Op een nacht die eenzaam koud is,
Hoor ik verre fluister ondraaglijk dichtbij
Mijn oren suizen, ditjes en datjes,
Lang niet zo lang geleden,
Eeuwen terug,
Als alles anders gaat
Aan het begin van een nieuwe week
Als kansen tellen
Als de rekening wordt opgemaakt
En heilig moeten
Adem als ijsbloemen snijdt
Gestorven diep van binnen
Opgegeven,
Kortademigheid moet je weten
En ze hield zo van zuigen
Totdat er geen lucht meer was,
Met horten en stoten werd ze wakker
Toen ze stierf, zoals ze zeggen
Maar daar heeft ze nooit wat van verteld.
Nee, daar had ze het niet over.
Ze sprak niet vaak over zichzelf,
Zo bescheiden was ze niet
De schootslaaf.
Thuis,
Jezzebel
Foto: Helmut Newton
Iedereen kan me wat, ik vind het een beauty. Zijn we niet allen schootslaven, elk op zijn eigen wijze? Wat een heerlijk woord…
Reactie is geredigeerd
Het is PRACHTIG,vooral:
als heikig moeten
Adem als ijsbloemen snijdt.
en zo waar!!
groet
rené
Over reden valt niet te Twísten
Maar U blijft in mij een onbekende
vermiste… maar dat wiste we al
Koningin van de Misstiek en een
Behemeld Tranendal……………..
Groet en Liefs Joshua
Het zijn vooral de laatste drie regels die ik sterk vind, mede door paradox "niet over jezelf spreken" – "niet bescheiden zijn".
@Paul, dank voor je woorden, jij bepaalde de toon. Ergens op dit blog heb ik er een schilderij van gemaakt, oi soms is het schrikken, al die doeken die ik tegenkwam, hoeveel gingen over haar!
@René, dank, de adem soms rauw van binnen.
@Josh, dank 🙂
@100, nu maak je me aan het giechelen, fijn dat je het me vertelt, echt veel dank! 😉
…het kan verkeren meiske….