Tranen van een dwaas

Ze is mijn vriendinnetje van vroeger, vandaag kennen we elkaar niet meer zo heel erg best, ooit was zij mijn aller, aller, beste vriendin. Totdat mijn keuzes haar niet meer smaakte en ze boos werd op zoute tranen.
We hadden het gisteravond over de breuk in het verleden toen ik voor haar kookte en haar wilde verwennen. Ik had er mijn best voor gedaan, zoals mijn mooie denkende vriendin uit het land van mijn hart dat vaak deed, als ze iets huiselijks maakte, of het lekkerste wat er in de stad te krijgen was, soms heel decadent.
Lekker gezond voor mijn vriendin van vroeger en misschien ligt het daar al aan. Al dat starre weten wat goed voor je is en je daar aan houden. Ik kan met haar niet zo lekker genieten als met mijn mooie denkende vriendin, die vol overgave proefde, smakte en aan haar vingers likte.
Ik vertelde haar over mijn vriendin van daar, zij die zeker wist dat het goed zou komen tussen mij en mijn mooie aller beste vriendin. Als ze mijn vriendin was dan was ze vast niet bang voor de confrontatie, mooi en lelijk zij horen bij elkaar. Daar bewonderde ze me om, wist ze zeker.
Vroeger was dat waar, maar daar is ze nu bang voor geworden. Ze wil het liever nuchter, gewoon, niet al te veel emotie. Ze zei: ‘Ik ben voor de lange adem.’ Niet van dat hijgerige voor haar. Daar kun je niet op bouwen.
Gisteren werd ze mijn praktische vriendin, de feestmaanden komen er aan, zorg dat je het boeltje in orde krijgt. Daar kun je informatie krijgen, daar kun je hulp halen, daar moet je even je hoofd laten zien, daar zijn er meer zoals jij en daar moet je ook aan denken, dit en dat, doe, doe, doe.
Ze doet me heel erg pijn. Ze is haar vertrouwen kwijt. En als zij er geen fiducie in heeft, oi va voi, zij is de cutting edge zakenvrouw en ik, zei de gek, ik ben de dwaas.

Thuis,
Jezzebel