Spiegeltje spiegeltje

Spiegeltje, spiegeltje in mijn hand,
Wie is het mooiste kippetje van het land?
En dus kijk ik vanochtend naar alle wallen
Alle brokken, kindje mag niet jokken.
Het liefst plof ik terug in bed, dekbed over mijn hoofd.
Vandaag besta ik niet.
Ik moet trouwens schoonmaken.
Maar de mooiste van het land,
Zijt gij en dus stift ik mijn lippen
Doe normaal, dat doe ik normaal niet,
maar vandaag valt er te compenseren
En om half elf zit ik in de metro richting Centraal,
Flink opschieten
Het was weer spoken en dwalen deze nacht,
Uitgeslapen niet wakker om een uur of negen
En na de zonneschijn komt zeikregen,
het stort ijskoud in Rotterdam
Elke minuut van deze reis besluit ik terug te keren
Ieder moment van dit vervloekte plan heb ik er meer dan genoeg van.
Maar ik, zei de dwaas, die zichzelf zo graag verwent, zet door.
In het Boymans van Beuningen haal ik mijn hart op.
Hardop, ik ben die imbeciel die tegen zichzelf praat.
De surrealisten, hier zijn ze
zoals mijn art teacher ze me in haar boeken gaf
Vandaag zie ik ze in het echt,
Het is me veel te veel.
En alweer dat ongemakkelijke gevoel wat ik altijd in musea heb.
Je mag er niet aankomen, je mag er niet dichtbij zijn.
Sommige stukken ronduit verkeerd geëxposeerd,
op het vogelpotentafeltje van Meret Oppenheim
op een verhoging
zie je de vogelpootjes niet,
dat nu juist de gein, op die eindeloos lange benen.
Maar dit wel het moment dat ik haar weer terug vindt.
Die prachtige vrouw van het kopje bont.
Zij is niet vergeten,
maar heeft lang niet de credits gekregen die ze verdient.
‘Beter dan Picasso,’ zei mijn arteacher,
ze bedoelde waarschijnlijk Dali, begrijp ik vandaag beter.
Dali heeft heel wat ideeën van haar gejat,
zoals hij zich ook vrijelijk bediende van bestaande scheppingen
andere kunstenaars van zijn tijd.
En toch… duivelsfratsenmaker,
groot genie, een man om niet mee te leven.
En ik ben Gala of Karina Wolkers niet.
Mijn eigen ego te groot.
Meret Oppenheim, wat laat je het me mooi zien.
Kippetje op een presenteerblaadje,
Bruidschoentjes zonder benen, nuffige bij elkaar gebonden,
opgeleukt heet uit de oven.
Thuis kijk ik naar mijn eigen werk dat nog ligt te drogen,
ik wil niet schrijven, ik wil prutsen.
Ik schrijf,
maar het idee ontwikkelt zich verder,
ik ben nog iets leuks aan het maken.
Oh joy, oh happinez.

Thuis,
Jezzebel

Art: Meret Oppenheim