Truthseeker!

Domme dwaze vrouw, wie droogt je tranen, wie wiegt jou ’s nachts zachtjes als het verdriet eindeloos en diepzwart is?
Ik spreek hem, hij, de man van een ander, aan de telefoon, aan het einde van zijn werkweek, op een donderdagmiddag, als je tegen je collega’s zegt, ‘shabat shalom’. Vrede in het weekend, heel belangrijk, elkaar nog even pais en vree wensen voordat alles weer open en vrij is en je kunt genieten, leuke dingen met de kinderen en je partner, samen zijn. En misschien ook om elkaar nog even te vertellen, ‘we kennen het als die weekendjes niet zo gezellig zijn, moge er vrede zijn, vrede in je huis’.

Ik vraag hem hoe het gaat met hem en zijn vrouw. ‘Same shit,’ zegt hij en het maakt me verdrietig. Hij begint over de SMS die ik hem stuurde. Een week of twee geleden toen hij me probeerde te bereiken en ik de telefoon niet op nam, voor niemand niet. Toen ik vlak voor mijn ongesteldheid zat en de laatste restje van een baan die er aanging, mijn huis en mijn leven een gierend zooitje. Toen stuurde ik hem het hele verhaal in het Engels en op het einde mijn woorden in het Nederlands, ‘ik hou van jou’, zoals wij dat vaak doen, als een mantra, of een toverspreuk, soms is het magisch.

Die heeft zijn vrouw laatst gevonden, vertelt hij deze middag. Ze vroeg wat het betekende en hij zei: ‘Hey, what’s up, how ya doin’. Maar daar liet ze het niet bij. Ze vroeg of hij nog met mij gesproken had. En dat was toen waar, vertelt hij erbij, ‘nog niet.’ Dat klopt, ik nam de telefoon niet op. ‘Ga je het nog doen,’ vroeg zij toen. ‘Waarschijnlijk wel,’ zei hij.
Nou ja, lang verhaal kort, ze wil het er op aan laten komen. Ze wil dat hij mij belt op de speaker phone en dat hij zegt dat hij nooit meer contact op zal nemen.

Ik luister.
‘Weet je,’ zeg ik, de verraadster in hoogsteigen persoon, ‘misschien is dat beter voor je. Waarom doe je het niet? Waarom laat je me niet gaan?’
En hij zegt: ‘Weet je, als ik het idee had dat het zou helpen, dan zou ik het doen, al was het maar voor de kinderen.’ Kinderen die hij en ik samen niet kregen, omdat ik het eerst niet wilde en later niet meer gebeurde. ‘Maar,’ gaat hij verder, ‘zou het jou helpen? Om verder te gaan. Zou jij er beter van worden?’
‘Waarschijnlijk wel,’ zeg ik, zij die alles beter weet, ‘maar de waarheid is, ik wil je niet kwijt. Ik geloof daar niet in. Maar wat ook waar is, is dat het big love, but no match, was, de liefde blijft.’
Hij schrikt.
‘Look,’ zegt hij, het is op zijn werk en hij ging alleen maar een sigaretje roken.
‘Ja,’ schrik ik ook, dit is allemaal veel te diep voor een gewoon, doordeweeksgesprekje. Komt goed, we praten er nog wel over.

Oh Godverdomme!

Thuis,
Jezzebel

Art: Hila Lulu Lin, Call Me You Bastard