Ezel

Morgen ga ik een nieuwe ezel kopen, deze is wat mij betreft deze nacht gestorven.
Vanavond ben ik begonnen aan een gloednieuw doek, eerst getekend, de opzet, met al mijn lef, niet treuzelen, niet tutten, verf op de borden, goede kwasten uit de schuur, geen noodoplossing, alles steady, schilderen. Geen tijd voor zeuren.
Maar vandaag ging niet zo lekker. Het is niet fijn om te dealen met afwijzing. En ‘als je met een niet te negeren idee komt, dan hoor ik wel van je,’ is niet bepaald een opening. Ik heb geen briljante ideeën, ik frummel maar wat. Oh shit, hoe moet dit allemaal. Angst heeft venijnige tandjes in mijn botten gezet. Diepe angst.
Oké, dacht ik, als ik dan toch de boel aan het verlummelen ben, stort je dan met hart en ziel op dat wat je werkelijk wil. Toen ben ik aan dat nieuwe doek begonnen, met dat restje moed dat nog ergens in een hoekje crepeerde.

Maar de ezel die ik ooit in Amerika op straat vond heeft zijn beste tijd gehad. Jaren geleden vond ik dat prachtige, ouderwetse ding, toen de zoon van de zojuist overleden kunstenares al haar spullen op straat zette en ik net op dat moment door het steegje reed, ik wist dat het geen toeval was, of dat maakte ik er graag van, teken van boven. Haar zoon heeft mij al haar bezittingen gegeven, haar olieverf, haar schilderskist, haar kwasten, haar pastels, haar houtskool, haar inkt, ze was van alle markten thuis, mooi degelijk, professioneel materiaal. Het is mijn grootste schat, maar die ezel is een onhandig ouderwets ding, in Israël stond hij op het balkon, zomer en winter. Ik werkte er niet meer zoveel mee. Mijn huis was mijn atelier en op de muren had ik plastic gespannen zodat ik mijn doeken op de wanden kon timmeren en zo werken, de lusten van mijn hart.

Zo werken gaat hier niet, mijn huis geen dump zoals daar en de schuur te koud om te klooien. Binnen werken betekent op de ezel, beetje improviseren, groot laken op de grond. Maar de ezel heeft houtrot en staat niet meer zo stabiel. Toen is dat enorme doek er vanaf gedonderd, ik zit onder de verf en mijn voet is gekneusd.
Dat ga ik anders doen. Morgen ga ik mezelf verwennen. Klein cadeautje, ik ga een stabiele ezel kopen, een degelijke, eentje die de volgende generatie mannen of vrouwen met dromen op straat vindt.

Thuis,
Jezzebel

Art: Zoya Cherkassky