Hou op met je gejank!

Hou op met je gejank, zou ik willen schreeuwen.
Maar dat doe ik niet, ik wil hem niet meer spreken.
Hij jankt zich maar suf.
Hij is wat ze in het Amerikaans een feeder noemen.
Bizar, ik was het nog nooit eerder tegengekomen.
Hij nam elke keer een zakje snoep voor me mee.
Zwartwitjes van Venco, Kaneelstokjes ook supermarktplastic verpakt.
Geen zak drop van ‘t Kruidvat, met liefde uitgezocht.
En ook geen zoete koekjes, baklava, honing, pistaches en amandelen.
Dat was zijn stijl niet. Hij griste zonder te kijken.
En als hij me niet zou zien, als we toch niet afspraken, dan maakte het ook niet uit.
Dan at hij ze zelf.
Zijn manier was een milde vorm van wat ik in een documentaire op televisie heb gezien.
En gefascineerd heb aangekeken.
Feeders zijn mannen die vrouwen voeren totdat ze zo dik zijn dat ze zich niet meer kunnen bewegen.
Ze zeggen dat ze er van houden, al die schimmelende hompen vlees, als de grote liefde door het bed ligt te rotten, want bewegen kan ze zich niet meer.
Ze is volkomen afhankelijk van hem.
Hij bepaalt wanneer ze gewassen wordt, want dat is een toestand met de tuinslang, en lang niet elke dag.
Hij bepaalt wat ze eet, zakken vol bij de McDrive als hij haar wil verwennen.
Totdat zij besluit dat het genoeg is en ze zich uit zijn huis laat takelen.
Dan wordt het dak opengebroken, haar enige manier om er uit te komen.
Zo erg is het bij hem niet, maar ik zag wat hij deed.
Het was niet alleen de zakken snoep.
Toen ik het uitmaakte en zei dat ik hem voorlopig niet wilde spreken en hij wat later toch weer met een jankverhaal met mij aan het babbelen was, toen zei hij: ‘Oh ja, ik had een baan voor je, toen je niet met me wilde spreken. Maar ja… jij wilde zwijgen.’
Hij is niet alleen degene die de snoepjes op mijn tafel legde, hij is ook de man die een kind een lolly geeft en het dan afneemt.
Ik was niet van plan om de rest van mijn leven te huilen als op de foto’s van die kinderen die me werkelijk pijn doen.
‘Rot op met je snoepjes!’ heb ik geschreeuwd, ‘ik wil jouw zoete troep niet!’
Toen was het klaar.

Thuis,
Jezzebel

Art: Jill Greenberg, The manipulator