Ze zegt: ‘Tweede Generatie. Kan ik je niet bij één of ander potje onderbrengen?’
Ik kijk haar aan, ik haal mijn schouders op. Ik weet dat ze gelijk heeft.
‘Nee,’ zegt ze, ‘dat is in een hokje duwen. Maar het heeft er alles mee te maken.
Er zijn er meer zoals jij. Zij die naakt zijn, hemel en aarde in beweging.
Want zo ging dat, de ouder het slachtoffer daar moest het hele gezin voor wijken.
Ouders die niet goed functioneren, die niet goed kijken, naar werkelijke behoeften van hun kind.’
Ze geeft me twee pracht voorbeelden, niet bepaald de minsten, ik vind ze leuk en opeens begrijp ik het weer een beetje beter. Mijn behoeften, hoe ik dat doe en hoe ik verlang naar die ene die het allemaal ziet, alles wie ik ben.
Maar ik bedank voor de eer, ik wil dat stigma niet, ik heb mijn eigen weg, mijn eigen manier, nog niet erg succesvol, maar ik probeer ten minste nog.
En ik weet niet zeker of je dat ook doet als je jezelf als Hoopje Puin laat bestempelen.
Ik heb er geen zin in.
Want de wereld draait, zoals zij draait, op de heupen van een buikdanseres.
Thuis,
Jezzebel
Foto: Mij onbekend
hopeloos wordt het als JIJ je als Hoopje Puin bestempelt; try before you die!
@Jezzebel,
Hebben ze ook al een stikker bedacht voor (jarenlange) slachtoffers van tweegeneratieslachtoffers?
Over de psychische vooroordelen:
Twee jaar geleden ongeveer kreeg een vrouw die ik op afstand ken ook zo’n stikker. "Prikkelbaardarmsyndroom" na optredende klachten die ze bijna 60 jaar niet had. Van zo’n arts die parttime huisarts was maar liever de psychiater blijkbaar uithing. Zonder de mens te kennen of analyseren zelfs.
Later beek dat die kennis al zo’n 1,5 jaar met een kwaadaardig gezwel liep aan de uitgang. Maar omdat de huisartspsychiater dat nooit onderzocht (was met toucheren al te ontdekken) werd dat pas ontdekt nadat er uitzaaiingen waren. Dat hebben specialisten later erkend en dus kon de dame uiteindelijk niets anders dan erkennen. Maar daarvan had ze niets geleerd blijbaar.
Het is leuk als je behoefte hebt om met je zelfbezig te zijn met een ander. Voor de rest heb je niets aan die stikkers. Je koopt er niets voor dan gestikkerd te zijn. Deze mensen moeten m.i. eens leren dat mensen een eigen identiteit hebben en dat zij dus niet in de door hun gecreeerde standaardhokjes hoeven te passen.
Ik misken de problemen van de eerste generatie niet maar ik word een beetje korzelig van dat gedoe over mesen van al vak de middelbare leeftijd. Om die nog eens even te wilen gaan heropvoeden naar het beeld van mensen die graag vroeten in psyche van anderen in plaats van in die van henzelf. Misschien voelen ze zich dan zelf minder slachtoffer?
Groet, mary (Ip 84.28.102.141) 26-11-2007 23.22
Reactie is geredigeerd
@Kornelis, ah nee, niet hopeloos, ik weet wie ik ben en ergens heeft ze wel gelijk, maar ik heb er niet zo veel zin in. Dat begreep ze ook wel, ze gaf me een andere oplossing toen ik niet besloot voor de potjes, de subsidies of de etiketten.
@Mary, ik ben het helemaal met je eens. Ik heb er ook niet zo veel zin. Wat een gedoe zeg. Ja tuurlijk, er zit wel wat, ik herken het ook, maar rot op, ik heb nog even mijn eigen ding te doen, voordat ik in het hokje pas dat iemand anders bedacht heeft.
In Israël wordt trouwens serieus gesproken over de derde generatie, zij die slachtoffer zijn van de tweede die weer de dupe zijn van de eerste. Ja hallo, waar houdt het op?!
En ik denk dat het voor sommigen werkelijk heel hard nodig is, dat wil ik ze niet onthouden, maar ik heb er niet zo veel zin, voor mezelf, om in dat plaatje te passen, ik struikel wel, maar ik heb zin om weer op te staan.
Dank voor je woorden! 🙂
@Jezzebel,
Mijn uitgangspunt is dat analyse alleen zinvol ‘kan’ zijn ‘eventueel’ als jij dat zélf wilt. En als je daar een concreet doel bij hebt. Je wilt iets aanleren of afleren bijvoorbeeld. Maar je hebt niets aan mensen die jou iets aanpraten omdat je anders moet zijn dan je bent. Of omdat je weigert de wandaden van hen door de vingers te zien: zodat ze je alleen maar even de mond willen snoeren i.p.v. wandaden op te lossen. Dat zijn zelfs griezels. Of die jouw zaken aanpraten die niet aan de orde zijn.
Wat ik bedoel als voorbeeld: als jij slachtoffer bent van X en Y en Z, in jaren, moet men niet omdat men geen kritiek wenst maar gaan roepen dat je wel slachtoffer zult zijn van A. Want die had je allang overleeft als je bij X bent aangekomen.
Doe wat je zelf wilt. Je bent geen grijze muis en dat word je ook niet door een stikker tweedegeneratie.
Overigens: alle mensen op de wereld hebben trauma’s die ze overleven. Deze verscheidenheid in ervarigen en verwerking maakt de verscheidenheid in talent en specifieke vaardigheden. Daar moeten de standaardmensdenkers dus vanaf blijven anders worden we straks allemaal pionnen zonder een eigen ideniteit en dus zonder de verscheidenheid aan eigenschappen die de samenleving nodig heeft en had.
groet, mary
IP 28.102.141 26-11-2007 23:44
@Mary, ik ben blij met je woorden.
No worries, ik stuiter wel, maar het komt goed.
Ik heb geen zin in dat slachtoffergedoe, nooit gehad. Ik ga er wat van maken, alles dat het wordt, op de ruïnes en de puinhopen, dat zal allemaal wel, maar man, er is nog een universum te bouwen, daar heb ik zin in.
Ik ben erg blij met je reacties Mary, dank daar voor. 🙂
@Jezzebel,
Succes ermee. Maar misschien zou je een ander land nog kunnen kiezen als het hier niet werkt. Nederland is m.i. niet het eerste land voor kunstenaars en artistiekelingen anderszins. Wel eens aan de States gedacht, of Nieuw Zeeland?
Beste wensen, mary
IP 28.102.141 26-11-2007 00.06
@Mary, good morning 🙂
Oi va voi, hou op zeg, ik heb twee jaar in de States gewoond, Californië, daar word je ook niet echt blij van.
En weet je, ik heb het al een paar keer gedaan, je spullen op pakken en ergens anders opnieuw beginnen.
Van Nederland naar Israël, naar Californië, terug naar Israël, terug naar Nederland.
Dat kun je niet te vaak doen hoor. Het kost al je energie om ergens anders weer een nieuw bestaan op te bouwen.
Ik wil nu wel eens landen, Nederland heb ik uitgekozen, omdat het zo lekker is om er uit te vluchten, honderden vliegtuigen per dag, maar ook lekker is om weer thuis te komen.
Fijne dag, Mary, dank voor je reacties. 🙂
@Jez: Na enig overwegen reageer ik toch maar.
Mijn overweging om niet te reageren was dat dit een behoorlijk gevoelig punt is, voor veel mensen, die zich nmm beter niet in de openbare ruimte, met algemene uitspraken en veel open deuren, kan afspelen.
Maar goed daar gatie. Eerst een beetje inhoudelijk.
Citaten: = Tweede Generatie = en = dat is in een hokje duwen =
Reactie: het is het benoemen van een probleem, gekoppeld aan een diagnose met generaliserende kenmerken. Zoiets als, om maar even een dwarsstraat te noemen, de diagnose van een hernia, of vager, migraine enz.
Citaat: = de ouder het slachtoffer daar moest het hele gezin voor wijken =
Reactie: over het algemeen speelt binnen die problematiek juist dat de ouders hun kinderen er niet mee lastig wilden vallen. Dat ze daarbij hun depressies, angsten, neuroses en gekten niet verborgen konden houden ontkenden ze liever voor zichzelf. Meestal wordt/werd er thuis niet veel over de oorlog en de ECHTE angsten gesproken.
Citaat: = Ouders die niet goed functioneren, die niet goed kijken, naar werkelijke behoeften van hun kind =
Reactie: ouders die vaak het beste naar eer en geweten voor hun kinderen probeerden te doen. Daarbij inderdaad niet goed KONDEN (vanwege hun eigen onverwerkbaar leed) kijken en vooral niet goed konden inschatten wat de lange termijn problemen zouden kunnen zijn.
Dat hen dit kwalijk genomen kan en mag worden, lijkt mij duidelijk. Uiteindelijk zijn zij als ouders en opvoeders de eindverantwoordelijken voor de opvoeding van het kind. Na de volwassenheid neemt het kind, nu de volwassene, de verantwoordelijkheid van de eigen ontwikkeling over.
(Een zestigjarig die tegen mij zegt dat het allemaal komt omdat hij zo een slechte en moeilijke jeugd heeft gehad, komt bij mij niet krachtig en compleet als volwassen mens over. Die is als het ware nog een kind op dat gebied.).
Bij veel van mijn jeugdvrienden waren de ouders absoluut zo gestoord als een deur. Weet ik nu. Toen leek het normaal omdat ze bijna allemaal zo waren.
Citaat: = ik heb mijn eigen weg, mijn eigen manier, nog niet erg succesvol, maar ik probeer ten minste nog.=
Reactie: gelukkig maar, en dat is natuurlijk ook je grote kracht. Dat is op zich al een enorm succes.
Wat is in deze succes eigenlijk?
Je schrijft schitterend, je bent zo eerlijk als je dat kan tegenover jezelf, je houdt jezelf zo vaak als je kan en durft een spiegel voor, ga zo maar door. In mijn ogen zijn dat karakteristieken van een krachtig en succesvol karakter.
Tenslotte, het stikt in deze wereld natuurlijk van mensen die oorlogservaringen moeten verwerken. Eigenlijk leven wij hier op een heel klein en vredig eilandje. Maar dat geldt jammer genoeg niet voor iedereen die hier woont.
Ik ken mensen in mijn directe omgeving, in Indische kringen, die duidelijk eerste en tweede generatieproblematiek vertonen.
Het afgelopen weekend sprak ik met een succesvolle Bosnische jonge vrouw die er alles aan doet om haar al grote bankrekening nog meer te spekken omdat ze CASH wil (lees MOET!!!) hebben voor als het zo direct fout gaat in Nederland. Ze wil stantepe weg kunnen vliegen. Het geld van haar vader heeft indertijd de familie gered, vertelde ze me. Nu is het haar beurt om te zorgen dat er genoeg geld is indien .
Hoezo oorlogsproblematiek? Hoeveel mensen in mijn omgeving hadden niet ergens stiekem (omdat ze ook wel wisten dat dit gek was) een gepakte koffer staan, zonder dat hun kinderen dat wisten?
Het feit dat er werkelijk miljoenen en miljoenen mensen over deze hele droevige aardkloot zijn die last hebben van oorlogstraumas, die vanwege gebrek aan professionele hulpverlening of andere gebreken niet kunnen worden benoemd, betekent natuurlijk niet dat ze niet mogen worden onderkend omdat het stigmatiserend werkt.
Maar je zegt het zelf al:
Citaat: = En ik denk dat het voor sommigen werkelijk heel hard nodig is, dat wil ik ze niet onthouden, maar ik heb er niet zo veel zin, voor mezelf, om in dat plaatje te passen, ik struikel wel, maar ik heb zin om weer op te staan. =
En dat is gewoon waar. Mijn vader en moeder hebben meerdere keren van een psychiater te horen gekregen (hoorde ik later): ga voor de spiegel staan en zeg tegen jezelf: je moet het zelf doen, een ander kan je niet helpen.
Mij gaat dat te ver.
Anderen kunnen wel degelijk helpen. Alleen blijft de prangende vraag, Wie?????
Die psychiater heeft ze tenminste een klein beetje geholpen : -)
@Jack,
Ik ben ongelooflijk blij met je uitgebreide reactie. Dit blog schreef ik om het aan te kaarten. Hoe het is, voor anderen, maar ook voor mezelf.
In Israël werkte ik voor de Irgoen Olei Holland als coördinator en als hoofdredacteur van het blad Aleh, ik was heel nauw betrokken bij zowel de eerste als de tweede generatie holocaust survivors. Ik heb vaak gesproken met de sociaalwerkers, de beleidmakers, de regeerders en de ‘regenten’ 😉 om te bepalen wat voor activiteiten we konden ontwikkelen om het leed van al deze mensen te verzachten, een beetje verstrooiing organiseren.
Even heel kort door de bocht, mij werd uitgelegd dat de tweede generatie vaak fuck up’s zijn. Dat is nogal confronterend als ik naar mijn eigen stommelen en struikelen kijk.
Mijn blog is een plek waar ik elke dag even ‘met mezelf aan de slag’ ben. Even kijken, waar ben ik, wat wil ik, wat zit me dwars en waar droom ik van.
Dit natuurlijk uit gebrek met een ‘echte’ gesprekspartner. Maar wat wil je, na 13 lange jaren moet je weer opnieuw beginnen, ook met je vriendenkring opbouwen. En ik weet wel dat veel mensen vaak tegen me geschreeuwd hebben hier: ‘Jezzebel! Houd op, heb het er niet over!’
Maar voor mij is het enige dat telt dat ik het boeltje bij elkaar houd. En hier kan ik het nog eens teruglezen, dan begrijp ik het beter, mezelf.
Gisteren lunchte ik met een mooie vriendin uit Jeruzalem, zij heeft geen psychologische achtergrond, maar ze kent de problematiek als historica van de goegemeente als geen ander.
En ze vroeg zich af of ik geholpen zou zijn met een of andere subsidie die werkelijk bedoeld is voor mensen zoals ik, de kinderen van.
Maar dat is wat ik haar probeerde uit te leggen en ze zelf ook heel snel begreep, ik heb daar niet zo’n zin in, dat etiket.
Ze gaf me een andere oplossing, tegelijkertijd misschien een opening voor een mooi interview, er eens over praten met iemand die dat ook heeft, dat naakt willen zijn, op het exhibitionistische af, zoals Ischa Meijer dat had, ook hij komt uit zo’n gezin waar na Het Grote Leed, bijna geen ruimte was voor de kinderen als individu.
Dat was bij ons thuis ook zo, mijn broer en mijn zus (allebei jonger) dealen er op hun eigen manier mee. En ik ook, en ik heb niet zo’n zin om op mijn (bijna) 42-ste een jas aan te trekken, die ik nooit eerder wilde.
Ik doe het op mijn eigen manier. Al die hokjes, ze passen me nooit precies.
Wat je zegt over dat er meestal thuis niet veel over de oorlog werd gesproken is waar, wellicht meer in Nederland dan in Israël. In Israël waren er alweer zoveel oorlogen overheen gegaan, dat er wel over gesproken werd, maar niemand echt geïnteresseerd is (behalve voor politieke doeleinden) en er maar heel weinig geluisterd wordt.
Mijn ervaring met veel mensen die dik in de tachtig zijn, was dat ze heel graag wilden vertellen, als er iemand wilde luisteren.
Dat deed ik vaak, ik begreep ze goed.
Als ik dat aan mijn eigen moeder wel eens vertelde, over de telefoon kon ik horen hoe ze me miste, want wie had zij om haar verhaal aan te vertellen?
Mijn broer en mijn zus zijn gebrouilleerd met mijn ouders na ‘een moeilijke jeugd’.
Ah man, het is soms zo treurig.
Niet voor niets ook dat ik zo mijn best heb gedaan toen ik terugkwam om opnieuw de band met mijn ouders aan te halen. Ik laat ze niet los, nooit. Ik houd van ze.
Ook van die Bosnische vrouw en die ingepakte koffer herken ik.
Tijdens de eerste Golf Oorlog heb ik samen met mijn moeder gehamsterd, zeep, kaarsen, you name it, jaren later zaten we nog steeds met die ‘shit’. Totdat ze eindelijk moedig genoeg was om het weg te gooien.
Ik ben blij dat jouw ouders een beetje hulp hebben gekregen van een psychiater. Ik heb het vaak tegen mijn moeder gezegd: ‘Misschien moet je eens praten met iemand die er verstand van heeft?’ Ze is één keer gegaan voor een intake. Maar daarna wilde ze niet meer. Ze werd er zo droevig van en de psychologe wilde over vroeger praten, daar hadden haar huilbuien van vandaag (soms zat ze uren huilend op de bank) niets mee te maken, vond zij.
Ook zegt ze vaak: ‘Ik ben 67, dat is de aard van het beestje, dat verander je niet meer.’
Daar heeft ze op een bepaalde manier wel gellijk in, maar ik denk dat het fijn voor haar zou zijn als bepaalde dingen op hun plek zouden vallen.
Ze wil het niet, dan houdt het op en roeien we met de riemen die we hebben, zo goed en zo kwaad als het gaat.
De verstandhouding van mij met mijn ouders wordt steeds beter. We zijn het opnieuw aan het leren hoe dat moet als je samen ‘familie’ bent.
Ik ben erg blij met die kans.
Jack, echt veel dank, het is fijn om het er over te hebben. 🙂
@Jez: Toch nog even een reactie. (Bij dit onderwerp kan ik moeilijk loslaten. Bij voorbaat mijn excuus : -))
Ik moet altijd wel een beetje glimlachen als ik zo een kort door de bocht reactie lees van de Israëliërs. Heerlijk! Geen blad voor de mond. Tweede generatie slachtoffers zijn fuck ups : -). Klaar!
Ook dat niet écht luisteren en niet écht geïnteresseerd zijn is heel herkenbaar en eerlijk. Eerlijk omdat maar héél weinig mensen natuurlijk écht geïnteresseerd zijn. Jammer genoeg ook de hupverleners of ervaringsdeskundigen zijn dat laaaaang niet altijd. Bij de Sinaï kliniek is het bijvoorbeeld gewoon hun baan.
Natuurlijk! Werkelijke betrokkenheid is veelal professioneel gespeeld. Ik geef ze geen ongelijk en neem het ze ook niet kwalijk.
Een kenmerk van de groep eerste generatie slachtoffers is dat ze over het algemeen een normale en geestelijk gezonde jeugd hebben gehad, die werd onderbroken of werd opgevolgd door de catastrofe van een oorlog. Een tijd van, voor bepaalde specifieke groepen mensen, verlengde, oneindige en welhaast ondragelijke angst. De basis van hun identiteit, voor hun mens zijn kan echter bijzonder stevig en hecht zijn geweest. Vandaar de grote kracht die sommigen vertonen.
Een duidelijk kenmerk van een tweede generatie oorlogsslachtoffers is, indien ze door die eerste generatie zijn opgevoed en deze generatie (bijna) ondragelijk heeft moeten lijden (bijv. door onbegrijpelijk verlies van familieleden, martelingen enz.) en ook permanente angst voor eigen leven heeft gehad, ze geen normale jeugd hebben gehad, maar vaak in een psychisch ongezonde sfeer groot en volwassen zijn geworden. (sorry voor de veel te lange zin).
Alleen, omdat ze kind zijn weten ze dat niet. De basis (hun identiteit) van mensen uit deze generatie kan veel meer (weef?)fouten vertonen en ook veel minder solide zijn.
(Tussen twee haakjes, dat belooft nog wat in de toekomst voor de bewoners, kinderen uit Gaza, als het conflict met de Palestijnen ooit wordt opgelost. En natuurlijk de Israëliërs zelf. Vooral degene die regelmatig aan het front dienst hebben gedaan.)
Die abnormale jeugd laat littekens na die voor de personen zelf (2e generatie) en anderen vaak onzichtbaar zijn. Zoals natuurlijk bij elke jong persoon die door, voor wat voor reden dan ook, ernstig getraumatiseerde ouder(s) wordt opgevoed. (Eén geestelijk gezonde en stabiele ouder kan gelukkig al voldoende zijn om de schade fors te beperken.)
Als ik lees dat je over je moeder schrijft = soms zat ze uren huilend op de bank =, dan kan ik me niet aan de gedachte onttrekken dat dit een zeer heftige reactie bij haar kinderen moet hebben opgewekt. Een reactie waartegen die kinderen zich ook weer zullen hebben proberen te wapenen, maar dat natuurlijk niet écht kunnen/konden, want juist hun basis voor veiligheid, de moeder, vraagt ander, minder kinderlijk, meer volwassen gedrag.
Parentificatie, met alle lange termijn gevolgen is dan een reëel gevaar.
Ik vind het fijn om te lezen dat je blij bent met de kans om (opnieuw te leren(?)) weer een familie te zijn. Als ik me mag verstouten aan een natuurlijk volledig overbodige opmerking: grijp die kans met beide handen en laat hem nooit meer gaan. Hoe moeilijk het ook kan zijn en bij tijd en wijle ongetwijfeld ook is. Maar ik lees al dat je niet anders van plan bent.
De verstandhouding tussen mij en mijn vader is nooit écht beter geworden, maar ik ben blij dat ik op een goede (wederzijdse) manier afscheid heb mogen nemen van die ploert. Ik mis die ontiegelijke klootzak zo nu en dan vreselijk.: – (()))
@Jack,
Echt veel dank voor je woorden. Het is zo fijn om te delen.
Ik kwam in januari ’94 in Israël, net na de Oslo-accoorden, iedereen was hoopvol en er gebeurde weer wat, misschien dat de volgende generatie Palestijnen en Israëliërs in vrede zouden kunnen opgroeien, misschien dat de wonden konden helen, misschien dat we met ons allen een nieuwe toekomst konden bouwen…
Toen Yitschak Rabin op 4 november ’95 vermoord werd, wisten we, deze generatie en waarschijnlijk de volgende ook, zal niet opgroeien in vrede, maar in haat.
Heel erg verdrietig, ik weet precies wat je denkt, ik denk daar ook vaak aan.
Mooi ook je woorden over je vader. Weet je waar ik werkelijk heel dankbaar voor ben, we hebben deze kans, mijn ouders en ik, we kunnen er nog iets van maken, als we willen en daar doen we ons best voor, allemaal.
Dankjewel Jack, alles dat je me vertelt.
Ik vind het zo dapper hoe jij je laat zien.
@Jezzebel,
Wat zou een therapeut jou nog moeten vertellen van het tweede-generatie-slachtofferschap? Of het eerste? Ik heb er zo veel over gelezen dat men zelf mij (als buitenstaander dus) er niet veel over zou kunnen vertellen.
Wat mij vaak irriteert aan het therapeutische circuit is de veelvoorkomende aanmatiging, dat anderen alleen ‘via hun denken’ zichzelf kunnen zien.
Alsof mensen daar niet zelf een leven mee bezig zijn. Met zichzelf en met vrienden e.d. Met leestochten, meditatie enz. Als iemand een goed analytisch vermogen en normaal IQ heeft of meer dan dat, kan een mens zichzelf ook ontdekken EN ontwikkelen naar zijn eigen opvattingen, moraal en innerlijke wereld (ziel). Beter dan een ander jou in een heel leven met babbels zou kunnen laten zien.
Het risico van ‘aanpraten’ wat een ander is of wat anderen zouden zijn is heel groot m.i. (zie bijv Wagenaar). Ze kunnen mensen daarmee ontregelen t.a.v. hun innerlijke compas. Dat is funest want dan gaan ze mensen vervreemden van zichzelf, van hun ware identiteit. Dan vraag ik: wie zijn zij? God? ‘God kan immers in alle zielen kijken en kent elke nood en deugd’, toch?
Ook denk ik dat lang niet iedereen hetzelfde syndroom heeft. Elk mens is anders dus ook de uitwerking van gebeurtenissen is voor iedereen anders. Nu onderken ik wel de specifieke trauma’s van de Joodse kringen. Daar werd iedereen met hetzelfde geconfronteerd over drie generaties en meer. Maar daar komt ook uit voort , dat elk detail van een eventueel collectief syndroom wel bekend is.
Het gevaar is er ook m.i. dat men iedereen dus maar op voorhand al stikkert. Je hoort tot kring X dus je hebt per definitie dit en dat.
Dat is vreselijk want dan kun je geen eigen identiteit hebben of ontwikkelen in deze opvattingen.
In het algemeen is het zo m.i. , dat de omgeving ook heel veel compenseert. Als iemand een incompetente ouder had, kan het zijn dat opa’s, oma’s, tantes, oom’s e.d. dat hebben opgevuld. Ook op school, ouders van vriendjes e.d. Je wordt toch niet alleen door je ouder(s) gevormd. Soms zelfs nauwelijks: au pairs, kostscholen enz. Maar aan die compensaties ontbrak het wellicht lange tijd in jullie kringen. Maar nu nog? En zo ja hoe lang nog?
Maar het is ook zo, dat de ervaringen de mens maakt en zijn ontwikkeling en het is zeer de vraag of die moderne therapeutische interventies wel zo gezond zijn. Ik denk van niet. Behoudens de ernstige zieke of verstoorde mens maar dat is dus iets anders. En een mens is dat niet als hij zich anders gedraagt dan de middelmoot en ook niet als hij de waarheid vertelt die men niet wenst te horen. Voor het overige geldt zelfbeschikking hier.
Jij bent volgens mij zeer intelligent en ontwikkeld genoeg om te weten wat je doet. Jouw fundament (je jeugd) is niet meer te veranderen. Je moet dus verder met de bovenbouw. En als men dan aandringt op therapie, zal men dus wel willen vertellen, dat je op moet houden met je "exhibitionisme" of eventueel ander ongewenst gedrag. Maar zolang jij geen wetten en harde gedragsnormen overtreedt mag jij je gedragen zoals jij wilt m.i. en althans in Nederland. Wie er last van heeft heeft de vrijheid om niet met je om te gaan enz. Leven en laten leven is dus het uitgangspunt hier met inachtneming van een aantal verkeersregels. En aan die verkeersregels moet iedereen zich houden. Ook de mensen die anderen graag vertellen hoe het allemaal zou moeten.
Als jij van je "exhibitionisme" af wilt moet je dat zelf dus bepalen en ik denk dat je er dan zo van af ben. Ik zie jouw uitingen meer als die van een artistiek mens die wars is van het gewone. Nogal tegendraads? So what?
Ik ben het tegengestelde van exhibitionistisch m.i., en mij zouden ze dus wel weer even aan te tand willen voelen waarom ik geen zin heb om mijn hebben en houden met iedereen te delen. Dat gaat ze niets aan! En dat maak ik ook graag zelf uit. Er is geen formele maatstaf die zegt dat jij niet exhibiotionistisch mag zijn. Er is ook geen formele maatstaf die bepaalt, dat jij exhibiotionistisch moét zijn.
Dus waar komt het op neer volgens mij: men wil jou graag vertellen hoe jij je moet gedragen in de ogen van iemand die er dan zijn werk van maakt om in de psyche van anderen te zoeken (vroeten). Om dan te bedenken hoe men je zo kan indoctrineren (dommere mensen kun je manipuleren) dat je dat ‘voor hen’ ongewenste gedrag nalaat. Ook als jij dat helemaal niet hoeft. Ook als je helemaal niet doet of denkt wat men je dan even wenst aan te praten!
Wat veel mensen niet weten is, dat de psychische integriteit grondwettelijk is beschermd. Net als de fysieke integriteit. En dat men daar geen toegang in heeft zonder jouw uitnodiging. Dat geldt ook voor profs dus, of juist voor hen. Net als met je huis dus en je lijf.
. Er zal ook wel veel nuttigs vanuit zijn gegaan. Maar ik merk nog eens op, dat ik weinig mensen anders heb zien worden na dergelijke sessies. Wel waren ze dan wat stikkers rijker en sóms hun oorspronkelijke zelf (door medicijnen).
Verder nog dit: mensen leggen alleen hun ziel bloot aan mensen die oprecht zijn. Niet aan leugenaars die zichzelf wensen schoon te wassen over de rug van hun clienten. Dat doen artsen vaak.
Groet, mary IP 28.102.141 27-11-2007 19.32
Reactie is geredigeerd
@Mary,
Ik ben het grotendeels helemaal met je eens. Het is grappig wat je zegt trouwens, ik was belangrijk voor de organisatie waar ik voor werkte. Ik wil niet veel zeggen, maar er was niemand die zoveel inzet had en dag en nacht bezig was er iets van te maken, voor al die mensen een kopje koffie, een film, een spelletjesavond, what ever, geen therapeutische toestanden, maar wel die momenten dat je samen bent en als je zin hebt met anderen kunt kletsen.
Toen ik er spuugzat genoeg van had, er heerste een behoorlijke ‘regenten’ mentaliteit en achter de schermen werden ‘vieze’ spelletjes gespeeld, toen zei de Moeder van alle Gevoelige vrouwen, zoals ik haar in mijn blogs noemde, de directrice van de sociaalwerksters, dat ik absoluut niet terug naar Nederland kon. Want hoe moest dat nou, dat gebroken gezin waar ik uit kwam, mijn ouders, de opvang, volgens haar was het veel nuttiger om dan maar in behandeling te gaan.
En dat zal allemaal wel (ik heb er een blog over geschreven waarin ik vertel hoe ik haar op het verkeerde been zette door te liegen een paar dagen later, te zeggen dat ik bleef en toen haar reactie afwachtte, toen kwam de aap uit de mouw, ik heb haar daarmee geconfronteerd en gezegd dat ik gelogen had, ik ging toch terug naar Nederland. Ze is nog nooit zo geschrokken! Want opeens was ook haar eigen rol duidelijker.)
Er zit heus nog van alles, maar ik heb geen zin om in de kreukels te gaan liggen als ik al mijn kracht nodig heb.
Begrijp me alsjeblieft niet verkeerd, het is fijn dat er hulp is voor iedereen die het nodig heeft, en er zijn er genoeg die er inderdaad wel iets aan hebben, die er verder mee komen, maar ik heb mijn eigen hobbelige weggetje gekozen.
Toen mijn vriendin gisteren bezorgd was en hoopte dat ik het gemakkelijker zou krijgen, toen bedoelde ze het goed, maar ze zag heel snel dat het me niet past.
Ik heb er geen zin in.
Komt goed hoor, dank voor je reactie, het is fijn om er ook door jouw ogen naar te kijken. 🙂
Zucht…
Al is het de 16e generatie, het zal me allemaal jeuken. Daar gaat het niet om. Ik heb hier ook een vriend die een eigen winkel heeft. Dat is maar goed ook, want voor een baas werken zal hij nooit kunnen. Hij moet en zal altijd het laatste woord hebben.
Je ouders zijn zoals ze zijn en ze konden niet beter. Ondertussen zou je in moeten kunnen schatten waarom. Jij bent daar sterk door beinvloed.
Je kan pas verder als je daar zand over hebt gegooid en een streep onder hebt getrokken.
סלח
Ik hoop dat je mogelijkheden niet (te lang) ondermijnd worden. Lees mijn blog over de oprechte zo goede bedoelingen: "ze maken meer kapot dan drank soms". Of door de drank? 🙂
Succes!
@Landheha,
Je wordt door iedereen beinvloed. Maar als je al 35 jaar uit huis bent, zoals ik bijv, ben je natuurlijk al lang klaar met je pa en je moe. En sta je niet onder die invloed. Daarna kunnen vele anderen veel ergere zaken doen dan je pa of je moe eventueel ooit deden. En dat moeten die anderen dan opknappen en niet je pa of je moe of jij.
Geen dwang. Mensen maken zelf uit waar ze last van hebben en niet wildvreemden die je ook niet kennen en die je ook nooit hebt gesproken. Zeker niets dus als daar ook nooit om is gevraagd. Mensen die dat doen kennen ‘mein en dein’ en de wet dus niet.
groet, mary franssen
27-11-2007 21:44 IP 28.102.141
Reactie is geredigeerd
@Landheha,
Er is een periode geweest dat ik heel boos was op mijn ouders, toen ik het voor het eerst begreep en veel beter zag.
Woede die eigenlijk van mij was, want wat ik mezelf kwalijk nam was dat ik het zo lang niet gezien had, zoals zij niet naar mij keken.
Daar heb ik mijn ouders mee geconfronteerd, dat is misschien een beetje mijn probleem, ook in mijn werk, ik houd van het open op tafel te gooien, laten we het er maar eens over hebben.
En natuurlijk werden ook mijn ouders boos. Want ook zij deden niet meer dan hun best.
Nu proberen we verder te gaan, met de brokken, de zaadjes en alles dat het zal zijn.
Ik ben blij dat we die kans hebben, als ik in Israël was gebleven had ik nooit zo dichtbij kunnen komen, wat het ook wordt.
Volgende week gaan we met ons drietjes Sinterklaas vieren. Eigenlijk heel verdrietig want mijn zusje heeft ze drie kleinkinderen gegeven die ze niet meer mogen zien. En dat was hun kans geweest, in het begin toen het beter was, toen bloeiden mijn vader en mijn moeder daar zo ongelooflijk van op.
Alsof ze een nieuwe kans hadden gekregen om het beter te doen, met kinderen.
Op 5 december gaan we er iets anders van maken, ik ben er best bang voor en ik weet zij vast ook, maar ik hoop dat we het hoger kunnen tillen, tot iets dierbaars dat ook belangrijk is, ook al was het niet precies waar je op hoopte als opa en oma, oi va voi, dit toch werkelijk het feest om je hart aan op te halen, als het goed is.
Dank voor je reactie, het is fijn om het er over te hebben, en die gelegenheid gaf je mij.
@Mary, het is wat het is en het duurt zolang als het duurt, ik bedoel op een dag zal het genoeg zijn. Maar als je alle grond achter je hebt gelaten, wat ik heb gedaan door terug naar Nederland te keren, dan kom tussen de rommel en de toestanden en alles dat je op zijn plek moet zetten jezelf tegen, daar ontkom je niet aan.
Ik doe mijn best zo goed als het gaat.
Ik ga zo je bijdrage lezen, ik ben erg benieuwd.
Dank, fijn dat je er bent, ook jij bent een vriendinnetje geworden. 🙂