Ze komt!

‘Jezzebel!’ schreeuwt ze op die typisch Israëlische manier. ‘Je bent thuis!’ roept ze alsof ze dat niet begrepen had, zij belt, ik neem op.
En dan begint ze haar warrige verhaal, honderd omwegen, in brokken, horten en stoten. Ze komt! schreeuwt ze lang verhaal kort.

Mijn mooie denkende vriendin vond het zo verdrietig de laatste keer dat ze me sprak, toen is ze een plannetje gaan bedenken. Zo ergens in december, toevallig rond mijn verjaardag, komt ze met haar nieuwe vriendin naar me toe. Dat is volkomen nieuw voor mij, ik ken haar niet met vrouwen, ik ken haar met minnaars, maar daar heeft ze nu genoeg van. Toen is ze is op avontuur gegaan, en is ze eens gaan ontdekken of ze ook van vrouwen houdt.
Ze heeft er een internetabonnement voor genomen, en op de laatste dag, dat ze er al geen zin meer in had en ze de boel niet liet verlengen wordt ze benaderd door die ene prachtige vrouw, daar is ze nu mee aan het giechelen, door heel Europa.

Mijn mooie denkende vriendin is zelf ook een prachtvrouw, en she likes a challenge, of een avontuur, dat is voor haar het zelfde, zij die een weeskind werd, toen haar ouders dat een beter idee vonden omdat ze het even te druk hadden met zichzelf, toen hebben ze haar in het eerste, oh heilig wonder, Israëlische weeshuis gezet, totdat ze vier jaar was. Daar heeft ze geleerd om te houden van het toeval, alles dat het je brengt.

Soms komt ze dat verweesde meisje nog tegen, in de flarden van haar bestaan, ze trekt ze ook aan. Ik denk dat wij elkaar zo vonden op dat ijskoude strand van Neve Yam waar ik ook eens iets anders ging proberen en in de gedisciplineerde vipassana-meditatie terecht kwam, wijsheid uit het oosten, strenger dan de Calvinisten. Samen glipten we er uit om verboden sigaretjes te roken onder een afdakje, toen het goot van de regen en we eigenlijk niet mochten praten en zij prachtige verhalen vertelde over hoe de bedouïnen dat doen, afstand meten, drie sigaretjes die kant op, dan kom je er wel.

Ze komt! En daarna heb ik nog maar eens een minuscuul kansje de wereld ingestuurd en een brief geschreven naar het enige blad dat me spannend leek, op deze krankzinnige Nederlandse markt van glossy egotrippers, happy zwevers en semi-intellectueel geneuzel, lekker gezellig.
Ik ben er maar eens over begonnen, dat waar ik naar kijk en hoe ik dat doe.
Rottig om jezelf aan te moeten prijzen, maar ik heb er maar eens mijn best voor gedaan.
En toen kwam, oh prachtig cadeautje, ook mijn mooie denkende vriendin van hier als een geschenk uit de tram tuimelen.
Toen werd het wijn en nog even kletsen, alles dat we samen kunnen tillen, alles dat we kunnen delen.

Thuis
Jezzebel

Art: Gustav Klimt