Aan de overkant

Op een avond in oktober, zoals vandaag, doe ik het raam open en hang naar buiten. Het is koud als in februari en licht als in augustus. ‘s Ochtends is het zo laat zo donker, zoals ik het daar niet kende. Het is nog geen winter, een gewone Hollandse herfst.
Laat in de middag zit ik op de gracht, tussen de buien door, zoals daar op de rots, daar was ze weer, de zon die mijn lichaam raakte, wat heb ik haar gemist.
Het is guur en bladeren waaien het water in, zoals Greet de buurvrouw van hiernaast en hierboven zegt, alles in de gracht. Ze kent mijn huis nog uit de tijd dat ze er werkte, in de drukkerij, geheime doorgangen aan de achterkant, ergens moet je er uit kunnen, maar dat hebben ze dicht gemaakt.
In al die eenzame beslotenheid denk ik aan jou. En de onmogelijke positie waarin je verkeert. Kom je er uit? En waar pak je leidraad weer op?
De zwervers aan de overkant kijken met nieuwe ogen naar me. Ze kennen me nog van begin zomer, laat lente, toen het aangenaam was, of zoals Hollanders zeggen, bloedheet. Daarna ben ik er maanden niet geweest, toen ik mezelf voorbij rende op mijn tandvlees. Vandaag ben ik er weer, nog even dromen, even denken en dat allemaal niet.
Twee woerden, een vrouwtje en een zeemeeuw zetten de aanval in op een meerkoet die zich luid kruisend toch rustig overgeeft. Deze nieuwe gracht in oud Amsterdam is mijn thuis, plek waar ik wat van maken kan. Slechts een bruggetje dat mij scheidt van het biertje aan de overkant, een andere wereld, zo dichtbij.

Thuis,
Jezzebel

Foto: Dag voor vertrek 12-02-07