Weet je

Maar weet je, er is nog iets. Moeilijk om over te praten, ik wil je geen pijn doen. En ik hoop dat je het me vergeeft, als ik niet zwijg.
Op de dagen dat ik hik tegen de confrontatie met mijn lege schoot, zo aan het einde van mijn vruchtbare leven, doe je me pijn.
Als het anders was gelopen had ik misschien zelf ook kinderen gehad. En die van jou wilde ik nog niet zien. Zover was ik nog niet, in dat weekend dat mijn baan me was afgenomen en alle zekerheid onder mijn voeten verdween, toen ik alleen wilde zijn en wist, deze prijs is me te hoog, ik heb kracht nodig, alles dat ik heb, alles dat ik zal zijn.
Toen luisterde je niet. Je kwam toch, zo raar om aan mijn huis voorbij te gaan, je liep er langs, met het kleine grut. En natuurlijk, blij was ik om je te zien en je kinderen te ontmoeten, ze zijn prachtig, Maar het deed me heel veel pijn. En dat had ik mezelf in dat weekend willen besparen.
En toen je ook de avond voor mijn laatste deadline toch kwam en me vertelde over je sterilisatie, toen vroeg je me waarom ik stil was. Liever had ik gezwegen, maar ik zei: ‘Ik vind het niet sexy.’
Voor een vrouw die op de laatste slagen van haar biologische klok tikt, gedreven door haar instincten en haar hart verliest aan een man die haar niet per ongeluk bevruchten kan, is dat een hard gelag.
Hoe kan ik het uitleggen?

Thuis,
Jezzebel

Foto: lang geleden