Happinez

Ik heb vandaag de Happinez aan flarden gesneden. Wat een fuckblad is dat. Rot op met je maniertjes en je toestanden! Ik word gek van al die mensen die ‘het geheim’  hebben ontdekt en wel even helpen bij het vinden van dat van jou.
De plaatjes zijn prachtig trouwens, gemaakt om te verleiden, daar heb ik heel precies het mes in gezet, met krachtige vingers, niets onbehouwen, ik ga maar eens een kunstwerk bouwen.
Volkomen in apathie gevangen, ik merk dat ik de boel aan het saboteren ben, of laten klappen, of weet ik veel wat, ja, ik weet dat ik er geen zin in heb. Mijn vader had ook nog een idee. Bij DAG zochten ze veelbelovende jonge talenten, hemelbestormers met een jaartje ervaring, voor de commerciële afdeling of zo, weet ik veel. Ik ben 42 jaar, pap, ik schrijf, meestal voor de kat zijn viool, niet bepaald een jonge hoogvlieger.
We krijgen er bijna bonje over, want hij doet zijn best en ik vind het allemaal niets.
Ik ben niet vooruit te branden. Niets komt uit mijn handen, geen tekst, geen kunst, geen daadkracht en geen geste. Dat is niet helemaal waar. Ik ben vandaag op pad geweest om een Sinterklaascadeautje voor mijn vader te kopen. Ik heb gevonden wat hij, hoop ik, nog niet heeft. Ik heb er mijn best voor gedaan.
Volgende week gaan we dat kinderfeest vieren, zonder de kleinkinderen, zonder mijn broer en zonder mijn zus, alsof ik enig kind ben.
En hoe moet het nu verder. Wat wil ik, waar ben ik op uit.
Waar is mijn fucking thuis.
Man oh man, ik wou dat ik eindelijk eens landde.
Rotop met je Happinez!

Thuis,
Jezzebel

Own art 🙂