Een schaap vangen

‘Zoek een meester,’ zegt hij die er verstand van heeft, een jaar of drie, vier geleden. Ik vraag hem of hij iemand weet. Maar dat kan hij me niet aanreiken, zo goed kent hij Tel Aviv niet. Hij is van Jeruzalem, hoofdstad van culturele elite, daar waar het écht gebeurt. In Tel Aviv een ander milieu kunstenaars, de schreeuwers en de krijsers, daar weet hij niets van.

Mijn mooie denkende vriendin vindt zijn plan een lekker onmogelijk idee. Ze zal er over nadenken, wel spannend!
En ik vind het supersexy, ik ga een man zoeken die me het allerliefste dat ik ken gaat leren, dat moet leuk worden! Ik zie het voor me, oh zoet verlangen, pracht avontuur.
Een paar dagen later hangt ze schreeuwend aan de telefoon, dat ze daar niet eerder aan dacht. Ze kent een vrouw. Bij haar is ze zelf ook geweest, zij die een echt goed kunstenares en curator is, kunstgeschiedenis geeft aan de universiteit, zij geeft ook les aan kleine groepjes privépersonen die een andere opening zoeken bij zichzelf, professoren, psychiaters en piloten, mannen en vrouwen uit volkomen andere disciplines, the happy few.
Maar daar heb ik allemaal geen geld en geduld voor, vertel ik haar, dat gaat toch niet!
‘Ah,’ vraagt ze, ‘geef het een kansje?’

En dus bel ik en vertel haar, wat ik doe en wat ik zoek.
Ze doet het eigenlijk niet meer, ze is in een droge periode. Het gaat niet zo goed, ze is net gescheiden en de kinderen de deur uit, best eenzaam, ze heeft al een tijd niet meer gecreëerd, geen eigen werk meer geproduceerd en voor leerlingen heeft ze geen geduld. Meestal leidt het tot niets en ze wil nu eindelijk zelf wel weer eens met haar spullen aan de slag.
Nou ja, ze wil wel even kijken en als ik werkelijk wil kan ik mijn werk laten zien.
En dus ga ik met de eerste tekeningen naar haar toe, de meesten uit Amerika, toen het begon, toen er ergens iets knakte. Ik laat haar ook de lijntjestekeningen zien, vele, vele, vele, eindeloos cirkelen, toen het weer terugkwam, die drang. Die vindt ze monsterlijk, maar grafisch ben ik sterk geeft ze toe, te sterk misschien.

Zoveel wil ze per keer, ik werk thuis, zij beoordeelt, voor minder kan ze het niet doen. Ze moet ook leven. Ben ik open, wil ze heel zeker weten. Soms ben je gewoon niet in die staat, daar was ze nu zelf. Alles dicht, dan gaat het niet.
Zo begint onze weg, zij die mijn mooie kijkende vriendin wordt en mij leert kijken, alles wat ik weet.
Nu is ze zelf ook weer aan het werk, ze heeft weer een eigen studio in Yaffo, nieuwe periode. Ze zei dat het door mij kwam, er viel nog wat te vertellen en te delen, dat vond ze heerlijk, toen is ze maar weer aan de slag gegaan.

We zitten in café de Kroon, mijn mooie praktische vriendin uit Jeruzalem en ik, zij die de wieg weet te schudden, zij kan hemel en aarde bewegen dat deden we in Israël vaak samen, met grote moed, als we onze kont tegen de krib gooiden, de boel begon te schommelen en we de goegemeente lieten wiebelen als we het op onze heupen kregen.
Vandaag kletsen we gezellig, samen in ijzig Amsterdam. Ook zij is nu haar eigen weg ingeslagen, ze doet het niet meer met anderen, dat botst te vaak. Maar ze is de enige autoriteit op haar gebied, ze wordt nu veel gevraagd, ze heeft nog wat te vertellen en ook dat wil ze delen, op haar eigen manier. Ze gaat het winnen haar strijd, daar waar het haar allemaal om begon.

Ik vertel haar over mijn sores en hoe moeilijk ik het vind, dat het bijna niet uit te leggen is waar je doorheen gaat als je na dertien lange jaren terugkomt en op een of andere manier verder moet, maar bij God niet weet met wat.
Ze heeft het over de chaos en zegt dan iets wat ik van mijn academische vriendin niet verwacht, woorden die ik herken. ‘Je moet eens met haar praten die een schaap moest vangen, jullie lijken op elkaar, misschien kun je haar interviewen, mooie opening. Zal ik zeggen dat je een meester zoekt?’
Oi va voi, ik begin te giechelen.

Thuis,
Jezzebel

Art: Menashe Kadishman