Zaterdagmorgen, kom nog even bij me zitten zoals we dat vroeger wel eens deden. Ik ben aan het huilen deze ochtend, ik weet niet goed waarom. Eenzaam is het soms, alles. In de verhuizing ben ik mezelf kwijt geraakt, ergens, onderweg. Hoe heb ik het allemaal voor elkaar gekregen! Toen ik mezelf eruit wilde en naar een ander leven vloog. Hier ben ik, op een vroege oktoberochtend.
Ik heb Britneybuikpijn. Leegte keihard opgevuld, kilo’s eigenschuld, had je maar dit of dat. En zij die met geslepen messen klaar zitten, zoals altijd, zijn geen spelers maar killers. Zij kunnen gerust zijn en achteroverleunen. In de Britneybuik zit een kracht die dieper gaat dan de gemanicuurde barsten van je verzorgd versleten uiterlijk. Britney gaat naar de klote, of zij komt er weer uit, anders.
Ik heb me volgevreten en gedronken, avond na avond naar de gallemiezen gerookt, geslempt en gefeest in mijn eentje. En ik begin dat verdrietig te vinden, met zoute tranen. Toen heb ik het raam opengezet en naar buiten gestaard. Ik hang uit mijn raam van het souterrain dat ik in Amsterdam veroverde, op een mooie plek, midden in de stad en de buurt waar de wortels van mijn familie liggen, naast de Portugese Synagoge. Maar in het raam staan is vervelend geworden. Altijd wel iemand die zijn fiets moet stallen, die voorbij loopt, naar de gevels omhoog en bij mij naar binnen kijkt. Die constante confrontatie met de wereld om me heen valt me zwaar. Rot op, ik wil alleen zijn.
Maar alleen zijn is een staat geworden die ik heb misbruikt. Met gulzige niets ontziende vingers heb ik mezelf volgestopt, de sterren van de hemel gerukt en me leeg geschreven. Het gevolg is dat ik al mijn stukken aan het persen ben, ik voel het. En ik zou zo graag weer eens willen dromen. Gewoon, de dingen en de zaken waar ik gelukkig van word. Een hele middag in een artbook bladeren en de tijd vergeten in het zonnetje, starend in de verte. Het is er niet meer bij. Ook dat mis ik van mezelf. Al die zaken die niet mogen, niet kunnen, niet doen, niet willen, ik word er verdrietig van.
Get your act together, roepen de Amerikanen naar de vrouw die het open toont, haar pijn van binnen. Doe dit, doe dat, zorg zus en zo. En misschien hebben ze gelijk. Misschien is kletsen met een professional de enige weg er uit. Maar ik zou zo graag eens willen praten met een vriendin die net als ik van dromen houdt en daar rustig over is. Gewoon omdat ze ook van zwervende gedachten houdt.
Oi va voi, land van mijn hart, mensen van mijn bloed, ik mis je.
Jezzebel,
Thuis
Art: Inez van Lamsweerde
Negeer zij die klaarzitten want de scherpste messen zijn altijd je eigen.
Weet je nog die afspraak toen je nog daar was. Één dag voor jezelf. Om leuke dingen te doen, dingen die je interesseren, waar je van geniet.
http://nl.youtube.com/watch?v=flfDuYuy6aQ
de zon in zal je goed doen.
@K, de scherpste messen zijn uiteraard die van mezelf.
De belofte was aan mijn artteacher, één dag in de week alleen maar met kunst bezig houden.
Ik heb die belofte al maanden geleden gebroken.
@Nicolaas, hoe verdrietig, dank voor deze prachtige song.
@Zev, een rots in de zon nog beter, oi va voi li.
ja, ik begrijp je wel en ik heb even geen advies. Uiteindelijk weet jij zelf het beste wat goed voor je is. Vandaag ga ik schoonmaken. Op één of andere manier helpt dat soms.
groet Z
O ja, nu weet ik het weer. De artteacher. Schilderen of tekenen is een ontspannende bezigheid. Een mens kan niet zonder ontspanning, dus het is geen slecht idee, zo’n dag. Als je met penselen bezig bent kunnen de messen ook fijn opgeborgen blijven, wat let je?
Hmmm… die song ja. Over traantrekkend thuis-niet-thuisgevoel, hart op afstand, "feels just like living someone else’s life".
Maar je dromen, over praten me iemand die van dromen houdt, die lijken me toch heel veel waard.
@Zoë, ik ben niet verder gekomen dan het verschonen van mijn bed, toen heb ik de kuierlattengenomen, even naar het park en de ecologische markt. Natte noten, zoals ik er daar altijd naar verlangde, nu heb ik ze in huis. Schoonmaken werkt indeed, reinigend. 🙂
@K, schilderen, tekenen, kunst kan ook heel confronterend zijn, maar voor mij troost het en heelt het. En ik wil nog graag glassnijden leren, dat is werkelijk met al je aandacht, heel gevaarlijk, zo scherp. Daar heb ik zin in, maar de tijd niet voor.
@Nicolaas, tear jerker is het inderdaad wel. Ik mis mijn mooie denkende vriendin, daar gaat dit over.
Kijk nog even naar de art van Inez van Lamsweerde, wat een prachtige foto maakte zij, ‘hidden place’, wat vertelt ze veel.
http://nl.youtube.com/watch?v=EpLL4AiojFI
Inez van Lamsweerde brak er min of meer mee door.
Wijntje voor Jezzebel :-))
Niets zo zuigend en zo echt als de snijdende pijn van heimwee. Ziekmakend, misselijk van oprechte barenswee gevoelens. weet ik veel… ik vind dit oprecht kut voor je want ik begrijp je zo goed.
Laten we elkaar weer eens zien, engel. Dan hoef je niet alléén te zuipen, dat scheelt 🙂
Kus
jezzebel, schone lakens zijn heerlijk! Slaap lekker straks. Mijn badkamer glimt weer eens. Is ook lekker:)
je durft je kwetsbaar op te stellen, Jezz. Dat helpt je verder
@Nicolaas, dank 🙂
@Heer Lot, heerlijk was dat gisteravond, dank 🙂
@Prom, leuk! 🙂
@Zoë, oeh lekker, schone lakens of schone badkamer er is een moment dat je er van geniet. 🙂
@Dianne, dank 🙂
‘k Wilde je een liedje sturen, maar heb geen flauw idee hoe dat moet hier. Kan je wel een link geven, waar je het zelf kan beluisteren. It’s a little rough…aan de andere kant…da’s leven ook.
http://www.bethhart.com
Klik music en luister naar As Good As It Gets.
En dit alles gebiedende wijs
enigma verkeerd om ;-))
Graag gedaan 🙂
Even, om je te zeggen, dat ik je volg.
@Enigma, nu pas de gelegenheid om je link te volgen, wat lekker! Dank hiervoor.
immagine 🙂
@Gingy, thanks. 🙂
Goed geschreven! De zon is waar je hem ziet.
I wish my act was as tight as my ass