Ik mis je

Zaterdagmorgen, kom nog even bij me zitten zoals we dat vroeger wel eens deden. Ik ben aan het huilen deze ochtend, ik weet niet goed waarom. Eenzaam is het soms, alles. In de verhuizing ben ik mezelf kwijt geraakt, ergens, onderweg. Hoe heb ik het allemaal voor elkaar gekregen! Toen ik mezelf eruit wilde en naar een ander leven vloog. Hier ben ik, op een vroege oktoberochtend.
Ik heb Britneybuikpijn. Leegte keihard opgevuld, kilo’s eigenschuld, had je maar dit of dat. En zij die met geslepen messen klaar zitten, zoals altijd, zijn geen spelers maar killers. Zij kunnen gerust zijn en achteroverleunen. In de Britneybuik zit een kracht die dieper gaat dan de gemanicuurde barsten van je verzorgd versleten uiterlijk. Britney gaat naar de klote, of zij komt er weer uit, anders.

Ik heb me volgevreten en gedronken, avond na avond naar de gallemiezen gerookt, geslempt en gefeest in mijn eentje. En ik begin dat verdrietig te vinden, met zoute tranen. Toen heb ik het raam opengezet en naar buiten gestaard. Ik hang uit mijn raam van het souterrain dat ik in Amsterdam veroverde, op een mooie plek, midden in de stad en de buurt waar de wortels van mijn familie liggen, naast de Portugese Synagoge. Maar in het raam staan is vervelend geworden. Altijd wel iemand die zijn fiets moet stallen, die voorbij loopt, naar de gevels omhoog en bij mij naar binnen kijkt. Die constante confrontatie met de wereld om me heen valt me zwaar. Rot op, ik wil alleen zijn.

Maar alleen zijn is een staat geworden die ik heb misbruikt. Met gulzige niets ontziende vingers heb ik mezelf volgestopt, de sterren van de hemel gerukt en me leeg geschreven. Het gevolg is dat ik al mijn stukken aan het persen ben, ik voel het. En ik zou zo graag weer eens willen dromen. Gewoon, de dingen en de zaken waar ik gelukkig van word. Een hele middag in een artbook bladeren en de tijd vergeten in het zonnetje, starend in de verte. Het is er niet meer bij. Ook dat mis ik van mezelf. Al die zaken die niet mogen, niet kunnen, niet doen, niet willen, ik word er verdrietig van.

Get your act together, roepen de Amerikanen naar de vrouw die het open toont, haar pijn van binnen. Doe dit, doe dat, zorg zus en zo. En misschien hebben ze gelijk. Misschien is kletsen met een professional de enige weg er uit. Maar ik zou zo graag eens willen praten met een vriendin die net als ik van dromen houdt en daar rustig over is. Gewoon omdat ze ook van zwervende gedachten houdt.
Oi va voi, land van mijn hart, mensen van mijn bloed, ik mis je.

Jezzebel,
Thuis

Art: Inez van Lamsweerde