Gevonden

Onderweg naar de redactie belt hij op, de wildvreemde met het grote hart.
‘Ja,’ zegt hij, ‘ik heb je portemonnee.’
‘Even kijken,’ zeg ik nogal overdonderd en open mijn tas.
‘Ik heb hem niet,’ zeg ik en schrik me rot.
‘Oh mijn God! Ik ben mijn portemonnee kwijt!’
‘Dat klopt,’ zegt hij rustig. ‘Gevonden op perron 15a.’
En we regelen hoe mijn hele hebben en houwen weer terug bij mij komt.
Hij belooft zijn kaartje achter te laten. Ik wil hem bedanken.
De Engelsman tegenover me begrijpt er geen woord van, maar zegt dat het vast een groot drama is.
Ik leg hem het hele verhaal uit, portemonnee, dit en dat, de schrik die nu echt om het hart slaat en dat hoeft dus niet meer. Hoe kan dat nou? Mijn portemonnee is, of all places, gevonden op Centraal Station van Amsterdam. Medewerker van Pro Rail. Iemand die niet voor hebben ging, maar mij mijn hele leven teruggaf, alles zit in mijn portemonnee.
‘Good Karma,’ zegt de Engelsman. En ik kijk hem verbaasd aan. Ik?
Op de redactie springen ze er als hyena’s op, de vrouwen zonder man.
‘Oh,’ zegt zij, ‘dat was misschien je good karma, dat je hem tegenkwam. Misschien is dit hem wel.’
Daar giechelen we om, maar ik laat me niet verleiden om te vertellen van de hoed en de rand. Het gaat ze niets aan, deze vrouwen die hun hebberige tanden in gratis vlees zetten zijn niet mijn stijl. Vriendinnen zullen we niet worden, op misschien één na en dat is niet zij die schrijft, maar zij die oog heeft voor de vorm.
En deze man die toen ze me mijn baan afnamen zoveel kracht gaf, die zal ik iets teruggeven.

Thuis,
Jezzebel

Foto: Richard Avedon