonde man, ik heb je dat eerder zien doen en weet je wat ik dacht? Ik dacht, dat heeft Fred van der Wal niet nodig, ik heb werk van je gezien, de werken van je log, daar heb ik van genoten, niet tuttebellen, joh! 🙂
Ha Jezz,
Lekker tuttebellen is soms zo ontzettend leuk!
Dank voor je positieve reactie. Ik word altijd enthousiast als er over het surrealisme posi tief wordt geschreven. Vooral als een lid van een jongere generatie het op pakt!
Rancune en bijtende spot met de burgerlijkheid was de benzine waar Dada en het Surrealisme op teerden en voor mij is dat de benzine die mijn motor doet draaien.