Lief vriendinnetje dit zijn de woorden die ik je zou willen schrijven, of vertellen aan de telefoon. Vandaag ben je in het ziekenhuis opgenomen. Voor het eerst, sinds lange tijd, ik was er niet bij. Ik heb geen joint voor je gerold of aangestoken, niets lekkers voor je gevonden bij de groenteman of speciaalzaak, geen flesje water en geen cranberry juice. Die verdomde nieren van jou, wat zul je een pijn hebben!
Maar ik heb bij Albert Heijn garnalen voor mezelf gehaald. Omdat ik er zo naar verlangde, zoals wij dat één keer samen deden, haastig gebakken gamba’s in de olie, knoflook, peterselie en echte roomboter, we kletsten met onze vingers, zoals we aten en deelden, alles dat verboden was.
Je hebt er voor gekozen om geopereerd te worden op erev chag. Erev chag! Hoe kom je er bij?
Ik weet het, het was de enige dag dat ze je er tussen konden proppen, niemand wil graag in het ziekenhuis liggen met de feestdagen. En op die dag dat alles rond is, van de honingkoek tot en met de challe, ook gebakken in honing, het appeltje, de vispasteitjes, of matzeballen, is alles alles. Geen begin zonder einde het symbool, dat je goed moge worden opgeschreven.
Ik mis je zo. Lief vriendinnetje, ik heb je een paar keer geprobeerd te bellen, maar je bent boos op me. Boos dat ik zo weinig aandacht voor je heb, dat ik nauwelijks tijd kan maken om samen met jou aan het idee te wennen. Nierstenen voor de tweede keer. En waarom kunnen we niet samen stiekem een jointje in het gras roken, zodat we kunnen lachen om de sores van onszelf en die ander. Ik mis je zo.
Ik kan de woorden niet vinden om het je allemaal te vertellen. Er is zoveel, zo krankzinnig veel gebeurd, een half jaar en een maand later bijna, ik ben geland. Grauwe luchten, zelden zon, vlagen regen en eindeloos keurig, het is al alsof ik niet anders weet. Ik voel me als dat meisje van Farc in Colombia. Zou zij nog de tijd hebben om te helen? Om voor zich uit te staren, duizend gedachten die niet mogen?
Ik wou dat ik je ze kon vertellen. Maar ik krijg mijn vingers niet op papier. Geen letter en geen brief, gedachten die ik naar je toestuur. Shana Tova, mooie, lieve, denkende vriendin, moge je goed worden opgeschreven.
Thuis,
Jezzebel
oh ..
schrijf haar dan, schijf verdorie.
Mail, schrijf, fax, gil, bel, blog als de donder…(vrij naar Ramses Shaffy;-))
zij weet en voelt, net als jij.
@Jez: = Grauwe luchten, zelden zon, vlagen regen =
Ach, dat went wel. Grauwe luchten en vlagen regen kunnen op hun tijd ook wel wat hebben.
Zelden zon is ernstiger.
= eindeloos keurig =
Dat went voor mij blijkbaar nooit. Misschien moet ik de begrippen keurig en saai eens uit elkaar proberen te houden. Net als eindeloos saai en bijna hersendood voor mij ook te dicht bij elkaar liggen.
Ik droomde dat mijn dochter in verwachting was en een maandje later bleek dat zo te zijn. Woorden schieten (voor mij) altijd tekort als ze diepe gevoelens en emoties proberen te beschrijven.
= Shana Tova, mooie, lieve, denkende vriendin, moge je goed worden opgeschreven.=
Misschien is denken aan en voelen voor je vriendin op het moment wel voldoende.
Hoewel ik het geloof ik wel even zou doorgeven aan haar : – )
Reactie is geredigeerd
Schrijf maar Jezz….
Vind je die openheid, zoveel van jezelf laten zien hier, niet doodeng?
@Jacob, ja… rotdag hoor, de ochtend van Rosh Hashana wordt ze geopereerd.
Niemand durft dat!
Het is de tijd van inkeer en in het reine komen met jezelf en je omgeving, in de hoop dat je er volgend jaar bij bent, dat je goed wordt opgeschreven. Ik heb haar vanochtend heel even gesproken, ze is de enige die dag die onder het mes gaat.
@Doranne, soms lukt dat niet. En zelfs kletsen aan de telefoon is matig en haastig. Er is zoveel te vertellen, maar je heb alleen maar tijd voor de grote lijnen, en die gaan eigenlijk nergens over.
Oh, hoe ik het mis om met haar te denken, te kletsen, te delen en alles, alles, alles, verder te tillen.
@zev, ja, dat is misschien wel waar, maar we weten ook allebei hoe ver we van elkaar vandaan zijn.
Oh man, met haar op de fiets over de boulevard en dan giechelen, of stampvoetend woedend worden. Man oh man…
@Jack, ja, zelden zon is een verschrikking.
Maar de geur van herfst en rottende bladeren heeft gelukkig ook wel wat. 🙂
Ik weet niet zeker of keurig saai is, ik ben nog niet aan ‘saai’ toe. Mijn leven is nog steeds een hectische puinhoop 🙂
Maar wie weet, komt dat later…
Het is zeker belangrijk dat ze weet dat ik aan haar denk, anders telt het bijna niet vind ik. Lekker makkelijk ‘ik denk aan je hoor, komt goed.’
Maar ik wou dat ik het haar beter kon duidelijk maken, alles die ze voor me betekent.
Die prachtige vrouw, moeder van de elementen en alles dat haar aan komt waaien.
@Scram, het lukt me nog niet zo goed, aan haar.
Ik hoop eerdaags even tijd te hebben, een vliegtuig terug of zo, dan kan ik het misschien een beetje goed maken.
@100 woorden. Doodeng! Ik begon vorig jaar augustus, midden in de Libanon-oorlog, toen ik nog werkte voor De Organisatie en ik wist dat herkend worden slechts een kwestie van tijd was.
Nu ben ik weg en maakt dat allemaal niet zo veel meer uit. Maar nu ben ik hier weer behoorlijk ‘aan de weg aan het timmeren’ en houd ik eigenlijk hetzelfde gesodemieter. Hier durf ik nog minder over mijn werk te schrijven bijvoorbeeld. Maar misschien komt ook dat nog.
sterkte!
Een smerige pijn, nierstenen. Mijn moeder wordt altijd heel zuur als ze pijn heeft in haar nieren, terwijl ze anders heel leuk is.
Misschien is je vriendin daarom ook wel bozer.
Eindeloos keurig, haha, tot aan de voordeur, aan de buitenkant wel te verstaan. Wen er maar niet teveel aan, blaas de grauwe sluier gewoon weg, dan lost ze wel op.
Liefs ;-))
@Door, dank. Het schijnt een flinke operatie te worden de chirurg wist nog niet hoelang omdat er veel stenen zijn.
@Thera, weet je wat het ergste was? Ze begon me te troosten, ‘het is vast niet zo erg,’ zei ze, ‘maak je geen zorgen.’ Toen werd ik echt ongerust.
Dank voor je lieve woorden. 🙂
De gamba’s, oh, die gamba’s!
Mmmmm…. Nóg!