‘Wat heb je gedaan,’ vraagt ze.
Ik vertel iets vaags. Hoe leg ik uit dat ik in mijn eigen wereld was. Dromen die nooit meer overgaan, sommige beelden blijven. Dat lelijke kuikentje werd vreemde eend. Ik bijt.
Steeds verder van mannen en vrouwen als aasgieren, ik eet hun brood. En verlang. Zo diep, naar wat me werkelijk raakt.
Ik kan het ze niet uitleggen, ze kijken me geamuseerd aan, zij die er niets van begrijpt, haar neem je niet helemaal serieus. Maar ik heb mijn vingers in rauwe wonden gestoken, ik ken de geur van lijken, ik weet wat het is om te sterven, elke dag een beetje.
En wat zij doen, dat doet me pijn. Mijn huid te rauw. Al dat geroddel en gekonkel, dat harde en dat bange, alles voor je eigen hachie, zij als ik, we kronkelen als slangen naar onze dood.
Het zal niet lang meer duren of ik krijg de guillotine, dan valt het mes, dan word ik uit de zere plek gesneden, wond die genezen zal, voor hen eerder dan voor mij.
En de weg is eindeloos, zoals de benen van een buikdanseres.
Jezzebel,
Thuis,
Art: Damien Hirst, Atmosphere, Wenn pictures
gewoon niet jouw plek, gelukkig heb je lange benen. :-))
Je woorden….ze maken me bang en triest. Wil je wel troosten, maar weet niet hoe Jezz…
Ik geef je een *knuf* Jezzebel, en op eindeloze lange benen zal je verder gaan 🙂
weet je wat me nu te binnen schiet Jezzebelief.niet lachen hoor!!!!!
…..a design for an execution…
hoe kom ik daar nou weer aan??
;))
let’s dance once more…..
=Dat lelijke kuikentje werd de vreemde eend. Ik bijt.=
Geweldige verbouwing van de uitdrukking in een wrang landschap. Belangrijker dan wat je ziet is hoe je er naar kijkt.
@Zev, ik heb ook wel eens zin in de voeten omhoog 🙂
@Enigma, niet bang zijn hoor, fijn dat je er bent en de verhaaltjes hier, iemand die luistert, dat troost.
@Heer Lot, such is life, dank. 🙂
@Jeg, ja dat begrijp ik wel 🙂 Let’s see what you’ll make of it.
@Honderd, dank, je geeft me hier iets moois! 🙂 Zo waar, Belangrijker dan wat je ziet is hoe je er naar kijkt.
Hee lieverd, mep er maar lekker op los! Zoals Annie M.G.Schmidt vertelt in haar onvergetelijke boek "Tante Patent": "slaan als er wat te slaan valt, stompen als er wat te stompen valt".
Het is een zo’n leuk boek! En ja ik ben heel vredelievend lieve lezers, maar juist het opgewekte taboe-doorbrekende gesnater van tante Patent is heerlijk!
Voor de goede orde en de niet-begrijper zal ik er maar bij zetten dat alleen al het denken dat je een keer onbeheerst mag zijn, al opluchting geeft – je hoeft het niet eens echt te doen!
Reactie is geredigeerd
Vul je leven Jezz.
Sterk ben je.
Waar is dat, dat wat je werkelijk raakt, dat wat voeding geeft, dat wat leeft? Waar ligt het pad naar vervulling?
The yellow brick road. It has to be somewhere.
Als de rest verknipt is, dan neem jij een nieuw blanco vel.
@Yolande, Tante Patent? Dat klinkt als een boek waar ik grote behoefte aan heb!
Dank, lief vriendinnetje voor je woorden, ik ga niet meppen, maar ik weet dat het niet lang meer duurt voordat ik ‘uithaal’, alles dat ik daar in elkaar gebroddeld heb. 🙂
@Scram, sterk en vurig, dat is een combinatie die de meesten niet goed verdragen. En soms brand je je vingers, haal jij me dan ook weer uit de ban?
Ik vind het helemaal niet leuk dat ik je wel kan aanbevelen, maar nooit meer iets in vrijheid roepen. Niet om te klieren, maar omdat ik het fijn vond om te delen en omdat dat bij jou veilig voelde.
@Morgaine, vandaag werk ik thuis, en toen kwamen de tranen. Toen ik begreep waar het ligt. Diep van binnen is waar het smeult. Ik wil vrij zijn, in mijn expressie, in mijn mening, in alles dat er in me op komt. Voor mij is het kunst, waar ik dat letterlijk vind. Maar oi va voi, waarom moet ik huilen? Er valt geen fucking droogbrood mee te verdienen.
@Frap, dank voor je woorden, zo mooi hoe je vertaalt wat je ziet, voor mij was het werk van Damien Hirst, dat ook nog Atmosphere heet, precies pas.
Prachtstijl
De keuze van kunst
komt bij mij mannelijk
over
🙂
Lieverd, ik zit in dezelfde situatie. Het niet meer vrij zijn, gedwongen werk doet waar je hart van sterft. Voor droog brood en de rug tegen de muur. Ik probeer de moed erin te houden, maar ik voel me wegzakken in het moeras.
@Annet, ik begrijp je laatste zin niet.
@Morgaine, het is angstig, ik ben echt bang. Maar tegelijkertijd weet ik, ah, dit is dus blijkbaar mijn weg niet. Ik heb geprobeerd me er bij neer te leggen en ik zet nog even door, maar eerdaags, waarschijnlijk snel, dan is het voorbij, dan is alles weer open.
Jij ook veel sterkte!
vervolg….dat design ben jij ook aan het maken, bedenk ik me nu…
los daarvan…de situatie waarin je nu zit ken ik zo goed van vroeger…maar waarom zou het jou niet lukken als het mij ook gelukt is…
dat je daarvoor een strijd moet leveren dat vind je nu niks en elendig.maar ik heb later beseft dat dat nodig was om er achter te komen wat ik echt wilde….
misschien is het een kleine troost….
want ik wil je zo graag troosten…
@Jeg, dank voor je woorden, die troosten. Ja, dit is het moment van verandering, loslaten en herscheppen, dat is altijd een struggeling. Maar weet je, ik verlang zo naar een beetje veilig, zodat ik daar binnen de ruimte krijg om gedachten vleugels te geven.
En dat zit er blijkbaar nog steeds niet in, op mijn tandvlees verder.
Enkel Liefde is wat telt.
Dood is saai, bezwerend en nog doelloos bovendien.
En zovelen die niet beter kunnen dan te streven naar hun dood. Hoe moet je hen vergeven?
Reactie is geredigeerd
ps. Nederland is dom. Als het al niet gek is. Dat is het land wat ik ben onvlucht, nadat ik doorhad dat ik de gek was die hen doorhad..
Reactie is geredigeerd
@Mephisto, volgens mij is dood niet saai, maar simpelweg onontkoombaar.
En in de liefde voor hun werk, de manier waarop, is bijna geen plaats voor mij.
Ben je gelukkig, weg uit Nederland?
Wat maakt je het meest blij dat je hier niet meer woont?
je hebt wel overzicht op lange benen, konden ze je sensiviteit maar dragen, maar dan zouden ze niet lang zijn