Ze is mijn vriendinnetje van vroeger, vandaag kennen we elkaar niet meer zo heel erg best, ooit was zij mijn aller, aller, beste vriendin. Totdat mijn keuzes haar niet meer smaakte en ze boos werd op zoute tranen.
We hadden het gisteravond over de breuk in het verleden toen ik voor haar kookte en haar wilde verwennen. Ik had er mijn best voor gedaan, zoals mijn mooie denkende vriendin uit het land van mijn hart dat vaak deed, als ze iets huiselijks maakte, of het lekkerste wat er in de stad te krijgen was, soms heel decadent.
Lekker gezond voor mijn vriendin van vroeger en misschien ligt het daar al aan. Al dat starre weten wat goed voor je is en je daar aan houden. Ik kan met haar niet zo lekker genieten als met mijn mooie denkende vriendin, die vol overgave proefde, smakte en aan haar vingers likte.
Ik vertelde haar over mijn vriendin van daar, zij die zeker wist dat het goed zou komen tussen mij en mijn mooie aller beste vriendin. Als ze mijn vriendin was dan was ze vast niet bang voor de confrontatie, mooi en lelijk zij horen bij elkaar. Daar bewonderde ze me om, wist ze zeker.
Vroeger was dat waar, maar daar is ze nu bang voor geworden. Ze wil het liever nuchter, gewoon, niet al te veel emotie. Ze zei: ‘Ik ben voor de lange adem.’ Niet van dat hijgerige voor haar. Daar kun je niet op bouwen.
Gisteren werd ze mijn praktische vriendin, de feestmaanden komen er aan, zorg dat je het boeltje in orde krijgt. Daar kun je informatie krijgen, daar kun je hulp halen, daar moet je even je hoofd laten zien, daar zijn er meer zoals jij en daar moet je ook aan denken, dit en dat, doe, doe, doe.
Ze doet me heel erg pijn. Ze is haar vertrouwen kwijt. En als zij er geen fiducie in heeft, oi va voi, zij is de cutting edge zakenvrouw en ik, zei de gek, ik ben de dwaas.
Thuis,
Jezzebel
Your not alone :-))
zei een andere Dwaas :-))
=Gisteren werd ze mijn praktische vriendin=
Dat klinkt bijna als een gebruiksvoorwerp…
Volgens mij laten vrienden (dinnen) zich niet met elkaar vergelijken maar zijn ze vaker complementair aan je eigen (oneindig) veelzijdige karakter.
@Heer Lot, verdrietig hoor.
@100, ik wou dat ze er met mij om kon giechelen, maar ze kijkt meewarig naar me.
@Jack, het is niet zo zeer de vergelijking, maar ze vindt mijn manier niet oké en dat doet me pijn.
Sorry Jez. Ik lees het nu nauwkeuriger. (geloof ik : – ))
Trouwens, échte vriend(inn)en kunnen natuurlijk best ruziën, maar accepteren elkaar uiteindelijk wel zoals ze zijn. Maar goed, dat weet jij natuurlijk ook.
Een oude vriend die me niet (meer) accepteert zoals ik ben (geworden?). Dat zou mij in ieder geval ook pijn doen en me met de vraag laten zitten of er ooit sprake is geweest van echte vriendschap.
Dus dubbel pijn
Reactie is geredigeerd
Ik ben weer thuis
zonder
dat er iemand
mijn vingers likt…
Gr. Ragfijn
@Jack, het is heel confronterend als je aller aller beste vriendin niet meer in je gelooft, want dat is het moment dat je aan jezelf gaat twijfelen. Wat blijft er dan van mij over?
@Ragfijn, dat is wel jammer, man oh man, hoe veel moeite ik heb om weer thuis te zijn.
@Jez: Misschien heb ik het toch weer niet goed gelezen.
Ik haal uit je schrijven niet dat ze je niet (meer) bewondert of van je houdt. Sterker nog, ik proef eerder een vorm van jaloezie voor de vrijheid (vrijgevochtenheid?) van een vrouw die zich in haar leven niet direct laat leiden door allerhande conventies. Een vrouw die zich niet star wil of kan opstellen. Een vrouw die het heerlijk vindt om bevriend te zijn met een andere vrouw (in een ver weg, heet en misschien in haar ogen ook exotische en gepassioneerd land) die ook heerlijk en zonder gene mateloos kan genieten van het leven.
Zij lijkt me eerder het vertrouwen in zichzelf, haar eigen emoties en passies, kwijt te zijn geraakt.
Succes (geld?) in zaken voelt dan wellicht als een reddingsboei in de beangstigende turbulentie van het dagelijks bestaan.
En je kent mijn mening over "dwazen" al. Wat zou de wereld saai zijn.
@Jack, dank voor je antwoord en de moeite die je neemt om het te begrijpen.
Gisteren kostte het me de hele dag.
Ik geloof niet dat het jaloezie is, zij is mijn vriendinnetje al 22 jaar. Het is anders. Ik geloof dat ze ongerust is, ze kent de consequenties van de keuzes die ik maak en die kan ze me niet langer vergeven. Het moet allemaal anders, praktisch, geordend, zus en zo. Niet te moeilijk in dat koppie, gewoon. Dat doet mij pijn hoe goed bedoeld ook, want als zij geen vertrouwen meer in mij heeft dan is het nog heel moeilijk voor me om mezelf te vertrouwen.
Never mind, ik houd van zoeken… en soms kom je de mooiste dingen tegen als je niet perse een bepaald doel voor ogen hebt.
Ik vond iets voor http://www.youtube.com/watch?v=JOxzYQIVk0U, de versie in het Ivriet was nog leuker, maar dat begrijpt niemand.
Ik moest er zo om lachen, komt het jou ook bekend voor? 🙂
Reactie is geredigeerd
Waar zouden wij zijn zonder onze vriendinnen? Uiteindelijk heb ik meer aan hun te danken dan mijn familie, al klinkt dat gek. Met familie ‘luister’ ik maar met een half oor.
een behulpzame kennis
@Jane, ik weet precies wat je bedoelt, daarom raakt het ook zo.
@Frap, nou… dat is een beetje te rigoreus hoor, ze is wel een prachtige vriendin.
@Jez: : – ))
Ja, er zitten punten van herkenning in.
Dat gitaarspelen op het strand. Gebeurt dat nog ergens in Nederland? Het was in de jaren 60 dagelijks de hele dag te beluisteren in Eilat. Bloedheet, veel mannen nauwelijks vrouwen en geen schaduw. Dus een ietsje anders dan tegenwoordig.
Toch bracht dat deel mij eerder herinneringen van Israëliërs die we als enige reizende buitenlanders in Kasjmier zijn tegengekomen. Die zongen bij het meer van Srinagar in hun bootje, begeleid op de gitaar Hawa Nagila Hawa, terwijl er van de daken werd geschreeuwd: dood aan de Amerikanen. Dood aan de Israëliërs. Dood aan alle joden. Mijn vrouw was blij dat ze maar twee keer dood hoefde te gaan. Toen we aan de Israëliërs vroegen of ze het één en ander niet gevaarlijk vonden moesten ze lachen en vroegen ze of we een veilige plek op deze aarde kende. Dan zouden ze daar naar toe emigreren.
Toen we aan de Kasjmiri vroegen of deze jongelui geen levensgevaar liepen zeiden ze ja, maar ze zijn gek, dus valt het wel mee. In ieder geval niet meer dan jullie. Ze moeten alleen in sommige gevallen drie keer dood.
Trouwens, het zoet zuur van Alegro in Adam (bij het waterlooplein) was het beste. Nergens in de wereld ben ik betere zure bommen tegen gekomen. Trouwens, waarom is het ingelegde zoetzuur met een joods recept altijd het lekkerst. Weet jij dat?
De sandwiches zeiden me niet zoveel omdat ik vooral de (zeer krachtige!!!) geur van uien en knoflook in het verhaal miste.
Trouwens, wat een heerlijk accent en een zachte humoristische zelfspot.
Hi Jack, Israëliërs zijn gewend aan onder ‘gevaar’ leven, daar word je misschien wat nonchalant van, ik heb er verschillende theoriën over, misschien zijn het ook wel gewoon kamikaze piloten, maar wat ook waar is, je kunt niet je hele leven in angst leven, dan kun je er maar beter van genieten.
Mijn man, die nu de man van een ander is, had alle drie de nationaliteiten, Israëliër, Amerikaan en jood, zo gaat dat soms, als de boel versnipperd is.
Ik weet niet hoe het zit met de pickles, chamoetiem, er zit ijzer in, misschien is dat wat je nodig hebt in de bloedhete zon, of op dagen dat je je tanden er in moet zetten?
Ik heb dagen dat ik absoluut augurken moet! En Israëliërs zijn ijzervreters. 🙂
Die sandwiches waren voor mij juist heel herkenbaar. Vooral dat dark bread en al die verschillende soorten pastrami, alles wat je maar kunt bedenken op zo’n sandwich, die zijn het lekkerst van iemand die ze met liefde maakt. In Israël zijn ze daar goed in.
Leuk filmpje he? Ik kwam het toevallig tegen toen ik aan het zoeken was op Youtube onder bezalel, ik had zin in art, even troost.
Blij dat jij het ook leuk vond 🙂
de betuttelvriendin.
kan me voorstellen ..als je vriendin niet meer in je gelooft. sterkte. and take care!gr,koen