Ladiesroom

Op het toilet komen we elkaar tegen na het interview en kletsen slap verder. We hebben al afscheid genomen, vriendinnen zullen we niet worden. Ik ruik haar geur en werp een blik in de spiegel op mijn eigen gelaat. Het afgelopen anderhalf uur heb ik intensief naar dat van haar gekeken. Ze is een meisje op leeftijd, zoals ik. Ze ging naar Tijn Akersloot, zoals ik, een jaar of twintig geleden toen ze een man uitkoos die zijn leven met een andere man deelde en toch ook voor haar besloot. Nu is ze geen meisje meer, zoals ik. En ze geniet van zichzelf, frisheid van limoenen, zoals ze het noemt. We waren Blue Lagoon-meisjes. Zij niet zo anders dan ik met haar brede gezicht en lange haren, ook ik was een prinsesje op de erwt, maar zij werd met de gouden lepel in de mond geboren, zoals ze het zelf zegt. Haar lichaam is perfect slank, dress to succes, en dat van mij is er bepaald anders aan toe. Ik heb het niet zo hard afgetraind, ik ben mezelf gaan beschermen door niet langer voor Barbie te spelen. Dat moet nu weer anders, in haar bijzijn voel ik me ronduit lelijk, zij die zo vol is van zichzelf en ik die mezelf vul.

In de spiegel van het damestoilet kijk ik naar mijn ongeëpileerde wenkbrauwen en hetzelfde brede gezicht. Ze was gisteravond naar de modeshow van die en die geweest, ging ik wel eens naar dat soort dingen? Maar dat soort dingen interesseren me niet, ik zou me doodongelukkig voelen. Ze zat op de eerste rij, goed voor haar ego, en ondanks haar business-like-appearance vindt ze het soms best vervelend, al die mensen die haar kennen in badgoed als ze zaken wil doen. Of ik niet wil opschrijven, plaats waar ze woont, voordat je het weet staan er busladingen voor haar deur. Ze wil graag bewonderd worden, maar dan toch anders, niet alleen omdat ze mooi is, dat hebben we gehad, zegt ze, nu wil ze voor de inhoud.

Haar woorden houden me vandaag bezig, onbewust vergelijk ik haar met mezelf, bewust misschien. mijn gezicht is ondanks de grovere lijnen, zachter dan dat van haar, zij die naar de sportschool gaat en de juiste merken draagt maar babbelt als een opgewonden snaar.
Ik moet leren harder te worden, meedogenloos de leugen te ontmaskeren, maar ik heb haar gespaard, wel haar woorden getaped, toen ze verder kakelde. Zelfstandige vrouw, afhankelijk van alle aandacht, jij bent niet anders dan ik. Mijn weg een andere en dat kun je zien, in de reflectie van een koude dinsdag op de plek waar vrouwen geheimen delen en zij en ik geluidloos als goudvissen naar de toeschouwer aan de andere kant happen.

Thuis,
Jezzebel

Foto: Jan Willem Guldenmond