Oh boy!

Yes!

Ze is de tweede die ik bel, na mijn ouders.
Eerst bel ik mijn art teacher in Israël, maar die is niet thuis.
Dan bel ik mijn mooie denkende vriendin.
En ik vertel haar het goede nieuws.
De eerste ronde ben ik door!
Ik heb vandaag mijn hele hebben en houden uitgestald voor hij die er verstand van heeft.
Ik heb heel kort samengevat waar ik me mee bezighoud, geloof ik.
Ik kan het zelf nog moeilijk duiden.
Maar wat ik te vertellen had, was hem volkomen duidelijk.
‘Interessant,’ noemde hij mijn werk en dat waar ik naar kijk.
Met hele andere woorden zei hij er bij als de sodemieter aan de slag te gaan.
Schilderen, werken, scheppen, creëren, denken en vertalen in kunst.
Juist nu, in deze periode van transition.
Mijn mooie denkende vriendin begrijpt het meteen.
‘Je hebt nog geen grond,’ vertelt ze me in gebrekkig Engels. Fly baby, is wat ze zo niet zegt.
En ik vertel haar over de dood van het feminisme.
Ze geeft me de tools, die pracht vriendin van daar.
Ze geeft me de namen en de boeken die ik er bij moet zoeken.
Op You Tube vind ik een filmpje met een belangrijk fragment.
Oh boy, Levinas, en de verdwijning van de vrouw voor creatie.
Oh man, of vrouw, ik geloof dat ik het beter begin te begrijpen.
En dan vertelt ze me ook nog iets heel belangrijks.
Ze zei: ‘Hiervoor heb je Tel Aviv verlaten, stad waar je zo van houdt.’

Mogen haar woorden op een dag waar zijn.
Zoeter dan honing.

Jezzebel,
Thuis

Art: Bracha Ettinger