Victim!

Al een paar dagen, gevangen in een greep waaruit ik niet ontsnappen wil. Misschien vlucht ik, misschien is het troost? Ik ben uitgehongerd. Wat heb ik hier al die maanden in godsnaam gedaan? Keihard knokken om mijn hoofd boven water te houden, op mijn tandvlees en uitgesleten heupen, buigen knikken, slikken niet stikken, hier en daar. Vergis je niet, het is niet zo gemakkelijk om door te starten na dertien jaar. Ik ben er niet jonger op geworden, mijn gezicht, hart en ziel getekend, alles wat ik heb meegemaakt. Nu moet ik als dat meisje van 28 dat ik achterliet verder met de brokken, goddelijk getal later.

En zoals ik dat vroeger deed, als kind, als puber en jonge vrouw, zo leuk om te tekenen en te frutselen, maar als het belangrijk wordt, trap ik het in de hoek, als eerste. Weg, weg, weg, ik moet serieus zijn en belangrijk doen, dingen en zaken. Wie heeft er tijd voor prutsen en dromen? Daden daar zul je op worden afgerekend, enige dat telt.
Maar daar zijn haar armen, armen van troost en gedachten die vrij zijn, daar is Grace, in haar volle glorie.

Zondag ging ik naar de Nieuwe Spiegelstraat, Mekka van kunstminnend Amsterdam, toch? Leeg kwam ik thuis. Decorative! I could hear her shout. Mijn mooie kijkende vriendin uit Tel Aviv zou er geen goed woord voor over hebben. Uitgehold voelde ik me. Wat zijn de vragen van de Nederlandse kunstenaars, waar houden ze zich mee bezig? Ik kon het niet vinden. Toen ben ik zelf maar aan het kledderen geslagen, een doek eerder nu later toen ik het werkelijk kleur gaf, het verbaasde me, ik had het lef nog. Maanden heb ik niets aangeraakt en man, oh man, wat was ik bang, en toch… op mijn gevoel en op mijn heupen, ik durfde weer, toen het niet meer uitmaakte.

Toen heb ik haar gebeld, mijn art teacher van daar en mijn werk gestuurd, verteld over de lege galleries en mijn honger. En ook zij verdrietig, ze was wees geworden. Raffi Lavie, haar eigen teacher, is niet meer, gestorven pancreaskanker, in mei zag ik later op het internet, ik was er niet meer bij, een generatie later, zij behoort tot zijn school. Zij die het mij leerde. Wat heeft ze me veel gegeven, alles dat ik weet.

Vanochtend heb ik me aangemeld bij de Rietveld en ik ben ook maar even vriend geworden van het Stedelijk, donateur geloof ik, voor een vriendenprijs, het jaar bijna om, maar het kan me niet schelen, stuur je uitnodigingen, je lezingen, je koffieconcerten, maar geef me in godsnaam je kunstenaars van vandaag, huid en haar, ik lust ze rauw, honger die gestild moet worden.
Oh en ik heb ook nog even een verhaal in de wacht gesleept, de boekhouder gebeld, een afspraak gemaakt en zo en zo…
Man, in de armen van gratie vind je troost.

Thuis,
Jezzebel

Art: Zoya Cherkassky, Victim of Grace